spartakos

Pride..Pride 2017.Οι δικές μου σκέψεις.

 Παρακολουθώντας την πρόσφατη επικαιρότητα σχετικά με τα κοινωνικά θέματα, οι σκέψεις μου σταμάτησαν ...στα φωτογραφικά στιγμιότυπα από την εκδήλωση που έλαβε χώρα το Σάββατο στην Αθήνα καθώς και στις  ατελείωτες συζητήσεις στο διαδίκτυο σχετικά. Ειλικρινά οι φωτογραφίες αλλά και οι συζητήσεις νομίζω πως ξεφεύγουν από το δικαίωμα της επιλογής της σεξουαλικής ζωής, της επιλογής συντρόφου, του αυτοσεβασμού, των δικαιωμάτων του κάθε ανθρώπου γενικότερα. 

 Ως άτομο έμαθα να σέβομαι τους συνανθρώπους μου, αρκεί βέβαια να με σέβονται και αυτοί. Στην περίπτωση που δε με σέβονται απλά αδιαφορώ. Από μικρή παρατηρούσα την απρεπή συμπεριφορά της κοινωνίας προς τους ανθρώπους που είχαν κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο, όπως τους gay, τους σωματικά και ψυχικά ασθενείς. Ανέκαθεν ένιωθα στενοχώρια όταν βρισκόμουν μπροστά σε συμπεριφορές λεκτικής και συναισθηματικής βίας (σε περιστατικά σωματικής βίας δε βρέθηκα ποτέ) εναντίον κάποιων ανθρώπων. Πολλές φορές δεν δίστασα να υπερασπιστώ και  να προστατεύσω κάποιους συνανθρώπους μου που κινδύνευσαν άδικα και το ίδιο θα πράξω όποτε παραστεί η ανάγκη.

O έρωτας και οι εκδηλώσεις του, καθώς και η προσωπική ζωή του καθενός, ανήκουν στις ιερότερες εκφάνσεις της ανθρώπινης οντότητας.Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται δαφήμιση, ούτε και ύβρεις. Ίσως μια εκδήλωση διαμαρτυρίας επί συγκεκριμένων περιστατικών κάποιας μορφής βίας ή ότι παρόμοιο,να την χαρακτήριζα ως ουσιαστική και σημαντική προκειμένου να αποτρέπονται τέτοια περιστατικά. Στην περίπτωση της παρέλασης με εμφανίσεις οι οποίες δεν αναδείκνυαν την φλόγα του έρωτα ούτε το πάθος της αγάπης, ούτε βέβαια την ερωτεύσιμη μορφή του σώματος και όπως είδα σε κάποιες φωτογραφίες ήταν σαν διαφήμιση κάποιων ειδών και προϊόντων.....νομίζω πως δεν προάγεται κάτι σχετικό με τα δικαιώματα και τον κοινωνικό αποκλεισμό που έχουν δεχτεί πολλές φορές οι gay. Έχω φίλους gay, τους οποίους αγαπώ πραγματικά γιατί είναι αληθινοί, ξεχωρίζουν και έχουν στα ύψιστα σκαλοπάτια της ζωής τους τη  φιλία, αλλά τονίζουν την σοβαρότητα. Σοβαρότητα σημαίνει πως την προσωπική μου ζωή δεν την διαφημίζω. Κερδίζω το κοινωνικό γίγνεσθαι με την αξιοπρέπεια και την συμπεριφορά μου. Είμαι καλά με τον εαυτό μου και αν δε νιώθω καλά επισκέπτομαι τους ειδικούς όπως οφείλει να κάνει ο καθένας.Δεν επιτρέπω σε κανέναν να παρεμβαίνει στην ζωή μου, απλά γιατί δεν τον προκαλώ. Οι φίλοι μου δεν έχουν σχέση με την προαναφερόμενη εκδήλωση και συζητώντας καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως από κάπου...υποκινούνται αυτά τα δρώμενα...Αυτό είναι πασιφανές αν κρίνουμε την συμμετοχή "γνωστών προσωπικοτήτων" και μου δημιουργεί θυμό η ιδέα πως μοιάζει με εκμετάλλευση επί σκοπών..Ας σκεφτεί κάποιος ,αν αρχίσουμε όλοι να παρελαύνουμε τι θα πετύχουμε;

Κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να κατακρίνει την ζωή των συνανθρώπων του, αρκεί όμως να μην βρίσκεται στην ανηλεή πρόκληση. Δεν υπάρχει λόγος η σημαία μας να διαφοροποιείται. Η σημαία κάθε χώρας συμβολίζει τους αγώνες για την ελευθερία και τα ιδανικά. Οι γονείς ή  το περιβάλλον των gay πρέπει να τους αγαπούν και να τους προστατεύουν από κάθε είδους κίνδυνο, όπως θα έκαναν γενικά για τον άνθρωπό τους. Δεν περνάμε όμως στην αντίπερα όχθη να κακοχαραχτηρίζουμε τα παιδιά που μεγαλώνουν και δεν είναι gay!!Οι υπόλοιποι συνάνθρωποι οφείλουμε να ασκούμε ορθά το ρόλο μας στην κοινωνία και επίσης να είμαστε σοβαροί και όχι σοβαροφανείς. Η ομάδα που ανήκουμε σε σχέση με τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις δεν μας χαρακτηρίζει σωστούς και λάθος. Οι χαρακτηρισμοί έρχονται από εμάς τους ίδιους απλά και μόνο από την συμπεριφορά μας. 

 Με ποιον ή ποια, που και πότε, πως και γιατί...είναι αδιάφορο. Οι τόσες ύβρεις που εξαπολύονται μέσω του διαδικτύου από αυτούς που στέκονται ενάντια στους gay είναι τραγικό φαινόμενο. Όπως πολλές φορές και για διάφορα θέματα αναφέρω, ότι δεν μας αρέσει απλά το προσπερνάμε , το απαξιούμε. Όσο κακό μπορεί να κάνει σ' ένα παιδί η πρόκληση από τους gay, άλλο τόσο κακό μπορεί να κάνει η αντίθετη ακραία συμπεριφορά, η οποία μπορεί να το οδηγήσει ακόμα και στην δολοφονία..υπάρχουν παραδείγματα στην παγκόσμια και στην ελληνική κοινωνία. Στα παιδιά εξηγούμε -αν δεν μπορούμε μόνοι μας-με τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων, τι ακριβώς παρουσιάζεται στην ανθρώπινη φύση και τι είναι η ανθρώπινη φύση. Τα παιδιά έχουν πολύ σωστή κρίση αρκεί να μην τα επηρεάζουν οι μεν και οι δε. Είναι κυριολεκτικά έγκλημα.Το ενδιαφέρον κατοικεί στον κοινωνικό μας ρόλο, στο πως υποστηρίζουμε την έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ...στο αν έχουμε κατανοήσει τον σκοπό μας στην γη,στο πως προχωράμε στην Ολοκλήρωση..
******Για φέτος (2019) πληροφορήθηκα πως θα μπορούν να πηγαίνουν παιδάκια σε κάποιο σημείο στις 8 Ιουν , την ημέρα της εκδήλωσης δηλαδή...ώστε να τα βάφουν ή και να ντύνονται σύμφωνα με το αντίθετο φύλο από αυτό στο οποίο ανήκουν ώστε να δουν πως νιώθουν....Εδώ ομολογώ πως δεν επιθυμώ να χαρακτηρίσω αυτή την ιδέα..

ΥΣ. Ας ζει ο καθένας μας αυτό που αγαπά, ας χαίρεται της ζωής τις ομορφιές, χωρίς προκλήσεις, μίση και κακίες.

Οι φωτογραφίες ανήκουν σε παγκόσμια ιστοσελίδα.

To Λαογραφικό Μουσείο της Ανδραβίδας, μια πολιτισμική κληρονομιά!

Οι τραπεζαρίες με τις φοντανιέρες, τα κεντητά και κοφτά τραπεζομάντηλα, οι σκαλιστές καρέκλες, τα ενθύμια της ξενιτιάς, τα προικιά της νύφης, τα γανωματένια κουζινικά, τον αργέλογο για τον κουσκουσέ ....και τι δεν βρίσκει κανείς σ' αυτή την πλούσια και σπάνια συλλογή του Λαογραφικού Μουσείου της  Ανδραβίδας.

 

Η λαογραφία δεν είναι μια απλή λέξη. Είναι η έννοια της επιστήμης η οποία ασχολείται με όλες τις εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού. Από τη διερεύνηση, την καταγραφή μέχρι την ταξινόμηση όλων των στοιχείων που ο κάθε λαός λέει, ενεργεί και πράττει κατά παράδοση...όλα όσα δηλαδή χαρακτηρίζουν κάθε έθνος. Η συλλογή της λαογραφίας αποτελείται από τις συνταγές των γιαγιάδων μας , τις φορεσιές τους, τη λατρεία και τη θρησκευτική ζωή, τις παροιμίες , τα τραγούδια, τους χορούς, τα έθιμα κάθε γιορτής μέχρι και τα παιχνίδια που φτάνουν στις μέρες μας περνώντας από ένα μακραίωνο  δρόμο.

Δεν αναφέρομαι σε ιδιαίτερα στοιχεία αυτής της επιστήμης στο παρόν αφιέρωμα. Οφείλω όμως να γνωρίσω και να υπενθυμίσω....ότι κάθε λαός φροντίζει να διατηρεί αλλά και να ταξιδεύει παντού, τα λαογραφικά του χαρακτηριστικά. Η  λαογραφία  αποτελεί άρρηκτο δεσμό με την παράδοση και τον πολιτισμό. Είναι ηθικό καθήκον όλων μας να προστατεύουμε τα λαογραφικά μας στοιχεία, προκειμένου να βαδίζουμε στο παρόν και να στοχεύουμε σ' ένα λαμπρό μέλλον. Ακολουθούν κάποιες φράσεις που δείχνουν τη σημασία του παρελθόντος..

Ο ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης έγραψε "Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον".

Ο κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος " Μελέτησε το παρελθόν αν θες να ορίσεις το μέλλον".

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ " Όσο πιο πολύ πίσω πάμε στο παρελθόν, τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορούμε να δούμε".

Σε κάθε ταξίδι εντός ή εκτός Ελλάδος, η ξεναγήσεις μας είναι πρώτα στις παραδοσιακές γειτονιές, στα μουσεία, στα δρώμενα.. Στις μέρες των Χριστουγέννων (σε συνθήκες εκτός πανδημίας) πραγματοποιείται από έναν οργανισμό σχετικά με τα παιδιά, ένα τεράστιο φεστιβάλ -παζάρι που λαμβάνουν μέρος όλες οι Πρεσβείες του κόσμου. Η μαγεία του βρίσκεται ακριβώς στο ότι οι εκπρόσωποι είναι ντυμένοι με τις παραδοσιακές τους φορεσιές και παρουσιάζουν τα παραδοσιακά τους προϊόντα...τα στοιχεία που ντύνουν με πολύχρωμες πινελιές κάθε λαό. Η διατήρηση της παράδοσης σε καμία των περιπτώσεων δε μεταφράζεται σε οπισθοδρομικό τρόπο ζωής καθώς και δεν απαιτεί την απομάκρυνσή μας από τη γραμμή του παρόντος.

Έχοντας την εμπειρία από πολλά ταξίδια ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό, επιβεβαιώνω την αγάπη των λαών γι' αυτόν τον τομέα. Η Ανδραβίδα με την πλούσια ιστορία της, στερούσε σ' αυτόν τον τομέα. Μέχρι που μια αξιέπαινη γυναίκα, με γνώσεις και από το εξωτερικό (Αμερική) οργάνωσε και διατηρεί το Λαογραφικό Μουσείο μέσω του Λαογραφικού Συλλόγου Ανδραβίδας "Ο ΜΩΡΙΑΣ". Τα γραφόμενα ανήκουν στην προσωπική μου εμπειρία και κρίση. Είναι ένας χώρος που οι παλιοί θυμούνται και οι νέοι γνωρίζουν. Ένας χώρος που επί χρόνια δίνει καθημερινά μαζί με το σύζυγό της, μεγάλο αγώνα και την ψυχή της για το κοινό καλό και μόνο, κάτι σπάνιο για τα δεδομένα των εποχών. Βέβαια τα δεδομένα της πανδημίας διαφοροποίησαν έως ακύρωσαν το πρόγραμμα του Μουσείου όπως άλλωστε σε όλους τους φορείς. Εκτός των εκδηλώσεων που οργανώνει μες στο χρόνο, η τάξη και η καθαριότητα όλων των υλικών που με προσπάθεια και θυσία έχει συλλέξει, αποτελεί  περίτρανο παράδειγμα προς μίμηση.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι  το Μουσείο πραγματοποιώ ένα γλυκό ρομαντικό ταξίδι στα παιδικά μου χρόνια, όπου το σπίτι της γιαγιάς μου είχε αντικείμενα σαν αυτά που είδα καθώς και στοιχεία από άλλες στιγμές της τότε ζωής...

Το πολιτιστικό υλικό που με τη φροντίδα των ακάματων και ανιδιοτελών ανθρώπων του Λεωνίδα και της Παναγιώτας, των εκλεκτών Κυριών του ΔΣ ή και κάποιων εθελοντών φίλων, μπορεί κανείς να θαυμάσει στον χώρο, αποτελεί κυριολεκτικά πλούτο για την περιοχή της Ανδραβίδας, τον Κάμπο καθώς και όλο τον Νομό Ηλείας.

Στην Ανδραβίδα όπως και σε κάθε μέρος υφίστανται πολλοί σύλλογοι. Κάποιοι με περισσότερα χαρτιά και κάποιοι με περισσότερο υλικό, έμψυχο ή με τη μορφή αντικειμένων. Ο αναφερόμενος Σύλλογος χαρακτηρίζεται ως θεματοφύλακας της παράδοσης στον λαογραφικό τομέα και φέρει βαρύ φορτίο. Ο χαρακτηρισμός δε, δόθηκε από εμένα αλλά από επιστήμονα -ερευνητή της λαογραφίας που γνωρίζει το χώρο, την ιστορία του, τον συνεχή αγώνα της κ. Παναγιώτας.

Πιστεύω το Μουσείο αξίζει να αναδειχθεί ως χώρος πολιτισμού και εκπαίδευσης, ως τόπος τουριστικού ενδιαφέροντος.

Ελπίζω σε καλύτερες μέρες και  στην αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας σχετικά με το αντικείμενο της Λαογραφίας καθόσον όπως έχω διαπιστώσει γενικά τηρεί μια απόμακρη στάση (αναφέρομαι σε εποχές εκτός πανδημίας).

Εύχομαι καλή συνέχεια στο έργο της Παναγιώτας, το οποίο δίνει μια υπέροχη άποψη για την παράδοση του τόπου, ένα έργο αποκλειστικά για το κοινό καλό. Εύχομαι πως μετά από την κατάσταση που βιώνουμε θα συνειδητοποιήσουμε την αξία των δεσμών με την παράδοση και τη λαογραφία.

Η κοινωνία παίρνει την ανοδική πορεία όταν ακολουθούμε τα λόγια του μεγάλου Στρατηγού του Μακρυγιάννη που θέλουν να είμαστε "στο εμείς". 

Ανδραβίδα!Παρελθόν,παρόν και μέλλον.

Για την ιστορία της Ανδραβίδας έχω αναφερθεί σε προγενέστερα αφιερώματα. Αναμφισβήτητα  δεν μπορεί να σβήσει το όνομά της, που επί της εποχής της Φραγκοκρατίας χαράχτηκε με χρυσά γράμματα, όπως αναφέρεται και στις παγκόσμιες ιστορικές πηγές. Δεν μπορούν από κανέναν να αθετηθούν οι αγώνες των ηρώων της, κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην περίοδο των πολέμων καθώς και η ενεργή δράση αγωνιστών της στην αντίσταση.

Επίσης δεν λησμονιέται η λεβεντιά και η καθαρότητα του χαρακτήρα των προγόνων μας.Των ανθρώπων που φορούσαν την τραγιάσκα, που λάτρευαν τα άλογα και τα γλέντια. Κατά τα τελευταία 50 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, στον επιστημονικό, στον λογοτεχνικό, στον καλλιτεχνικό αλλά και σε άλλους τομείς τα παιδιά της Ανδραβίδας προόδευσαν και τιμούν τη γενέτειρά τους ανά τον κόσμο.

Σε μια ιστορική έρευνα για την εξέλιξη της πόλης ανά τους αιώνες, αναφέρεται ότι κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα παρόλες τις δυσκολίες λόγω της τότε παγκόσμιας κρίσης, η Ανδραβίδα είχε αρκετές υπηρεσίες όπως Ταχυδρομείο (όχι το υποτιθέμενο σημερινό κατάστημα), Δημοτικό και Ελληνικό Σχολείο, Σιδηροδρομικό Σταθμό, γιατρούς και άλλους διοικητικούς φορείς.

Στον τομέα του εμπορίου και επαγγελμάτων, υπήρχε το εμπόριο της μαύρης σταφίδας και τα σιταριού, μπακάλικα, ραφεία, υποδηματοποιεία, σιδηργουργεία, καταστήματα γυναικείων ειδών και οικιακών αναγκών. Ανθούσε η βιοτεχνία κατασκευής κάρων.Υπήρχε επαγγελματίας πεταλωτής για τ' άλογα. Επίσης ανθούσε η γεωργία και η κτηνοτροφία.

Με το άλογο η σχέση της, βρίσκει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων.Ιππική έκθεση και φυλή δική της για τα οποία γινόταν αναφορά στα Πανεπιστήμια. Η ιπποτροφία είχε εξελιχτεί. Η γράφουσα θυμάται τους ιδιοκτήτες των αλόγων ενωμένους να φροντίζουν για τα ιππικά δρώμενα, απλά και μόνο γιατί αγαπούσαν το λατρεμένο τετράποδο, γιατί θεωρούσαν τιμή την διατήρηση της παράδοσης, τη μεταλαμπάδευση της ισχυρής της ιστορίας, δίχως ίχνη έπαρσης και ανάδειξης.

Η καθημερινή ζωή είχε το ρυθμό και το ύφος της μικρής κοινωνίας, αλλά σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση ήταν πολύ ανώτερη. Η αγορά είχε χρώμα που το έδιναν τα καφενεία, τα μαγαζιά, η βόλτα με την ευκαιρία της προμήθειας των απαραίτητων ειδών για το σπίτι. Τις Κυριακές ιδιαιτέρως το καλοκαίρι, η πλατεία έσφυζε από κόσμο, αντίθετα με τη σημερινή ερήμωση. Οι ταβέρνες ήταν το σημείο συνάντησης για κουβέντα, κρασάκι και τραγούδι.

Τα ταβερνάκια και την άνοιξη ήταν γεμάτα από κόσμο, καθόσον ερχόντουσαν επτανήσιοι εργάτες για τις αγροτικές δουλειές. Στις δυο τοπικές εορτές Αγίου Κωνσταντίνου και Αγίων Ταξιαρχών, ήταν όλα μεγαλοπρεπή. Στης Αγιά Σοφιάς επίσης με σπουδαιότερη έμφαση...λειτουργούσε  οκταήμερη εμποροπανήγυρη, εκτός όλων των άλλων. Τα μουσικά συγκροτήματα που λάμβαναν μέρος διευθύνονταν από μεγάλα ονόματα της Αθήνας.Για τις απόκριες τι να περιγράψει κανείς..απερίγραπτο κέφι , ξεχωριστές προετοιμασίες.

 

 

Η πολιτιστική κίνηση παρουσίαζε σημαντικότατη ανάπτυξη με συλλόγους που το έργο τους ήταν ουσιαστικό και όχι η επιδίωξη οικονομικών παροχών και άλλων ιδιοτελών σκοπών. Υπήρχε θίασος με την οργάνωση συνεχών παραστάσεων και εκτός Ανδραβίδας.Οι χοροεσπερίδες δεν έλειπαν όλο το χρόνο από την κοινωνική ζωή.

Ακόμη και μαντολινάτα είχε δημιουργηθεί με την προσπάθεια πολλών ανθρώπων που αγαπούσαν την πρόοδο. Λειτουργούσαν περισσότερο με βάση το "εμείς" που δυστυχώς αργότερα μετατράπηκε στο "εγώ". Στον αθλητικό τομέα σίγουρα το 1925 κάποιος κάτοικος άναψε τη φλόγα του αθλητισμού στην Ανδραβίδα.Ίσως και πριν αλλά δεν το γνωρίζω.

Θα τολμήσω να εκφράσω ότι τα τελευταία 30 χρόνια περίπου η κοινωνία κλείστηκε πολύ στον ευατό της, με έντονα χαρακτηριστικά...έλλειψης ενδιαφέροντος για το κοινό καλό. Οι κατά καιρούς άρχοντες δε βοήθησαν αυτή την πανέμορφη πόλη ...όχι μόνο δεν της άπλωσαν τα φτερά αλλά διέλυσαν και ότι υπήρχε. Λυπάμαι αλλά κατά καιρούς ακούγεται για οραματιστή ή οραματιστές δημάρχους. Οραματιστής ήταν και ο Νέρων , όπως ο Χίτλερ και πολλοί άλλοι καταστροφείς της ανθρωπότητας. Αν λοιπόν των προηγούμενων και των παρόντων αρχόντων το όραμα είναι η καταστροφή της πόλης, τότε ανήκουν στους οραματιστές. Οι κίνδυνοι που ελλόχευαν γι' αυτόν τον ευλογημένο κατά τα άλλα τόπο..ήταν πολλοί και εμφανείς σίγουρα πολλά χρόνια πριν.Έτσι δεν μπορεί κανείς να πει ότι αναλάμβανε έναν τόπο που δεν ήξερε...Έχω ντοκουμέντα τα οποία καταμαρτυρούν την προσπάθεια των υπευθύνων του όμορου χωριού για απόκτηση όλων και περισσοτέρων υπηρεσιών ενάντια πάντα στην Ανδραβίδα. Για πολλά χρόνια η Ανδραβίδα κατάφερνε να έχει μια άποψη συγκροτημένης κωμόπολης , στην οποία επίσης με ντοκουμέντα καταλυτικό ρόλο έπαιξε ο αγώνας ενός ανθρώπου που έθεσε την αγάπη για αυτήν πάνω από την προσωπική του καριέρα.

Η αλήθεια για το παρόν είναι απογοητευτική όσο και να προσπαθούν κάποιοι να θολώσουν το τοπίο...Η εικόνα της νεκρής πόλης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαϊας αλλά και με το πρώτο μισό του 20ου αιώνα όπως προανέφερα. Οι υπηρεσίες καταργούνται καθημερινά....Ούτε η θυσία δυο στελεχών της Αστυνομίας δεν στάθηκε ως κινητήρια δύναμη ώστε οι υπεύθυνοι να αγωνιστούν για μην καταργηθεί το Αστυνομικό Τμήμα..και μαζί όλα τα άλλα. Η πλατεία νεκρή...βέβαια σ' αυτό ίσως έχουν ευθύνη και οι επαγγελματίες. Λαϊκή αγορά πάλι για ιδιοτελείς σκοπούς....σχεδόν άφαντη.Το παρελθόν περιγράφεται ως λαμπρή περίοδος , το παρόν ως την καθημερινή νέκρωση..και στο παρελθόν υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό...Φίλοι και συμπατριώτες όσοι γνωρίζουμε τι σημαίνει κοινό καλό,όσοι είμαστε υπέρ της ανιδιοτέλειας, όσοι αγαπάμε και πονάμε γι' αυτόν τον τόπο, πρέπει το συντομότερο να σκεφτούμε και να κινηθούμε, αφήνοντας στην άκρη όποια προσωπική αντιπάθεια αν υπάρχει (δε νιώθω για κανέναν κάτι τέτοιο -γενικά αναφέρομαι) έτσι ώστε να μην πουν οι επόμενες γενιές....."εδώ ήταν κάποτε η Ανδραβίδα"..

Επειδή δε στέκομαι σε λόγια και στα γραφόμενα του διαδικτύου, αλλά το διαδίκτυο μας βοηθάει στην επικοινωνία, είμαι διαθέσιμη να προχωρήσω και σε άλλες έμπρακτες αποδείξεις εκτός αυτών που έχω κάνει έως σήμερα.

Φεγγάρι και ποιητικά μονοπάτια.

Το φεγγάρι από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου , αποτελούσε πηγή έμπνευσης, μου έδινε χαρά...η λατρεία μου γι' αυτό συνεχίζεται!!

   
Αφιερωμένο σ' ένα τυχαίο αλλά σπουδαίο μονοπάτι της ζωής μου..που φαντάζει ως λεωφόρος..

Φεγγαρένιο Μονοπάτι

Βεγγερίζοντας απόψε

στο φεγγαρένιο μονοπάτι

με την μπουκαμβίλια,το γιασεμί, τα κρίνα,

ατενίζοντας το παιχνίδισμα των αστεριών,

τα απερίτεχνα κομμάτια της ψυχής σου

μάχομαι να διανθίσω με μυρανθούς του κόσμου.

Με ευωδιές απ' τα βουνίσια σπάρτα

που πάνω τους οι μέλισσες στήνουν χορό

θ’ ασκήσω βέτο στη δεινοπάθεια των παιδικών σου χρόνων,

στα ανύπαρκτα πως,γιατί,στα χαμένα όνειρά σου,στην απυρπόλητη

ελπίδα που στέκει σαν λαμπάδα αναμμένη στο ξωκλήσι..

Απιθώνοντας κύβους αγάπης,

φλόγες κεριών λαμπρής πανδαισίας

στης φεγγαροβραδιάς την αχνοφεγγιά,

ίσως ανθόστρωτη να γίνει η ζωή σου.

Οι αναμνήσεις από μια πανσέληνο...μέσα από λέξεις απλές αλλά σπουδαίες στην ψυχή της δημιουργού..

Αναμνήσεις της πανσελήνου.

Λάμπει η νύχτα απόψε

ασημένια ομορφιά,

στου φεγγαριού τις στράτες

η αγάπη σαν φωτιά.

Τριγύρω του τ’ αστέρια

να σιγοψιθυρίζουν,

ο ουρανός για σένα

τα μάτια που δακρύζουν.

Η αργυρή σου σκάλα

ολόγιομη σελήνη,

στης θάλασσας τα βάθη

πολλούς καημούς αφήνει.

Μείνε φεγγάρι γελαστό,

έλα στην κάμαρά μου,

να γιατρευτεί κάθε πληγή

της τρυφερής καρδιάς μου.

Η αγάπη .... το φεγγάρι και τα άλλα στοιχεία της φύσης..

Φεγγαρόλουστη Νύχτα

Άπλωσα δειλά

τα δυο μου χέρια,

στα χρυσά τ’ αστέρια,

στ’ αργυρό φεγγάρι,

που γεμάτο χάρη

μου χαμογελά.

Με καημό να πω

τον κρυφό μου πόνο,

σε θλιμμένο τόνο,

πως καρδιοχτυπώ

και για σένα λιώνω,

σβήνω, μαραζώνω.

 

Πήρε ο νοτιάς

της φωνής τον ήχο,

να τον τραγουδήσει

σαν αγάπης στίχο,

και να τον σκορπίσει

χάδι της νυχτιάς.

Στα βουνά, στα δάση

στην λαμπρή την πλάση,

να τον τραγουδούν

τ’ άστρα, τα λουλούδια

με γλυκά τραγούδια.

όσοι αγαπούν.