Το φεγγάρι από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου , αποτελούσε πηγή έμπνευσης, μου έδινε χαρά...η λατρεία μου γι' αυτό συνεχίζεται!!
Αφιερωμένο σ' ένα τυχαίο αλλά σπουδαίο μονοπάτι της ζωής μου..που φαντάζει ως λεωφόρος..
Φεγγαρένιο Μονοπάτι
Βεγγερίζοντας απόψε
στο φεγγαρένιο μονοπάτι
με την μπουκαμβίλια,το γιασεμί, τα κρίνα,
ατενίζοντας το παιχνίδισμα των αστεριών,
τα απερίτεχνα κομμάτια της ψυχής σου
μάχομαι να διανθίσω με μυρανθούς του κόσμου.
Με ευωδιές απ' τα βουνίσια σπάρτα
που πάνω τους οι μέλισσες στήνουν χορό
θ’ ασκήσω βέτο στη δεινοπάθεια των παιδικών σου χρόνων,
στα ανύπαρκτα πως,γιατί,στα χαμένα όνειρά σου,στην απυρπόλητη
ελπίδα που στέκει σαν λαμπάδα αναμμένη στο ξωκλήσι..
Απιθώνοντας κύβους αγάπης,
φλόγες κεριών λαμπρής πανδαισίας
στης φεγγαροβραδιάς την αχνοφεγγιά,
ίσως ανθόστρωτη να γίνει η ζωή σου.
Αναμνήσεις της πανσελήνου.
Λάμπει η νύχτα απόψε
ασημένια ομορφιά,
στου φεγγαριού τις στράτες
η αγάπη σαν φωτιά.
Τριγύρω του τ’ αστέρια
να σιγοψιθυρίζουν,
ο ουρανός για σένα
τα μάτια που δακρύζουν.
Η αργυρή σου σκάλα
ολόγιομη σελήνη,
στης θάλασσας τα βάθη
πολλούς καημούς αφήνει.
Μείνε φεγγάρι γελαστό,
έλα στην κάμαρά μου,
να γιατρευτεί κάθε πληγή
της τρυφερής καρδιάς μου.
Φεγγαρόλουστη Νύχτα
Άπλωσα δειλά
τα δυο μου χέρια,
στα χρυσά τ’ αστέρια,
στ’ αργυρό φεγγάρι,
που γεμάτο χάρη
μου χαμογελά.
Με καημό να πω
τον κρυφό μου πόνο,
σε θλιμμένο τόνο,
πως καρδιοχτυπώ
και για σένα λιώνω,
σβήνω, μαραζώνω.
Πήρε ο νοτιάς
της φωνής τον ήχο,
να τον τραγουδήσει
σαν αγάπης στίχο,
και να τον σκορπίσει
χάδι της νυχτιάς.
Στα βουνά, στα δάση
στην λαμπρή την πλάση,
να τον τραγουδούν
τ’ άστρα, τα λουλούδια
με γλυκά τραγούδια.
όσοι αγαπούν.
