Σκέψεις.. περί συγγραφής και λογοτεχνίας.

" Για  να  γράψεις  δεν  αρκούν  μόνο  οι  προθέσεις,  πρέπει  να  υπάρχουν και οι προϋποθέσεις". 

Κώστας Βάρναλης.

Με τη λογοτεχνία ως αναγνώστης ασχολούμαι από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου, αφού στο σπίτι μας αν και φτωχικό από πλευράς αρχιτεκτονικής, υπήρχαν πάρα πολλά βιβλία, καθημερινά είχαμε εφημερίδα, παραμύθια σε σπάνιες εκδόσεις.Στα παιδικά μου χρόνια ριζώνει και η αγάπη μου για το γράψιμο. Ανέκαθεν είχα την επιθυμία να αποτυπώνω σ' ένα  τετράδιο, αυτά που παρατηρούσα ή μου έκαναν εντύπωση από τη φύση, το παιχνίδι καθώς και από διάφορες καταστάσεις. Μαζί με πολλές ιστοριούλες, όπως μια με "ήρωα" έναν παγωμένο κοκκινολαίμη που είχε βραβευτεί από κάποιον φορέα, έγραφα και ποιηματάκια. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωθα, όταν έβλεπα στο χαρτί αυτά που είχα στο μυαλό μου. Με τον καιρό συγκέντρωνα όλα μου τα "έργα" και πριν 3 χρόνια έκανα τα επίσημα βήματά μου μέσω λογοτεχνικών διαγωνισμών, έντυπων και διαδικτυακών περιοδικών, καθώς και διάφορων ανθολογιών.

Από την αγάπη μου για τη λογοτεχνία, την προσπάθειά μου για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας, τη γνωριμία μου με πολλούς λογοτέχνες  καθώς και  την εμπειρία μου από αμέτρητες  λογοτεχνικές εκδηλώσεις, γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις που παρουσιάζω απ΄ αυτήν τη σελίδα.Πολλές φορές μέσα από τις σκέψεις πηγάζουν στοιχεία ή προβληματισμοί, που μας βοηθάνε όλους, οδηγώντας μας σε νέα μονοπάτια επί του θέματος που αναφέρονται και πολλές φορές εξομαλύνοντας τις ανθρώπινες σχέσεις.

Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται αρκετοί φορείς με θέμα τη λογοτεχνία και ως σκοπό έχουν γενικά, τη διάδοση της αγάπης προς αυτήν και το βιβλίο, την εξύψωση του ηθικού σε δύσκολες εποχές, την  διατήρηση αλλά και την εκμάθηση της σωστής χρήσης της γλώσσας μας. Το ταξίδι του πολιτισμού, μέσω της λογοτεχνίας (πεζών ή ποιητικών δημιουργημάτων) αναμφισβήτητα έχει τεράστιες δυνατότητες σε ποικίλους τομείς.

Αποτελεί κοινή διαπίστωση κατά τα τελευταία χρόνια, η εμφάνιση ενός μεγάλου αριθμού νέων συγγραφέων στον πεζό και ποιητικό  λόγο. Από τη μια είναι ευχάριστο να αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που ασχολούνται με τη λογοτεχνία, από την άλλη όμως παρατηρούνται αρκετά μελανά σημεία ...και αυτό είναι το δυσάρεστο. Πολλοί από εμάς δυστυχώς, ίσως λόγω ημιμάθειας ή κάποιων χαμένων ονείρων στην προσπάθεια της καταξίωσής μας, αυτοχαρακτηριζόμαστε συγγραφείς χωρίς  να έχουμε ελέγξει τα έργα μας, χωρίς να έχουμε ζητήσει από κάποιον τρίτο να τα κρίνει. Κάποιοι τρέχουν στους εκδοτικούς οίκους και πριν αξιολογηθεί το έργο τους, ενδιαφέρονται για το ράφι και τη βιτρίνα που θα παρουσιαστεί, καθώς και την ημέρα που θα αρχίσουν να εισπράττουν τα κέρδη τους (αναφορά από σπουδαία διευθύντρια εκδοτικού οίκου, σε μια από τις αξιολογότερες παρουσιάσεις τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Αθήνα).

Επίσης παρατηρώ ανάμεσα σε αρκετούς εκ των λογοτεχνικών -πολιτιστικών φορέων, προστριβές που έρχονται σε αντίθεση με το κλίμα της τέχνης. Πολλοί από εμάς, προσπαθούμε μέσω γνωστών (η κάκιστη ελληνική νοοτροπία), να αναδειχτούμε όσο γρηγορότερα γίνεται. Ένα σημείο που δεν ταξιδεύει τον πολιτισμό αλλά μπορεί να τον οδηγήσει σε  ανεπιθύμητες ατραπούς, είναι οι εκδηλώσεις που απευθύνονται σε όλους...αλλά δεν ανακοινώνονται παρά μόνο μέσω ιδιωτικών προσκλήσεων, σε ύφος παρέας, με σκοπό τις ατελείωτες φωτογραφίες στο διαδίκτυο.

Στη συνέχεια, κατά την ταπεινή μου άποψη, θεωρείται αδιανόητο να υπάρχουν διαξιφισμοί, όταν οι ίδιοι υποστηρίζουμε ότι ο πολιτισμός και η λογοτεχνία μας ενώνει. Πάρα πολλοί ανοίξαμε τα φτερά μας μετά την διάκριση σε κάποιο διαγωνισμό, κάποιοι άλλοι γιατί το έργο μας εγκρίθηκε στην ύλη προς δημοσίευση από κάποιο έντυπο ή διαδικτυακό μέσο. Επίσης, άλλοι ξεκινήσαμε την επίσημη μορφή της προσπάθειάς μας μέσω ενός λογοτεχνικού εργαστηρίου ή εργαστηρίου δημιουργικής γραφής στο οποίο ο εκπαιδευτής επιβεβαίωσε τις ικανότητές μας. Κανένας τρόπος δεν είναι κατακριτέος όταν χρησιμοποιείται για τη δική μας εξέλιξη, χωρίς να επιδιώκουμε κάτι κακό για τον άλλο.

Λογοτέχνες δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής ή όσοι γνωρίζουν τα έργα των αρχαίων μας. Το βέβαιο είναι πως κανείς δεν μπορεί να γράψει εάν δεν διαβάζει. Ποιητής δεν είναι όποιος θεωρεί τον ελεύθερο στίχο, μια παρουσίαση από πομπώδεις λέξεις και φράσεις. Διέπεται και ο ελεύθερος στίχος από μέτρο και κανόνες, προκειμένου να μην αποτελέσει ένα πεζό δημιούργημα. Υπάρχουν συνάνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν τη δυνατότητα να φοιτήσουν στο σχολείο, αλλά την καθημερινότητά τους, την αποτύπωσαν σε πολύ αξιόλογα έργα μέσω της παραδοσιακής μουσικής.
Ας  βοηθήσουμε με τον τρόπο μας, όλοι όσοι επιλέγουμε να υπηρετήσουμε το λογοτεχνικό τομέα, να κάνουμε πράξη τις φράσεις  " η λογοτεχνία ταξιδεύει τον πολιτισμό, η λογοτεχνία μας ενώνει".

Πιστεύω ότι ο αμοιβαίος σεβασμός, η αληθινή αγάπη για τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό μας, μπορεί να κάνουν την Ελλάδα, πάλι να θριαμβεύσει!!
Υ.Σ. Οι φωτογραφίες ανήκουν σε διαδικτυακή αναζήτηση.