Η ποιητική διαδρομή συνεχίζεται, με μνήμες από το έργο του Νίκου Εγγονόπουλου.

Η γενιά του '30 εκπροσωπήθηκε επάξια από τον Νίκο Εγγονόπουλο, τον Έλληνα καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου , τον ποιητή, το ζωγράφο, το σκηνογράφο,  τον εξαιρετικό εκφραστή του υπερρεαλιστικού κινήματος στη Χώρα μας, σύμφωνα πάντα με τις ιστορικές πηγές. Αυτή η πολυσχιδής προσωπικότητα γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1907 και έφυγε από τη ζωή στις 31 Οκτωβρίου του 1985..ο Οκτώβριος σηματοδότησε την αρχή και το τέλος του.

Το έργο του γενικά , καλλιεργήθηκε κοντά σε πολύ σπουδαίους και καταξιωμένους καλλιτέχνες..κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη το 1932, μαθήτευσε  μέσω της Σχολής Καλών Τεχνών. Μαθήματα βυζαντινής τέχνης παρακολουθούσε μαζί με το Γιάννη Τσαρούχη,στο εργαστήριο του Φώτη Κόντογλου και του Α. Ξυγγόπουλου. Εκείνη τη χρονική περίοδο γνωρίστηκε με μια ομάδα επίσης μεγάλων καλλιτεχνών, όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες του κόσμου. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1938 και η δεύτερη το 1939.

Ο ελληνικό καλλιτεχνικός κόσμος, του αφιέρωσε το έτος 2007!!!είχε ανακηρυχθεί ως έτος του Ν. Εγγονόπουλου.

   Με κάποιες στροφές θα ταξιδέψουμε στο σπουδαίο ποιητικό του έργο...κάθε λέξη και νόημα, κάθε στίχος κι αλαργινό ταξίδι..

...που θα μας οδηγήσει
ο φόβος
των φτερών
όταν
οι ψαλμοί των λοστών
ταράξουν
τη λεπτή ζωή των Παρθενώνων;

                                                                .....................
όλη η μουσική ήτανε
μέσα
στα έμορφά της μάτια
ανάμεσα
στα πράσινά της τα μαλλιά
................................

..........
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
-σαν ήμουνα παιδί-

..................ο δρόμος προς την
αγάπη
είναι σπαρμένος
μάτια γατιών
μεσ' στο σκοτάδι
και τη σιωπή
....

............τις καπνοδόχες
που ξεμαλλιάζει
ο άνεμος
του φθινοπώρου
πάνω
στις 
στέγες
των σπιτιών
..............
την ξύλινη
φιγούρα
του καραβιού
που κυματίζανε
τα ξανθά μαλλιά της 
στον 
άνεμο.
.............

Στα ποιητικά χνάρια του Νίκου Κρανιδιώτη.

Μελετώντας διάφορα ποιητικά ρεύματα, καθώς επίσης πολλούς ποιητές που εκπροσωπούν ποικίλα είδη και θέματα...αυτές τις ημέρες ασχολούμαι με ένα ποιητικό έργο στην αρχική του έκδοση.."Ιανουάριος του 1983", που αληθινά με συγκίνησε...."ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ" του Νίκου Κρανιδιώτη.

Αξίζει να γνωρίζουμε λίγα λόγια για τον συγγραφέα, αυτή την ξεχωριστή προσωπικότητα της Κύπρου μας!

Ο Νίκος Κρανιδιώτης γεννήθηκε το 1911 στην Κερύνεια και έφυγε...το 1997.

Οι σπουδές του ξεκίνησαν από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών, στο αντικείμενο της φιλολογίας και στη συνέχεια ακολούθησε το Κέντρο Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. 

Έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα της Μεγαλονήσου...τον συνέλαβαν οι Άγγλοι και τον εξόρισαν.. Στο βιογραφικό του συμπεριλαμβάνονται εκτός από τις σημαντικότατες σπουδές του, πληροφορίες για τη δράση του καθώς επίσης τιμητικές διακρίσεις και οι βαρυσήμαντες θέσεις που υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός και πολιτικός.

Το παρόν αφιέρωμα σχετίζεται αποκλειστικά με το ποιητικό του έργο, από το οποίο θα σας μεταφέρω κάποιες στροφές!  ...Πίκρα την πίκρα κατεβαίνει η φοβέρα της νύχτας στα κοιμισμένα ανύποπτα σπίτια. Σκαλί σκαλί το μισοφέγγαρο στ΄ ακροθαλάσσι. ...........Παραμύθι που αρχίνισε πριν τρεις χιλιάδες χρόνια! Ήλιος που ταξιδεύει στις ανύχτωτες θάλασσες! Αετός που σκίζει το σύννεφο της βροχής και πετάει στ' αστέρια.. ...Χαροκαμένη μάνα, που αγρυπνάς στον άδειο τάφο των παιδιών σου! Η νύχτα φέρνει τα μηνύματα του φθονερού θεού που θέρισε τα σπλάχνα σου. .......Αγνάντια ο βράχος ο ιερός; βουνό του Πενταδάχτυλου, πληγή ανοιχτή στα στήθια. ... .... Πίσω απ'τις πέντε κορυφές σε μια γαλάζια θάλασσα ο ήλιος πάντα θ' ανατέλλει. ..κείνο το καλοκαίρι ανοίξαμε μια νέα σελίδα μέσα μας. ...... στοχεύοντας ωραία ιδανικά και μια τρανή, ελεύθερη πατρίδα. .... αυτοί που πέσαν στα οδοφράγματα δεν πρόφτασαν το νικηφόρο τέρμα... .....Εσύ που ανάβεις με τα μάτια σου το φως, τι κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια και κοιτάς τα πλοία που βυθίζονται στα βάθη του ορίζοντα... ......Κανένας μας δεν ξέρει, αλήθεια, που σταματάει το πλάνο όνειρο και που αρχίζει η αδυσώπητη ώρα! ... Το καλοκαίρι που πέρασε έσμιξε η ζωή μας με το θάνατο έσμιξε τη χαρά μας με τη λύπη ..... Στροφές που σε κάθε στίχο...σε κάθε λέξη..συναντάμε και έναν ύμνο για την Κύπρο..

1919 - 2014 Γιάννης Χαραλαμπόπουλος.

Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο μπάρμπα Γιάννης, το καμάρι της πατρικής οικογένειας της μητέρας μου, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, έφυγε απ' τη ζωή πλήρης ημερών, το 2014. Συγκεκριμένα μας άφησε την ιστορία του, τις πολιτικές, κοινωνικές και συγγενικές του αναμνήσεις το πρωί της Πέμπτης της 16ης Οκτωβρίου του προαναφερόμενου έτους,σε ηλικία 95 χρονών.

Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1919 στο Ψάρι της Μεσσηνίας. Η οικογένειά του διατηρούσε την στρατιωτική παράδοση. Το 1939 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού.Πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο  το 1940 - 1941 ,στην πρώτη γραμμή ως διοικητής λόχου Πεζικού, συμμετέχοντας στην απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Κατά τα μαύρα χρόνια της Κατοχής , από την Μέση Ανατολή όπου διέφυγε, υπηρέτησε στις μάχιμες μονάδες του Ελληνικού Στρατού. Συνέχισε τις σπουδές του , μετά το 1945 , με υποτροφία του Στρατού στo Ινστιτούτο Γούλιτς (Woolwich) της Μεγάλης Βρετανίας.

Yπηρέτησε ως  διοικητής σε διάφορες Μονάδες του Στρατού, ως καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων, και παράλληλα ειδικός σύμβουλος στο τότε Υπουργείο Συντονισμού.

Παραιτήθηκε από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού με το βαθμό του Συνταγματάρχη (ΜΧ), για να πολιτευτεί με την Ένωση Κέντρου στη Μεσσηνία, όπου εξελέγη βουλευτής το 1963 και το 1964. Κατά το χρονικό διάστημα της επταετίας του 1967 -1974, η αντιστασιακή του δράση ήταν έντονη και συμμετείχε σε συλλογική ηγεσία της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΔΑ δηλαδή Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντίστασης.

Ως αντιστασιακός με ενεργό δράση, ήταν αδύνατον να ξεφύγει από τα δόκανα της εξορίας. Το καλοκαίρι του 1967 φυλακίστηκε και οδηγήθηκε στη Σύρο, το γνωστό νησί της εξορίας. Αποφυλακίστηκε σύντομα..για να εξοριστεί πάλι από το 1968 μέχρι το 1971, όπου και ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΚ στην Ελλάδα. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στα οποία είχε ενεργό συμμετοχή, ήταν καθοριστικά.....για το μαρτυρικό διάστημα που ξεκίνησε μετά τη σύλληψή του. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε πάρα πολύ σκληρά από την ΕΣΑ στη Γυάρο όπου τον μετέφεραν..Τα μαρτύριά του ήταν απερίγραπτα..θυμάμαι όταν πήγαινα στο γραφείο του που κάθε φορά μου  περιέγραφε και διαφορετικό γεγονός...είδα το θάνατο μου έλεγε και πάλευα μαζί του....Σαν να μην έφταναν τα προσωπικά του πάθη....έζησε κάτι πιο σκληρό....τραυμάτιζαν το παιδί του, μπροστά στα μάτια του...να μου που τον υπεραγαπούσε του έλεγε "Γιάννη , ήρθε στη θέση της Παναγίας" ..και βούρκωναν κι οι δυο. Κατάφερε και έζησε έχοντας έως την τελευταία του ώρα..στήριγμα στην πλάτη του..

 Αποτέλεσε ένα από τα κεντρικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ευτυχώς!!για τις επόμενες γενιές, που κατάφερε να εκδώσει τα απομνημονεύματά του το 2001, στο βιβλίο "Κρίσιμα Χρόνια"....αναφέρω το παρακάτω απόσπασμα, από το οποίο αναφέρω το εξής απόσπασμα: " Στις 21 Νοεμβρίου άνδρες της ΕΣΑ με επικεφαλής έναν ταγματάρχη με τα περίστροφα και τα Τόμιγκαν προτεταμένα εισέβαλαν αργά το βράδυ στο διαμέρισμά μου στη Γλυφάδα, για να συλλάβουν το γιο μου τον Γιώργο που είχε στρατευθεί για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις της Νομικής, και είχε εντωμεταξύ απολυθεί από το στρατό με τα μέτρα του Μαρκεζίνη, αλλά δεν είχε επιστρέψει ακόμη στην Αθήνα.Την επόμενη ήρθαν και πάλι, με συνέλαβαν και με οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, όπου περέμεινα σε αυστηρή απομόνωση μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1973, οπότε με μετέφερα στη Γυάρο...................................................στο ΕΑΤ/ΕΣΑ όμως πολλές φορές αργά μετά τα μεσάνυχτα έμπαιναν στα κελιά ομάδες εσατζήδων και μας ξυλοκοπούσαν άγρια..........μπήκαν καμιά δεκαριά στο κελί μου και υβρίζοντάς με χυδαία ....με κακοποίησαν άγρια και μου προκάλεσαν κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις με συνέπεια κεφαλαλγίες από τις οποίες υπέφερα επί πολλά χρόνια....

Συνέχεια από τα απομνημονεύματα "....το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ.Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας του κελιού μου και είδαν να βασανίζουν το γιο μου το Γιώργο.Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο. Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά. Κάποια στιγμή με αντιλήφθηκε ένα βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν, να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα, ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα. Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ......Για τις τραγικές εκείνες στιγμές χαρακτηριστική είναι η σκηνή την οποία περιγράφει το Θανάσης Τσούρας " Δεκέμβριος 1973, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ.Απέναντι από το κελί μου είναι το κελί του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου...........κάποιο βράδυ φέρνουν έναν καινούργιο στο διπλανό μου κελί. Αρχίζουν να τον χτυπάνε. Τον έχουν όρθιο. Και λυσσαλέα τον βασανίζουν με κάθε τρόπο. Φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Και οι φωνές τους, οι κραυγές τους μπλέκονται με τα βογκητά του πόνου του. Ξεχωρίζει το όνομά του, το λένε επίτηδες για να ακουστεί. Είναι ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, ο γιος του κυρίου Γιάννη. Σε κάποια στιγμή ακούω την πόρτα του κελιού του κυρίου Γιάννη να ανοίγει. Προσπαθώ να συρθώ ..... Και είδα από μια σχισμή της πόρτας του κελιού μου μια σκηνή που ποτέ δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου, όλοι τους μαζεμένοι εκεί μέσα στον προθάλαμο απέναντι από τα κελιά, περίμεναν να δουν την αντίδραση του κυρίου Γιάννη. Την ώρα που τον έβγαζαν, την ώρα που θα διέσχιζε και θα περνούσε δίπλα στο κελί ου βασανιζόταν ο γιος του. Και ο κύριος Γιάννης δεν τους έδωσε ούτε το δικαίωμα καν. Με καρφωμένα τα μάτια του ψηλά. Περπατώντας με εκείνο το αγέρωχο ύφος του σαν να ήταν από κάπου αλλού.Σαν να ήταν η προσωποποίηση αυτού το αγώνα που δίναμε όλοι......

ΓΥΑΡΟΣ...η Γυάρος είχε χρησιμοποιηθεί σαν τόπος εξορίας...από την εποχή του Νέρωνα.....με λίγα σκεπάσματα που μας είχαν επιτρέψει να πάρουμε, στρώναμε στο τσιμέντο, γιατί ακόμη κρεβάτια δεν υπήρχαν, και ξαπλώναμε ο ένας δίπλα στον άλλο ντυμένοι και με τα παλτά μας, για να αντιμετωπίσουμε το φοβερό κρύο και την υγρασία που έκανε τη νύχτα".
Δεν θα αναφερθώ στην μετέπειτα πολιτική του δράση. Στο βιβλίο αλλά και σε άλλες πηγές υπάρχουν οι κατάλληλες πληροφορίες.
Για εμένα ήταν ο ξάδερφος...και μου 'λεγε, με λες "Θείο" λόγω ηλικίας; Η λεβεντιά και το παράστημά του ήταν ακριβώς ίδια με τον θείο μου το γιατρό (έτσι ήταν γνωστός στο Ψάρι, στο Γλυκορρίζι και στα άλλα χωριά) τον Παναγιώτη το Γεωργακόπουλο,.πασίγνωστο για την αντιστασιακή του δράση σε άλλο στρατόπεδο (κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)....αλλά ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε με τις συμβουλές του, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο στους Κεντρώους. Οι αντίθετες πολιτικές τους τοποθετήσεις δεν εμπόδισαν την αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση μεταξύ τους....όταν του είχε πει ο Θείος μου πως η Βασιλική (μάνα μου) απέκτησε το στερνοπούλι (1968)...του είπε μ' εκείνο το σοβαρό χαμόγελο..Τάκη (Παναγιώτης) η μικρή βγήκε για να μου θυμίζει αργότερα αυτά που έρχονται....(λίγους μήνες μετά ήρθε η επόμενη σύλληψη και εξορία που κράτησε έως το 1971.
Κάποια πρόσωπα παραμένουν για πάντα στις σελίδες της ιστορίας, ως αυθεντικά, ως  η αντανάκλαση του ήθους....
Ένας μικρός φόρος τιμής  στον αγέρωχο, στον ευθυτενή και πανέμορφο αγωνιστή για τα ιδανικά...που τότε υπήρχαν...

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΣΩΖΟΜΕΝΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Σήμερα ο αττικός ουρανός κυριολεκτικά μάγευε ακόμη και όσους μας βασάνιζε σαν την μέλισσα που γυρίζει συνεχώς στο αυτί....ο πόνος ενός φιλικού μας προσώπου. Η Ένωση Φίλων Ακρόπολης, συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα επισκέψεων - ξεναγήσεων αυτού του τριμήνου, το παλαιότερο σωζόμενο κτίριο της Αθήνας. Για να πάμε στο σημείο συνάντησης περάσαμε από την Μητρόπολη, η οποία μετά από τόσα χρόνια ανάμεσα στις σκαλωσιές....αποτελεί το κόσμημα της περιοχής.

ΟΟΗ 

Εκεί που απλώνεται η σκιά του Ιερού Βράχου, στην γνωστή τουριστική οδό Αδριανού και στον αριθμό 96,στην συνοικία των Θεών...στην Πλάκα της Αθήνας, βρίσκεται το ιστορικό κτίριο της οικογένειας Μπενιζέλων -Παλαιολόγων, που θεωρείται το παλαιότερο σωζόμενο κτίριο της Πρωτεύουσας...αφού το αρχικό του τμήμα γεννήθηκε τον 16ο αιώνα. Μέλος της εν λόγω οικογένειας ήταν η Ρηγούλα Μπενιζέλου και αργότερα Αγία Φιλοθέη.η Αγία Φιλοθέη.

Η ιστορική κατοικία του 16ου αιώνα, με προσθήκες του 18ου και 19ου, είχε εγκαταλειφθεί..η μαρτυρία τόσων χρόνων χανόταν... Το 2000 το Υπουργείο Πολιτισμού παραχώρησε το κτίριο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, η οποία μέσω του αρμοδίου τμήματός της κατάφερε να δώσει ζωή στις σελίδες της ιστορίας μας....Η λεπτομέρεια που αξίζει συγχαρητηρίων...είναι πως το σπίτι που όπως λέγεται γεννήθηκε η Αγία Φιλοθέη..οι υπεύθυνοι της Αρχιεπισκοπής δεν το μετέτρεψαν σ' ένα απλό προσκυνητάρι..Το μετέτρεψαν σ' ένα άψογο ιστορικό μνημείο. 

ι  ο

Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν μέσα από τους αιώνες καθόσον έχουν προβλεφθεί ο κατάλληλος μουσειακός αλλά και ψηφιακός εξοπλισμός.Δεν περιγράφω λεπτομέρειες γιατί αξίζει σε λίγο καιρό που θα γίνουν τα εγκαίνια και θα λειτουργεί κανονικά ως μουσείο να το επισκεφτείτε. 

 Ο αρχιτέκτων κ. Γιάννης Κίζης, ο οποίος ως συμβασιούχος συνεργάτης του Υπ. Πολιτισμού ασχολήθηκε το 1979 για πρώτη φορά με το αρχοντικό των Μπενιζέλων και του οποίου την ξενάγηση στο πρώτο μέρος είχαμε την τύχη να απολαύσουμε, μας είπε..«Το Μουσείο αναφέρεται στο αρχοντολόι των Αθηναίων της εποχής, στις μεταλλάξεις της πόλης από την προεπαναστατική περίοδο έως τον νεοκλασσικισμό. Από τα παράθυρά του βλέπεις από την μία την Ακρόπολη και από την άλλη την σύγχρονη Αθήνα».

Το  κτίριο είναι διώροφο με λιθόκτιστο ισόγειο και με τον όροφο ο οποίος είναι κατασκευασμένος με ξύλινη τοιχοποιία. Η ατμόσφαιρα μας πηγαίνει ένα παρελθοντικό ταξίδι ,άγνωστο διά βίου σε εμάς, στην προεπαναστατική Αθήνα. 

 Ο χώρος της πίσω αυλής είναι ιδιαίτερης αύρας ...στην αγκαλιά της Ακρόπολης, στα χρώματα της φούξια, ροζ, λευκής μπουκαμβίλιας...στα χνάρια ενός αρχαίου ελαιοτριβείου...μια αυλή απλή κι αρχοντική, έτοιμη να δέχεται εκδηλώσεις (όταν ξεκινήσει το μουσείο), έτοιμη να δείχνει σε όλους μας το μεγαλείο των αιώνων, παρόλες τις ταλαιπωρίες που πέρασε ο τόπος...Σ' ένα χώρο αφιερωμένο στην Αγ. Φιλοθέη που όπως μας είπε ο ομιλητής και ταυτίζονται οι απόψεις μας...ήταν η πρώτη φεμινίστρια της Ευρώπης...τις λεπτομέρειες στο βίντεο που θα προβάλλεται εκεί!!

'Ενας από τους ανεκτίμητους θησαυρούς του Νομού Ηλείας.

Αναμφισβήτητα όλη η Ελλάδα διαθέτει απίστευτη φυσική ομορφιά, καθώς επίσης αμύθητους αρχαιολογικούς και πολιτισμικούς θησαυρούς. Ο Νομός Ηλείας γνωστός από τα προϊστορικά χρόνια, με σημαντική δράση κατά τη μυθολογία,βρίσκεται πραγματικά ανάμεσα σε σπουδαιότατα ιστορικά μνημεία. Τμήμα του αποτελεί, η περιοχή που ανήκει στον Δήμο Ανδραβίδας - Κυλλήνης, με πλούσιο ιστορικό παρελθόν, με αρχή από την Ανδραβίδα που αποτέλεσε Πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, μια πόλη που άνθισε κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας. Τη συνέχεια στην περιοχή δίνουν πολλά άλλα μνημεία και σταυροδρόμια το πολιτισμού μας  (Χλεμούτσι, Κυλλήνη ) τα οποία συμπληρώνουν τις σελίδες της  ιστορίας της Πατρίδας μας.

Το παρόν αποτελεί ένα αφιέρωμα με τη μορφή δοκιμίου και αναφέρεται σ' ένα θέατρο ρωμαϊκού τύπου , που βρίσκεται στην περιοχή των ιαματικών λουτρών Λίντζι, κοντά στο χωριό Κάστρο και πλησίον γνωστής ξενοδοχειακής μονάδος. Είναι ένας ακόμη θησαυρός, πολιτισμού και τέχνης,που κινδυνεύει να καταστραφεί.Η αναφορά μου δεν αποτελεί αρνητική κριτική για κανέναν αφού σίγουρα ο υπεύθυνος φορέας δεν είναι μόνο ένας, καθώς επίσης οι αρμοδιότητες γενικά των υπευθύνων είναι πολλές. Σκοπός μου είναι η ενημέρωση όλων μας, για τις ομορφιές του τόπου μας και η ευαισθητοποίησή μας γι' αυτές, έτσι ώστε να είμαστε αρωγοί όταν απαιτηθεί,ελπίζοντας και προσπαθώντας να διαφοροποιηθούν κάποιες καταστάσεις. Μόνο στην θετικότητα στοχεύω, η οποία πρέπει να ακολουθεί τη γνώση.

Το θέατρο ήταν  άγνωστο για τους περισσότερους από εμάς και παραμένει ακόμη άγνωστο σε αρκετούς πολίτες. Έγινε γνωστό γενικά, ως κάτι που υπάρχει, από τον τοπικό τύπο, διαβάζοντας πριν δυο χρόνια περίπου, σχετικά άρθρα με τον καθαρισμό και την περιποίηση του μνημείου, από εθελοντές που αρκετοί , αποτελούνταν από πρόσωπα της Δημοτικής Αρχής και των οικείων της (σύμφωνα πάντα με αναφορά και φωτογραφίες των τοπικών μέσων ενημέρωσης). Δεν γνωρίζω τον τρόπο επιλογής των εθελοντών, δεν είμαι η αρμόδια που θα ασχοληθεί μ' αυτόν τον τομέα αλλά  δεν αποτελεί και το ζητούμενο. Το πρόγραμμα της περιποίησης του θεάτρου, ανήκε στο πλαίσιο της εθελοντικής δράσης του προγράμματος Let ' s do it Greece Δυτικής Ελλάδος.

Είναι γεγονός και όχι εικασία πως το θέατρο βρίσκεται χτισμένο σ' ένα ειδυλλιακό τοπίο, ανάμεσα σ' ένα δάσος, πλούσιο σε φυτά και δέντρα. Την άνοιξη που τα φυτά μπουμπουκιάζουν μοιάζει με τμήμα του παράδεισου. Το καλοκαίρι όταν ο καύσωνας κουράζει, αποτελεί όαση δροσιάς. Δεν είναι γνωστά πολλά στοιχεία για το εν λόγω ιστορικό και καλλιτεχνικό μνημείο. Από μαρτυρίες ανθρώπων, φίλων κοντινού χωριού, έμαθα ότι η τελευταία θεατρική παράσταση πραγματοποιήθηκε περίπου πριν 30 χρόνια. Επίσης η αποκατάστασή του έγινε το 1960 (δεν απαιτούνται ιδιαίτερες γνώσεις για να διακρίνει κάποιος, την προσπάθεια που έγινε κάποτε).

Η παρούσα κατάσταση του θεάτρου είναι ανησυχητική για την επόμενη μέρα. Δηλαδή τείνει προς την καταστροφή του. Η θλίψη και η απογοήτευση κυριαρχούν, για αυτό που δημιούργησαν τότε, που άντεξε τόσα χρόνια, με αντίξοες καιρικές συνθήκες, με σεισμούς κτλ...και την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.

Δημιουργεί  τεράστιες απορίες το θέμα, αφού σχεδόν ποτέ και κανείς επίσημα (εκτός κάποιων ιδιωτικών σελίδων οι οποίες αναφέρονται με ύβρεις γενικά για την κατάσταση του συγκεκριμένου τόπου, κάτι πέρα ως πέρα κατακριτέο για εμένα) δεν έχει αναφερθεί γι' αυτό, εκτός των προαναφερθέντων σχολίων των εφημερίδων,για την τόσο σημαντική δράση του εθελοντισμού, ως πραγματοποίηση συγκεκριμένου προγράμματος.

Σύμφωνα πάντα με αυτά που διάβασα πριν δυο χρόνια, ο Δήμος σκόπευε να προχωρήσει στη μελέτη στατικότητας και να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα η αποκατάστασή του.Ίσως αυτή η ενέργεια να έχει υλοποιηθεί,πάντα βέβαια με το ενδιαφέρον όλων των αρμοδίων φορέων.

Περιγράφω την κατάσταση που είδα η ίδια κατά την πρόσφατη θερινή περίοδο, την εικόνα που συζητήσαμε με φίλους και γνωστούς, ειδικούς επί του θέματος, Έλληνες και τουρίστες άλλων χωρών, η οποία είναι απολύτως απογοητευτική. Η επικινδυνότητα είναι μεγάλη, ακόμη και για τον απλό επισκέπτη.

Οι ρίζες των δέντρων εμφανίστηκαν ανάμεσα στις κερκίδες.

Τμήματα του σταθερού υλικού με τον καιρό έχουν γκρεμιστεί, καθώς και σε κάποια σημεία στο κύριο μέρος του θεάτρου, παρουσιάζονται έντονες εικόνες σχάσης.

Στο θέατρο οδηγεί ένα μονοπάτι ανάμεσα στις αποχρώσεις του πράσινου και των απερίγραπτων πινελιών των αγριολούλουδων, το οποίο ξεκινάει από τον χώρο των ιαματικών λουτρών. Μπορεί κανείς να προχωρήσει εάν του το υποδείξει κάποιος γνώστης της περιοχής, καθόσον δεν υπάρχει σχετική πληροφοριακή πινακίδα. Σκέφτηκα πως η πινακίδα απουσιάζει, προς αποφυγή ατυχήματος,λόγω της επικινδυνότητας του χώρου. Η αλήθεια είναι πως η σκέψη μου, αποτελεί μια ακραία δικαιολογία αυτής της  παράλειψης.Σύμφωνα με τους ειδικούς αυτών των χώρων, απαιτείται πινακίδα και ταυτόχρονα γραπτή προειδοποίηση για την επικινδυνότητα. Δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί με αυτό το είδος του πολιτισμού και της ιστορίας μας, τι σημαίνει να μοιάζουν οι τόποι ερειπωμένοι στα μάτια μας ( μέσω της Ε.Φ.Α και άλλων συλλόγων, έχει καλλιεργηθεί η ευαισθησία μου σ' αυτόν τον τομέα, καθώς επίσης εμπλουτίζονται συνεχώς οι γνώσεις μου και οι πληροφορίες σχετικά) φαίνονται σαν πτώματα, με κραυγές όλων των προγόνων (ακόμη και γι' αυτό το κτίσμα που δεν ανήκει στην αρχαία εποχή, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο από την αρμόδια υπηρεσία.).

Εκτός της πολιτισμικής αξίας που για αρκετούς χαρακτηρίζεται ως γραφικότητα και άνευ ουσίας ζήτημα, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο θέατρο θα μπορούσε να είναι λειτουργικό και κατά το καλοκαίρι  όπως συνηθίζεται, να δίδονται παραστάσεις στα πλαίσια πολιτιστικών εκδηλώσεων  (είχε αναφερθεί στις εφημερίδες που προανέφερα). Να αποτελεί πόλο έλξης για την περιοχή που με τόσο τουρισμό σίγουρα θα ταξίδευε τα μέρη μας, παντού. Είναι αδιανόητο τόσα χρόνια να παραμένει άγνωστος αυτός ο αξιόλογος θησαυρός. Ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας, να υφίσταται ο χώρος και να ξοδεύονται  μεγάλα χρηματικά ποσά, χρόνια τώρα!!προς την πραγματοποίηση διαφόρων καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και παραστάσεων, ποικίλης μορφής. Επιβάλλεται να αποτελέσει ένα ακόμη αγλάισμα του πολιτισμού μας και όχι να στέκει ως θρύμμα του καιρού και ίσως της ανθρώπινης απαξίωσης.

Για τη φυσική και ανόθευτη ομορφιά από την οποία περιβάλλεται φτάνει να σκεφτεί κανείς,πως τον Αύγουστο ξεφυτρώνουν τα κυκλάμινα, ώστε να μας προετοιμάσουν για τον ερχομό του γλυκού και ρομαντικού φθινοπώρου.

Καθόσον από αγάπη για την Πατρίδα μας έχω ασχοληθεί με παρόμοια θέματα, που έτυχε να γνωρίσω σε άλλες περιοχές και έτυχαν θετικής αντιμετώπισης, ελπίζω έτσι να σκεφτούν και οι συμπολίτες της ευρύτερης περιοχής της γενέτειράς μου. Ένα τέτοιο θέμα δεν προβάλλεται για να χρησιμοποιηθεί ως σκαλοπάτι κατάκρισης, αλλά ως ερέθισμα ενδιαφέροντος απ' όλους.Αυτό είναι το συμπέρασμα, από συζητήσεις με αρκετούς και ειδικούς όπως ανέφερα παραπάνω.

Αν κάτι απ' αυτά που γράφω θεωρούνται αναληθή ή ανακριβή από οποιονδήποτε, παρακαλώ να τα επισημάνει, καθόσον δεν διαθέτω το αλάνθαστο!!

Με την ευχή για το καλύτερο όλων!!