Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΧΑΪΚΟΥ!!



XAΪΚΟΥ.
     


 Το φθινόπωρο
δεν έπεσαν τα φύλλα!
Σε περίμεναν!

                                 





 Κόκκινα άνθη
βελούδινο το χάδι.
Ο άγγελός μου!


 






Αγάπη ζωής
έγινες και ανάσα!
Το  όνειρό μου!








 







Χορός στη βροχή,
έρωτας  ψυχής γράφει!
Δεν έχει τέλος.






Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

O Ουρανός απ' τον Ιερό Βράχο.

 Ο Ουρανός είναι ο πλανήτης που σε σχέση με την απόστασή του απ' τον Ήλιο θεωρείται έβδομος, τρίτος μεγαλύτερος και σε μάζα ο τέταρτος πλανήτης του Ηλιακού συστήματος.
Είναι μεγάλος πλανήτης που μοιάζει με τον Ποσειδώνα στην δομή του. Λόγω της απόστασής του από τη γη είναι πολύ δύσκολο να τον δει κάποιος με γυμνό μάτι. Είναι ορατός με οπτικό τηλεσκόπιο , αλλά δίχως την δυνατότητα να θαυμάσει τις λεπτομέρειες της επιφάνειάς του.
Είναι ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφτηκε τη σύγχρονη εποχή με τη βοήθεια τηλεσκοπίου. Ο εντοπισμός του έγινε τελείως τυχαία στις 13 Μαρτίου του 1781 από τον Ουίλιαμ Χέρσελ. Η περιστροφή του είναι αντίθετη από τη φορά που έχει η περιστροφή της Γης. Αν βρισκόμασταν στην επιφάνεια του Ουρανού, θα βλέπαμε κάθε μέρα τον Ήλιο να ανατέλλει από τη δύση και να δύει στην ανατολή. Σε αντίθεση με άλλους πλανήτες, ο Ουρανός περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο ξαπλωμένος στο πλευρό του.
Ενώ  όλοι οι πλανήτες έχουν τον άξονα περιστροφής τους κάθετο, περίπου, στην εκλειπτική με μικρές μόνο αποκλίσεις, ο Ουρανός είναι κυριολεκτικά ξαπλωμένος στο επίπεδο περιφοράς του γύρω από τον Ήλιο, με τον άξονά του δηλαδή παράλληλο σχεδόν με την εκλειπτική. Η ασυνήθιστη αυτή θέση του Ουρανού πρέπει να οφείλεται μάλλον σε μια σύγκρουσή του με κάποιο τεράστιο πλανητικό σώμα, στα πρώτα στάδια της ιστορίας του Ηλιακού μας Συστήματος.
Κατά τη μυθολογία  o Oυρανός και η Γαία απέκτησαν πολλούς πολλούς απογόνους. Τους Τιτάνες, τρεις Κύκλωπες καθώς επίσης τρεις Εκατόγχειρες. Όμως έτρεφε μίσος για τα παιδιά του και έτσι τα έχωσε στα έγκατα της γης, τα λεγόμενα Τάρταρα. Ήταν πολύ χαρούμενος μ' αυτήν την πράξη του αλλά η Γαία πολύ θυμωμένη. Έτσι κάποια στιγμή που ανάβλυσε ατσάλινο αδάμαντα το έδωσε στα παιδιά της ώστε να κατασκευάσουν ένα τεράστιο δρεπάνι για να πολεμήσουν τον σκληρό πατέρα τους. Απ' όσα αναφέρονται, κανένας δεν είχε τη δύναμη για να προβεί σ' αυτήν την πράξη.
Ο Κρόνος όμως δεν δίστασε και όταν ο Ουρανός κοιμήθηκε, με το δρεπάνι τον ευνούχισε. Η μυθολογία συνεχίζεται...από τις σταγόνες του αίματος που έπεσαν στην γη γεννήθηκαν οι τρεις Ερινύες, οι Γίγαντες και οι Μελιάδες Νύμφες, οι δαίμονες της εκδίκησης. Από το σπέρμα του αποκομμένου πλέο γεννητικού οργάνου που έπεσε στη θάλασσα γεννήθηκε η Αφροδίτη. Ο Κρόνος είχε την κυριαρχία μέχρι που τον καθαίρεσε ο Δίας.
Από τον Ιερό Βράχο ο Ουρανός έχει άλλη όψη...νομίζεις πως τον αγγίζεις, νομίζεις πως ανοίγει το τεράστιο βιβλίο της μυθολογίας και όχι μόνο...αντικρίζεις  Εκείνο το Μεγαλείο που σε λυτρώνει..
Ο δικός μου (χωρίς εγωπαθητικά στοιχεία) Ουρανός έχει άσπρα σύννεφα που απλά αναδύουν ευωδιές ΑΓΑΠΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΕΛΛΑΔΑΣ.

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Το ρεμπέτικο τραγούδι και το μοναδικό ταξίδι του.

  Ρεμπέτικο τραγούδι είναι το ελληνικό αστικό λαϊκό τραγούδι που έκανε την εμφάνισή του στα τέλη του 19ου αιώνα και έγινε περισσότερο γνωστό μέχρι την τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα.Αποτελεί την βαθιά έκφραση των ανθρώπων που ζούσαν στην εργατική τάξη αρχικά και αργότερα προχώρησε στα αστικά κέντρα.

Τα πρώτα μου ακούσματα....

Ήταν απ' την φωνή του πατέρα μου ο οποίος  τραγούδαγε δημοτικά και ρεμπέτικα.Για την εποχή του!!γνωστό αηδόνι και γλέντι χωρίς την παρουσία του δεν πραγματοποιούσαν οι φίλοι του.
Τα ρεμπέτικα μου δημιουργούσαν, παιδάκι τότε.. κάτι όμορφο που δεν μπορούσα να εξηγήσω.Έπλαθα ιστορίες σύμφωνα με τους στίχους όπως τους καταλάβαινα, μου έβγαζαν μια αυθεντικότητα. Αργότερα όταν ο αδερφός μου έφερε στο σπίτι για εμένα βιβλία - αφιερώματα των ρεμπέτικων, ξεφυλλίζοντάς τα, διαπίστωνα ότι τα περισσότερα απ' όσα είχα φανταστεί ήταν αληθινά.Ποτέ δεν προσπάθησα να εξηγήσω αυτή την αίσθηση.Επίσης έδειχνα μεγάλη αγάπη για το στυλ των γυναικών του ρεμπέτικου, με τα σπαστά σκούρα μαλλιά και το έντονο κραγιόν στα χείλη.Περνώντας τα χρόνια και ερχόμενη στην Αθήνα είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετές απ' τις ρεμπέτικες μορφές. Θυμάμαι κάποια αξέχαστα βράδια παραμονής πρωτοχρονιάς με την οικογένειά μου  στη Σωτηρία Μπέλλου, στην Ιωάννα Γεωργακοπούλου που την έλεγα θεία!!επειδή είχε ίδιο επίθετο με το πατρικό της μαμάς μου. Αργότερα στον Δημήτρη Κοντογιάννη φίλο του αδερφού μου, στον Ξηντάρη και πολλά άλλα ονόματα.

Κάποτε άκουσα και τη Μαριώ η οποία με αποκάλεσε "ντερμπεντέρισσα" όπου αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που μου έμαθε ο πατέρας μου (Είμαι εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισσα....).Όλοι σχεδόν πίστευαν ότι και για μένα ήταν η απλή απόλαυση της κοινής έννοιας της διασκέδασης, αυτά τα ακούσματα.Μπορώ να πω ότι για την ψυχαγωγία που ένιωθα, η σκέψη μου είχε την ευθύνη.Αυτή δημιουργούσε τις εικόνες των ιστορικών και κοινωνικών καταστάσεων σύμφωνα με τους στίχους που άκουγα.Η αλήθεια είναι ότι τα ρεμπέτικα και τα σμυρνέικα ακούσματα με ταξίδευαν ακριβώς στην εποχή που εξιστορούσαν.Σ'αυτό ίσως βοηθούσε το γεγονός πως από παιδί διάβαζα πολλά βιβλία με αληθινές ιστορίες του ελληνισμού της Μικράς Ασίας .Πριν λίγα χρόνια με την φίλη μου την Αθηνά είχαμε παρακολουθήσει στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού ένα υπέροχο αφιέρωμα για τον Μάρκο Βαμβακάρη.Πάλι ήταν σαν να ζούσα στο τότε..

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

Για το ρεμπέτικο μια ζωή, μελετώ όποια πηγή ανακαλύπτω. Αυτό που με μάγευε ανέκαθεν είναι πως καταφέρνει και ζει χρόνια, περνάει από γενιά σε γενιά, δίνοντας μια νότα κοινωνικής ιστορίας, ανθρώπινων καταστάσεων, νοσταλγίας..χωρίς οι βασικοί  δημιουργοί του να είναι άνθρωποι με ιδιαίτερες γνώσεις και σπουδές. Το σίγουρο είναι βέβαια πως είχαν μαθητέψει στην ζωή με τις άπειρες δυσκολίες.
  Στην διερεύνησή μου διαπίστωσα ότι όλες σχεδόν οι πηγές αναφέρουν ως απαρχή του ρεμπέτικου τους ανθρώπους που είχαν "στενούς" δεσμούς με την φυλακή.Ήταν άνθρωποι οι οποίοι μπαινόβγαιναν για μικροαδικήματα και τους χαρακτήριζε μια γραφικότητα που δεν σχετίζεται με τη σημερινή ψυχοπαθολογική κατάσταση και την κατάλυση των ηθών, στοιχεία τα οποία οδηγούν στα βαρύτατα ατομικά ή ομαδικά εγκλήματα. Η πρώτη επίσημη αναφορά σ' αυτά τα τραγούδια των φυλακών γίνεται στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο Γάλλος ευγενής Αππέρ στα 1850 είχε επισκεφτεί την Ελλάδα και έκανε αναφορά στα τραγούδια που ακούγονταν στις φυλακές.Στα τραγούδια των φυλακών είχαν αναφερθεί και έλληνες λογοτέχνες όπως ο Καρκαβίτσας, ο Δάφνης, ο Παπαδιαμάντης και άλλοι. Συγκεκριμένα ο Καρκαβίτσας το 1891 δημοσίευσε κάποια από αυτά τα τραγούδια στο περιοδικό 'Εστία" του Γ. Δροσίνη.

Γενικά το μουσικό κλίμα των αστικών κέντρων εκφράζεται μέσα από τραγούδια που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια του 19ου έως  το 1950 -55.
Για αυτά τα τραγούδια χρησιμοποιείται η ονομασία "ρεμπέτικα". Η καταγωγή του όρου ανάγεται στην εποχή της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα (1453 -1821) και σημαίνει τον εκτός νόμου ή εκείνον που τίθεται έξω από τους κυρίαρχους κανόνες ζωής, πολιτικής και νοοτροπίας μιας κοινωνίας.
Τα ρεμπέτικα εκφράζουν την προσπάθεια άμυνας των ομάδων που ζούσαν γύρω από τα αστικά κέντρα. Μια προσπάθεια για κοινωνική ταυτότητα.Ως πρώτα μεγάλα ελληνικά αστικά κέντρα σύμφωνα με τον πληθυσμό ήταν τα λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου στο τέλος του 1800 (Σμύρνη, Ερμούπολη, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη).
Μουσικές πληροφορίες και καφέ σαντάν!!
Το 1871 ιδρύεται το Ωδείο Αθηνών και δημιουργείται το πρώτο καφέ -σαντάν. Στην συνέχεια το 1873 ιδρύεται και το πρώτο καφέ -σαντούρ. Ουσιαστικά από το 1886 τα καφέ - σαντούρ ονομάστηκαν καφέ -αμάν.Η αλήθεια είναι πως το 1886 η Πρωτεύουσα είχε κατακλυστεί από καφέ αμάν. Η απόλυτη κυριαρχία του αμανέ διατηρήθηκε για δέκα χρόνια.
Το 1912 και η Μικρασιατική καταστροφή ανήκουν στα γεγονότα ορόσημα για τις κοινωνικές ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία.Τα τραγούδια των προσφύγων, οι οποίοι προέκυψαν από την Μικρασιατική Καταστροφή, σε συνδυασμό με τα δημοτικά, τα νησιώτικα και τα μουσικά είδη που αναφέρθηκαν πιο πάνω αποτέλεσαν το υπόστρωμα που οδήγησε στην δημιουργία των ρεμπέτικων.
 Τα καφέ αμάν που προανέφερα ξανάνθισαν για λίγο μόνο μετά την Μικρασιατική καταστροφή, καθόσον τότε ήταν η εποχή της οπερέτας (1916 έως το 1928). Σε γενικές γραμμές κατά την δεκαετία του 1930 ήταν στο ζενίθ τα τραγούδια του κρασιού που ουσιαστικά άρχισαν να γράφονται στα πρώτα χρόνια της οπερέτας.


 ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
 
 Οι μουσικές του ρίζες (ρεμπέτικο) ανάγονται στη Βυζαντινή Εκκλησιαστική μουσική και στο δημοτικό τραγούδι του ελληνικού πληθυσμού τις Μικράς Ασίας και νησιών Αιγαίου. Είχε δεχτεί επιδράσεις και από αραβικούς μουσικούς ρυθμούς.
Ως χώρος αρχικής διαμόρφωσης θεωρείται ο τεκές που σημαίνει ιερή μονή, εκεί που κάπνιζαν το χασίσι. Η ιστορία του ταυτίζεται με την ιστορία της νεότερης Ελλάδας (τέλη του 1800 έως το 1950 -55).Τότε που τα κοινωνικά στρώματα είχαν χαρακτηριστικά περιθωριοποιημένων πληθυσμών.
Κατά την πρώτη περίοδο του ρεμπέτικου στα τέλη του 18ου αιώνα με αρχές του 1900 ο οργανοπαίκτης παίζει μόνο για το κέφι του και το κέφι της παρέας. Μετά το 1950 αρχίζει η επαγγελματική σύνθεση των τραγουδιών , η διάδοση και η μαζική παραγωγή. Έως το 1930 ήταν η συνεργασία ανάμεσα στον συνθέτη, στιχουργό, τραγουδιστή και οργανοπαίκτη πολύ στενή.
Η πρώτη χρονική περίοδος του λαϊκού τραγουδιού των αστικών κέντρων (1800 -αρχές 1900), το λεγόμενο σμυρνέϊκο, δημιουργείται στα αστικά κέντρα -λιμάνια. Τα καφέ -αμάν (απ'τους αμανέδες) υπήρξαν οι ειδικοί χώροι αυτού του περάσματος.
Ρεμπέτικα τραγούδια ηχογραφήθηκαν από τους Έλληνες  στην Αμερική όπου βρίσκονταν ως μετανάστες, κυρίως από το 1910 έως το 1934.


ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ

Το κλίμα για τα ρεμπέτικα από πάρα πολλούς ακόμη και σήμερα δεν ήταν τόσο καλό, τα θεωρούσαν παρακατιανής προέλευσης και ανήθικα.
Το 1949 ο Μάνος Χατζηδάκης είχε πραγματοποιήσει μια διάλεξη - συναυλία που σε κάποιους προκάλεσε έντονες κριτικές εναντίον του και σε πολλούς ενδιαφέρον γι' αυτό το είδος που έως τότε αποστρέφονταν.
Το 1958 τα μουσικά καταστήματα θησαύριζαν από τους ξένους μουσικούς δίσκους και το ελληνικό τραγούδι ήταν ετοιμοθάνατο.

ΡΕΜΠΕΤΕΣ 

Τους ρεμπέτες τους χαρακτήριζαν ως περιθωριακούς λόγω του τρόπου ζωής τους.Οφείλουμε να πούμε ότι αυτή η ομάδα των περιθωριακών στάθηκε ο μεγάλος αρχειοφύλακας της ελληνικής μουσικής τουλάχιστον. Σε κάθε χώρα  παρόμοιες ομάδες δημιούργησαν τέτοια φαινόμενα.Στους συνοικισμούς των μαύρων της Νέας Ορλεάνης, του Χάρλεμ, του Σικάγου ανήκουν τα "Βlues", στις παραγκουπόλεις της Βραζιλίας η "Samba", to "Regge" στις λαϊκές συνοικίες της Τζαμάικα.
Στην χώρα μας στο τέλος του 19ου αιώνα, υπήρχαν οι ονομαζόμενες ομάδες άρνησης της νέας πολιτικής κατάστασης οι λεγόμενοι κουτσαβάκηδες (ζούσαν για το ρεμπέτικο) που διαλύθηκαν νωρίς από τον τότε γνωστό για τον σκληρό χαρακτήρα του Μπαϊρακτάρη. Στις αρχές του 20ου αιώνα παρόμοιες περιθωριακές ομάδες αποτελούσαν οι μάγκες.Σ' αυτήν την ομάδα ανθρώπων θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή. Ανήκουν κι αυτοί στους λάτρεις των ρεμπέτικων,για να είμαι ακριβής στα άσματα των τεκέδων.


ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ

Ως συνέχεια του πενταγράμμου..των φυλακών θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι στην ρεμπέτικη μουσική κάθε μουσικό όργανο έχει τα δικά του τραγούδια. Ο μπαγλαμάς όμως ήταν αυτό το μουσικό όργανο που συνόδευε τραγούδια τα οποία ήξεραν λίγοι...όσοι είχαν "άριστες" σχέσεις με την φυλακή καθώς και αυτοί που περνούσαν ώρες ολόκληρες...στους τεκέδες ή χασισοποτεία.
Τον μπαγλαμά ή το μπαγλαμαδάκι τα έφτιαχναν στις φυλακές από ένα μονοκόμματο ξύλο το οποίο  το επεξεργάζονταν αναλόγως. Ήταν η εποχή που οι ρεμπέτες ήταν κυνηγημένοι και η μουσική τους απογορευμένη. Έπρεπε να χωράει κάτω απ' το σακάκι τους γι' αυτό και ήταν μικρό μουσικό όργανο.Από τους ήχους αυτού του μουσικού οργάνου,δημιουργήθηκαν διάφορα δίστιχα, πραγματικά αριστουργήματα. Συνήθως όσοι έπαιζαν μπαγλαμά, αυτοσχεδίαζαν πολλές φορές.

Το μπουζούκι ήταν κι αυτό βασικό όργανο της ρεμπέτικης ιστορίας.Η είσοδός του στην δισκογραφία σημειώνεται κατά το 1932 -1933 έως τα τέλη της δεκαετίας του 50 όταν οι δίσκοι του γραμμοφώνου αντικαταστάθηκαν οριστικά από τα 45άρια.
 Συνήθως στα αναφερόμενα τραγούδια η εισαγωγή γίνεται με σόλο μπουζούκι.
Προσπάθειες που στάθηκαν αρωγοί στο ταξίδι του ρεμπέτικου τραγουδιού που την δεκαετία του 60 νεκραναστήθηκε!!
-Ηχογραφήσεις  με τις φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Σωτηρίας Μπέλλου.
-Ρεμπέτικες βραδιές από φοιτητές που είχαν γνωρίσει παλιούς ρεμπέτες.
 - Ένα δοκίμιο του Χριστιανόπουλου που κυκλοφόρησε το 1961 με τον τριπλό τιμητικό τίτλο της πρώτης ρεμπέτικης βιβλιογραφίας, της πρώτης ανθολογίας ρεμπέτικης στιχουργίας και, ως προς την ανατυπωμένη του μορφή, της πρώτης μονογραφίας επί του αντικειμένου.
 - H έκδοση ενός βιβλίου του Ηλία Πετρόπουλου το 1968 με τίτλο "Ρεμπέτικα Τραγούδια".
 -Μετά τις αρχές του 1970 που έφυγαν..αρκετοί απ' τους μεγαλύτερους ρεμπέτες άρχισαν να δισκογραφούν και να εκδίδονται βιογραφίες.Οργανώθηκαν ρεμπέτικες κομπανίες καθώς επίσης ιδρύθηκαν κέντρα για την μελέτη αυτού του είδους τραγουδιού και οι πανεπιστημιακοί λαογράφοι άρχισαν να το μνημονεύουν.
-Την δεκαετία του 1980 γυρίστηκαν οι ταινίες που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο ώστε να γνωρίσουν οι άνθρωποι κάποια σημεία παρεξηγημένα για το ρεμπέτικο.Το Ρεμπέτικο του Κ.Φέρρη, το Μινόρε της Αυγής.
-Ιδρύθηκαν Μουσεία, συνέδρια, μεταπτυχιακές σπουδές που βοηθούσαν στη ζωή του ρεμπέτικου.
 -Με την περιοδολόγηση του ρεμπέτικου ασχολήθηκαν, μεταξύ άλλων, ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Στάθης Δαμιανάκος, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Στάθης Gauntlett και οι ερευνητές του Κέντρου Έρευνας και Μελέτης Ρεμπέτικων Τραγουδιών.



Ένα μικρό αφιέρωμα με σεβασμό και αγάπη για όλους όσους ταξιδεύουν χρόνια αυτό το μουσικό είδος που έχει άρρηκτα δεθεί με την παράδοσή μας!!



  • ΠΗΓΕΣ
    "ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ   ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ  ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ" Μ.Κωνσταντινίδου -ΣΕΛΑΣ 1987.
    - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ .
    - ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ.
    - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΑΛΜΠΟΥΜ.

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Δύο ποιήματα του φθινοπώρου... που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Fractal.



Φθινόπωρο
 Μουντό το πρωινό συννεφιασμένο.
Κυλούν στα τζάμια οι σταγόνες της βροχής,
φαινόμενο απλό, συνηθισμένο,
γνωστό σημάδι της καινούριας εποχής.

Πέρασε το τρελό το καλοκαίρι.
Σιγά το λένε οι ψιχάλες στα κλαδιά.
Πιο δυνατά στο φύλλωμα τ’ αγέρι,
κυκλάμινα στα δάση, ζωγραφιά.

Φύγαν προς το νοτιά τα χελιδόνια,
τ’ αηδόνια σώπασαν, σκόρπισαν τα πουλιά.
Μέσα στα μισόγυμνα τα κλώνια
έμεινε έρημη και πάλι η φωλιά.
  
Καθώς αντίκρισα τα πρώτα φύλλα,
ξερά να είναι σκορπισμένα στην αυλή,
ένιωσα στο κορμί ανατριχίλα
γλυκιά μελαγχολία στην ψυχή.
 
Εκείνο το φθινόπωρο

Μάτια θαμπά, πικραμένα.
Εκείνο το φθινόπωρο
σαν ξερό φύλλο.

Ύφος αγνό, μαραμένο
στην πίκρα της συννεφιασμένης
Κυριακής.

Κομμένα τα φτερά
πώς να πέταγε;
πικραμένη η μικρή ψυχή.

 
Ξάφνου μια χελιδόνα
της έδωσε για πάντα φτερά.
Τιτιβίζει συνέχεια τώρα.

Οι σκέψεις κάποιες μέρες
σαν τα πουλιά φεύγουν
και γυρίζουν!!


H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β. Λογιστή και Πρ. Η/Υ. Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια. Συμμετέχοντας σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς έχει αποσπάσει αρκετές διακρίσεις.

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Η Ανδραβίδα του παρελθόντος και του παρόντος!Πληροφορίες,σκέψεις και απόψεις.

Μετά από τριάντα χρόνια περίπου, φέτος κατάφερα να παραμείνω όλο το καλοκαίρι στην γενέτειρά μου.  Έτσι διαπίστωσα την γενικότερη εικόνα καθώς και την λειτουργία της πόλης σε όλους τους τομείς. Η ιδέα δημιουργίας του παρόντος αφιερώματος γεννήθηκε κατόπιν επιθυμίας αρκετών φίλων και δικής μου βέβαια, αφού με την ευκαιρία της θερινής παραμονής μου, σχημάτισα την δική μου άποψη γενικά.Ο σκοπός είναι η ενημέρωση για διάφορα θέματα προς αυτούς που ενδιαφέρονται για τον τόπο, καθώς επίσης  η τοποθέτησή μου ως δημότη σε θέματα που απασχολούν το κοινό καλό όπως τα έζησα....και όχι όπως τα άκουσα.
Όταν αναφερόμαστε στην Ανδραβίδα εννοούμε την ιστορική πόλη, την μεσαιωνική πόλη.Έτσι τουλάχιστον την αποκαλούν πολλοί άνθρωποι που έχουν μελετήσει την ιστορία της.Την ιστορία που τη δένει με το άλογο από το 1000 π.χ όπου πραγματοποιήθηκαν οι πρώτοι ιππικοί αγώνες στην ανθρωπότητα και την έκαναν γνωστή σε όλο τον κόσμο.Στις σελίδες του Μεσαίωνα το όνομά της ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα ως πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαϊας. Από εκείνη την εποχή σώζεται το γοτθικό μέρος, του μοναδικού  γνήσιου και παλαιότερου γοτθικού ρυθμού, ναού της Βαλκανικής Χερσονήσου της Αγίας Σοφίας.Την ιστορία που την ήθελε να  έχει σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 καθώς και σ' όλους τους αγώνες της Ελλάδας.
Η ρυμοτομία της πόλης είναι αξιοζήλευτη όπως και η γεωγραφική της θέση που μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη αρκετές τουριστικές επιλογές καθώς και διαδρομές αναψυχής.Είναι εύκολη η πρόσβαση σε αρχαιολογικούς τόπους,σε ορεινά τουριστικά μέρη και φυσικά μέσω της Κυλλήνης με το γραφικό λιμάνι η περιήγηση στα Ιόνια νησιά.Για τις παραλίες της περιοχής δεν υπάρχουν λόγια.Άμμος, αμμόλοφοι με άσπρα κρινάκια, καταγάλανα νερά με την υπόσχεση για πάντα να μείνουν στην καρδιά των λουόμενων.

Η πανέμορφη πλατεία που βρίσκεται στο κέντρο σχεδόν της Ανδραβίδας, με θέα τον αρχαιολογικό χώρο της Αγίας Σοφίας διαθέτει αρκετά καταστήματα είδους εστίασης. Θυμάμαι παλιότερα την πλατεία ιδιαιτέρως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες να σφύζει κυριολεκτικά από ζωή, να χαρακτηρίζεται από έντονη κίνηση (αρκετά χρόνια πριν διέθετε και υπέροχο σινεμά με θερινό και χειμερινό χώρο).Αλλά και πριν λίγα χρόνια όπως πληροφορήθηκα δεχόταν επισκέψεις όλο το χρόνο από πολίτες των όμορρων περιοχών. Η κατάσταση της πολύ μειωμένης κίνησης, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη και συζητήσεων με συμπολίτες οφείλεται σίγουρα στην λεγόμενη ως οικονομική κρίση  καθώς και στην έλλειψη κάποιων βασικών στοιχείων χειρισμού του επαγγελματικού χαρακτήρα που είναι έντονα αισθητός, περισσότερο για όσους έχουν ζήσει ή ταξιδέψει σε άλλες περιοχές. Εδώ νομίζω πως απαιτείται κάποιος επαναπροσδιορισμός των δεδομένων και των απαιτήσεων από τους επιχειρηματίες.Για όσους επιθυμούν επ' ακριβώς να τους αναφέρω τι εννοώ,  σαφέστατα και θα το πράξω. Η χειρότερη εικόνα στην πλατεία του καλοκαιριού ήταν οι εγκαταλελειμμένες ως μη συντηρημένες πλάκες δίπλα στην προτομή του ήρωα.Ευτυχώς όπως πληροφορήθηκα με την προσπάθεια συμπολίτη μας αποκαταστάθηκε αυτό το τραγικό ως θέαμα και τρομερό δείγμα έλλειψης σεβασμού προς όλο τον τόπο, από τους αρμοδίους...Η πόλη κάποτε είχε την "αγορά" που ήταν ουσιαστικά ο κεντρικός δρόμος με παραδοσιακά καφενεία, ταβέρνες και όλα τα απαραίτητα καταστήματα. Σήμερα υπάρχουν κάποιες πολύ καλές προσπάθειες από επιχειρηματίες τις οποίες πρέπει να στηρίξουμε όσο μπορούμε. Όμως η εικόνα των κτιρίων που δεν χρησιμοποιούνται χαρακτηρίζεται ως αλγεινή.Υπάρχουν τρόποι απλοί και ελάχιστα δαπανηροί προκειμένου η καλαισθησία να λάμψει. Το οφείλουμε στο χωριό μας.
Η λαϊκή αγορά της πόλης ήταν το "γεγονός" της Παρασκευής που προσέλκυε κόσμο από τα γύρω χωριά και έτσι κινούνταν όπως λέγεται στην καθομιλουμένη όλα τα καταστήματα. Δυστυχώς η λαϊκή αγορά υπολειτουργεί.Με την παρούσα κατάσταση τουλάχιστον όπως διαπίστωσα τον Αύγουστο, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πόλος έλξης για άλλους συνανθρώπους.  Αντιθέτως μετά μεγάλης δυσκολίας την επισκέπτονται οι κάτοικοι της Ανδραβίδας. Αυτό οφείλεται στο σημείο που πραγματοποιείται. Δεν υπήρχε άλλη λύση; Δεν υπάρχει μόνιμη λύση όπως σε άλλες περιοχές; Μήπως εμπλέκονται προσωπικοί ή άλλοι λόγοι ...και κάποιους ενοχλεί η λειτουργία της;..κάτι βέβαια που το θεωρώ αδιανόητο.Όπως και να' χει είναι σημείο υποβάθμισης για την πόλη μας. 
Σύμφωνα με επίσημα δημοσιεύματα σε ΜΜΕ της εποχής της περιόδου του 1974, γινόταν μεγάλος αγώνας από κάποιους συμπολίτες για την επανίδρυση του Αγροτικού Κτηνιατρείου που υπήρχε αλλά καταργήθηκε κάποια στιγμή. Απ' ότι διαπιστώνουμε, ευτυχώς λειτουργεί ακόμα.Σημαντικό για την πόλη που απογυμνώνεται στα θέματα των υπηρεσιών.
Λειτουργούσε κατάστημα του ΟΤΕ με αρκετές ελλείψεις βέβαια, αλλά πάλι με συνεχείς προσπάθειες είχε επανδρωθεί για ένα διάστημα. 
Τι να πω για τον ΟΣΕ; Πόσες αναμνήσεις, πόσα ταξίδια με το αγαπημένο τρένο;Σήμερα μιλάει στους περαστικούς για την τόση εγκατάλειψή του ο πρώην σταθμός. Πιστεύω πως έπρεπε να είχαν γίνει ενέργειες από τους αρμοδίους του τόπου ώστε να αξιοποιηθεί αυτός ο χώρος.Προτάσεις έχουν κατά καιρούς εκφράσει συμπολίτες,καθώς με κάποιους έχουμε συζητήσει και μαζί. Δεν γνωρίζω σε ποια υπηρεσία ανήκει ο χώρος αλλά είμαι σίγουρη ότι πρέπει να προβαίνουμε στις κατάλληλες ενέργειες, εξαντλώντας κάθε περιθώριο των προσπαθειών μας.
Ως παράδειγμα αναφέρω την χρονική περίοδο γύρω από την προαναφερόμενη χρονολογία που η Ανδραβίδα είχε τεράστια προβλήματα όπως και σήμερα. Όμως ο αγώνας κάποιων συμπολιτών ήταν τεράστιος. Για κάποιους λόγους, οι υπεύθυνοι της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας τότε, είχαν εγκαταλείψει πλήρως τον χώρο της Αγίας Σοφίας και κώφευαν στις εκκλήσεις αυτών που αγωνίζονταν. Με την υπομονή και την επιμονή όμως στο τέλος είχαν πραγματοποιηθεί οι αναγκαίες ενέργειες...
Συνεχίζοντας στο θέμα των υπηρεσιών θα περιγράψω την κατάσταση που έζησα στο υποκατάστημα των ΕΛΤΑ της Ανδραβίδας. Αρχικά θαυμάζω τις υπαλλήλους που εργάζονται εκεί, κυριολεκτικά κάτω από δύσκολες συνθήκες και χωρίς υπερβολή με κίνδυνο της ζωής τους. Δεν υπάρχει η δυνατότητα εξυπηρέτησης του κοινού το πρωί λόγω έλλειψης προσωπικού όπως πιστεύω ή λόγω υποβάθμισης γενικά της πόλης ή ως προοιωνό της κατάργησής του. Κατά τις ώρες λειτουργίας του ευνόητο είναι πως εξυπηρετεί δεκάδες  ρομά οι οποίοι δυστυχώς όπως έζησα την κατάσταση, δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Είναι δεκάδες μέσα στο κτίριο, δεκάδες έξω στο δρόμο και ως γνωστόν για τις συνήθειές τους φωνασκούν, καυγαδίζουν με κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα κάθε παρευρισκόμενου πολίτη. Το τραγικότερο όλων είναι (πάντα όπως τα έζησα) ότι προσερχόμενοι να πληρωθούν από επιδόματα ή ότι άλλο, ελέγχουν κυριολεκτικά την κίνηση του ταμείου!! καθήμενοι μπροστά στην δοσοληψία του καθενός μας, μέχρι να βεβαιωθούν ότι στο ταμείο εισήλθαν τα χρήματα που πρέπει να λάβουν. Είναι δυνατόν να ανοίγει ο κάθε πολίτης την τσάντα ή το πορτοφόλι του και να "ελέγχεται" από κάποιον άλλο πολίτη;(αναφέρω τους ρομά γιατί μόνο αυτούς είδα να φέρονται έτσι). Χωρίς Αστυνομικό Τμήμα πως μπορεί να προστατευτούν οι υπάλληλοι καθώς και οι πολίτες από διάφορα ...παρατράγουδα που κινδυνεύουν;Το ΑΤ μπορούσε να παραμείνει, είναι σίγουρο.Καθώς επίσης επιβεβαιωμένα δεν έγιναν οι ενέργειες από τους αρμοδίους όπως όφειλαν να κάνουν.Χωρίς Α.Τ θα παραμείνει το υποκατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς που υπολειτουργεί;
Στην Ανδραβίδα λειτουργούσε Ειρηνοδικείο το οποίο καταργήθηκε το 1968.Επίσης το 1974 είχε ληφθεί υπουργική απόφαση για την ίδρυση τεχνικής σχολής!!!!η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Για χρόνια λειτουργούσε το σύστημα των Προσκοπισμού.
Σήμερα διαπιστώνεται μια απαξίωση γενικότερη για την ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα  ΔΑΦΝΗ που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής...το ενδιαφέρον των πολιτών ήταν μεγάλο με συνεχή εκδηλώσεις, δωρεές  για την ενίσχυση της Ομάδας και άλλο παρόμοιο έργο.
Την ίδια απαξίωση ιδιαιτέρως από τους άρχοντες του τόπου διέκρινα για την Φιλαρμονική καθώς και το Λαογραφικό Μουσείο. Για το Λαογραφικό δεν θα αναφερθώ καθόλου ,αφού κατά καιρούς προβαίνω σε ειδικά αφιερώματα. Για την Φιλαρμονική όμως εκπλήσσομαι...ιδρύθηκε περίπου πριν σαράντα χρόνια με μεγάλες θυσίες της τότε Δημοτικής Αρχής.Θυμάμαι τον πρώτο μαέστρο τον κ. Παναγιώτη Σαρρή που έμενε στη γειτονιά μου και ως πρώην αρχιμουσικός σε κρουαζερόπλοια έδειχνε σε μας τα παιδιά, φωτογραφίες  που χαράκτηκαν στο βιβλίο των αναμνήσεων. Για την ποδοσφαιρική ομάδα, την Φιλαρμονική μας, το Λαογραφικό Μουσείο καθώς και άλλους φορείς που μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή νομίζω ότι πρέπει εμείς οι δημότες και οι εξ Ανδραβίδας όλου του κόσμο, να συνδράμουμε με κάθε θεμιτό και εποικοδομητικό τρόπο, δείχνοντας έτσι το επίπεδο του πολιτισμού και του σεβασμού στον τόπο μας. Η κοινωνία για να προοδεύσει έχει ανάγκη την διατήρηση της παράδοσης, της τέχνης , του πολιτισμού. 
Περί εορταστικών - παραδοσιακών δρώμενων την τιμητική τους είχαν τα δυο πανηγύρια της πόλης, της Αγίας Σοφίας και του Αγίου Κωνσταντίνου. Επίσης το 1951 ο αείμνηστος ράπτης και ζωγράφος κ. Ντίνος Νταντής είχε οργανώσει με ατομική του πρωτοβουλία ένα άριστα επιτυχημένο αποκριάτικο καρναβάλι. Την 1η Κυριακή της αποκριάς του 1981 πραγματοποιήθηκε αποκριάτικο καρναβάλι με την πρωτοβουλία του τότε Μορφωτικού Συλλόγου και υπεύθυνο τον κ. Νταντή. Αυτό το καρναβάλι το θυμάμαι, ήταν επίσης πολύ επιτυχημένο, με παραδοσιακά στοιχεία και ατελείωτο κέφι που πήγαζε από την ομορφιά και το έξυπνο χιούμορ. Έκτοτε οι καρναβαλικές εκδηλώσεις απουσίαζαν απ'το χωριό, έως τη δημιουργία από μια ομάδα συμπολιτών της "Ποδαράτης" και του παραδοσιακού γάμου του συμμετέχοντα σε όλα Λαογραφικού μας Συλλόγου.
Η Ανδραβίδα διέθετε βιβλιοθήκη από το 1961 ως ΕΣΤΙΑ (ίσως και προγενέστερα) όπου αργότερα εντάχτηκε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη.Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πηγές, η Δημοτική Βιβλιοθήκη το 1973 είχε δωρίσει βιβλία στο Γυμνάσιο.
Το 1976 κατόπιν ενεργειών του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων "Ο Άγιος Ιάκωβος" του Γυμνασίου και με την συμπαράσταση του πρ. Υπουργού και βουλευτού Καθηγητού κ. Αθ. Κανελλόπουλου το Κέντρον Παιδείας του Δημοσιογραφικού΄Οργανισμού Λαμπράκη ίδρυσε βιβλιοθήκη στην Ανδραβίδα όπως έκανε και σε άλλα μέρη. Τα εγκαίνια είχαν πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο του εν λόγω έτους.Μάλιστα όπως αναγράφεται ο συμπολίτης κ. Γεώργιος Παναγιωτόπουλος παρεχώρησε για τη στέγαση δωρεάν χώρον στο κεντρικό του οίκημα. Ακολούθησε χορός για την συγκέντρωση εσόδων για την αγορά τεχνικού εξοπλισμού.
Σήμερα στην πόλη μας υπάρχει η Δημοτική Βιβλιοθήκη, η οποία για ένα διάστημα ως υλικό βρισκόταν σε κάποιο χώρο του Δημοτικού Σχολείου και στην παρούσα κατόπιν πληροφοριών βρίσκεται στο Γυμνάσιο.Ο ρόλος της βιβλιοθήκης είναι τεράστιος και υπάρχει ειδικό καθεστώς λειτουργίας της, το οποίο έχει διαφοροποιηθεί με την ισχύ των Καλλικρατικών δεδομένων. Κάτω υπό ποιο καθεστώς λειτουργεί η Δημοτική Βιβλιοθήκη Ανδραβίδας (υπεύθυνοι, Δ.Σ, τηρούμενα βιβλία, έργο που πραγματοποιεί και πολλά άλλα που αναφέρουν οι ειδικοί) δεν γνωρίζουμε. 
Η ετήσια Ιππική Έκθεση της Ανδραβίδας είναι πασίγνωστη και πραγματοποιείται επί 83 χρόνια.
Περί το 1974 το Διεθνές Αεροδρόμιο της πόλης είχε χαρακτηριστεί ως "τουριστική αερογέφυρα) Ευρώπης - Ανδραβίδας.Οι πτήσει εβδομαδιαίως ήταν πάρα πολλές με τις μεγαλύτερες εταιρείες OΛΥΜΠΙΑΚΗ, AIR FRANCE και άλλες με προορισμό την Ιταλία, την Γερμανία , την Ευρώπη γενικότερα. 
Δυστυχώς η γενέτειρά μου έχει χάσει πάρα πολλά σκαλοπάτια από τη θέση που της αξίζει. Ευθύνες έχουν όλοι.Οι εκάστοτε άρχοντες αλλά και ο λαός. Δεν μπορεί τότε και τώρα να παραμένει μια αδικημένη πόλη. Δεν μπορεί να προσπερνάμε αγόγγυστα...τις συμπεριφορές αυτών που κρατάνε την τύχη του τόπου.
Δεν μπορεί με τον ωχαδερφισμό να βοηθάμε στην καλλιέργεια των εγωπαθητικών και αλαζονικών πράξεων, κάτι απαγορευτικό όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με τα κοινά. Οι παρελθοντικοί εκπρόσωποι έκαναν σίγουρα λάθη και παραλείψεις. Οι σημερινοί εκπρόσωποι όμως σύμφωνα  με τα γραπτά ντοκουμέντα γνώριζαν τα προβλήματα που ταλαιπωρούν επί χρόνια τον τόπο και έτσι εκούσια ανέλαβαν ένα βαρύ φορτίο.
Προσωπικά δεν κρίνω μόνο από το αποτέλεσμα, κρίνω και από τις ενέργειες που έγιναν ή δεν έγιναν..και εκεί δεν μπορεί κανείς να διαφοροποιήσει τα γεγονότα.
Εύχομαι σ' ἐνα μέλλον για τον τόπο, για το κοινό καλό που θα σταθεί ως φωτεινός φάρος....
Εύχομαι στους συμπολίτες μου να καλλιεργήσουν τον εθελοντικό θεσμό, κάτι στο οποίο νοσούμε ως κοινωνία...δυστυχώς.Δεν είναι τιμητικό για την προσωπικότητά μας να απαιτούμε αξιώματα για να βοηθήσουμε σε κάποια ομάδα, για το καλό του τόπου.
Οι προσπάθειές μου (πολλές δεν γνωστοποιούνται για δικούς μου λόγους) οφείλονται σε ανιδιοτελείς σκοπούς.Ο χρόνος μου δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ με τα κοινά, όπως πιστεύουν διάφοροι... Υπάρχουν συμπολίτες διαθέσιμοι γι' αυτό. Η αγάπη μου για τον τόπο μου με οδηγεί  να σταθώ αρωγός όπου χρειαστεί και έως τώρα έμπρακτα έχω αποδείξει ότι δεν μένω στα λόγια. 
Ζητώ συγγνώμη αν έχω κάνει κάποιο λάθος.
Με εκτίμηση και σεβασμό σε όλους που ασχολούνται με την Ανδραβίδα (την μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη του Δήμου και την πιο απαξιωμένη) και την ελπίδα κάποτε η ομόνοια να κυριαρχήσει. Μπορούμε να μην μιλάμε στο συμπολίτη  μας ..όταν όμως αποφασίζουμε για τον τόπο γινόμαστε ένα !!



25η Μαρτίου 2024.Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος".

  Όπως γνωρίζουν οι φίλοι μου, αυτός εδώ ο ιστότοπος αποτελεί για πολλά θέματα, αρχείο. Έτσι συμβαίνει και με τις δραστηριότητες του Ομίλου ...