Μια πορτοκαλιά, φορτωμένη με μελιστάλαχτους καρπούς όλο το χρόνο, όπου η μάνα μου έστελνε σ' όλα τα σπίτια του χωριού που δεν είχαν δικά τους πορτοκάλια. Με το άνοιγμα της πόρτας το αγαπημένο και φουντωτό δέντρο της κυρά Βάσως, πάντα κάτι είχε να μας χαρίσει...πουλιά που τιτίβιζαν, τις γάτες που έπαιζαν σκαρφαλώνοντας...τ' αστέρια που μου άρεσε να τα βλέπω μέσα απ' τη φυλλωσιά... και πάρα πάρα απερίγραπτες ομορφιές!
Η πορτοκαλιά μου.
Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,
ζώντας τον παλμό της μέρας.
Τη νύχτα ησύχαζε.
Αβέβηλος τόπος η φυλλωσιά της,
όπου η αγάπη έβρισκε μουράγιο.
Τεράστια αγκαλιά.
Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,
έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.
Ανεξίτηλες μνήμες.
Στου σούρουπου τις μαβιές αποχρώσεις
και στου μελτεμιού το νάζι.
Αρχόντισσα κυρά.
Απλωμένα τα κλαριά της πάντα.
Τα πετροχελίδονα έτρεχαν ανάμεσα τους.
Αδυσώπητη της υγρασίας η ψύχρα.
Αγνά καρδιοχτύπια.
Οι χρυσοκέντητες αχτίδες του ήλιου
πάντα ζέσταιναν την αγνή ψυχή.
Καλημέρα πλάση.
Αγαλήνευτα τα σύννεφα στον ουρανό.
Τώρα μόνο σπουργίτια με κοκκινολαίμηδες.
Φθινοπωρινές βροχές.
Αγέρωχο το λατρεμένο μου δέντρο
Μεσημβρινή πανδαισία.
Τις γεμοφεγγαριές βαφόταν ασημιά.
Με τ' αστέρια μιλούσε.
Χρόνια αλησμόνητα.
Ανοιγόκλεινε η πόρτα του χαμόσπιτου.
Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.
Μάνα αγαπημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου