Ελληνική πασχαλιάτικη ποιητική ανθολογία.

Άνοιξη!!!που εμπνέει τη φύση. Άπειρα χρώματα κοσμούν το πολύχρωμο χαλί της.Χιλιάδες πεταλούδες και μέλισσες τρέχουν για να γευτούν όσα περισσότερα άνθη μπορούν. Το Πάσχα που της ανήκει..η πορεία προς το Γολγοθά και η Ανάσταση!Το μοιρολόι της Παναγίας, τα εγκώμια, τα καρφιά του Σταυρού..Η προδοσία...ανεξάντλητη πηγή για τους λογοτέχνες και όλα τα καλλιτεχνικά είδη.

Το παρόν αποτελεί μια ποιητική διαδρομή στην ελληνική φύση και στο Πάσχα.Ίσως την πλουσιότερη σε συναισθήματα χριστιανική γιορτή..

Η Λαμπρή

Άσμα μικρό -Νίκος Καρούζος

Νάτην η λαμπρή με τα λουλούδια.
κόψετε παιδιά την πασχαλιά
κι όλα με χαρές και με τραγούδια
τρέξετε ν᾿ αλλάξωμε φιλιά.
Σήμαντρα γλυκά βαρούν ακόμα
και μοσχοβολούν οι εκκλησιές,
μόσχος τα φιλιά στο κάθε στόμα,
τα φιλιά της άνοιξης δροσιές.
Πάμε να στρωθούμε στο χορτάρι
και τ᾿ αρνί μας ψήνεται σιγά.
Και με της Ανάστασης τη χάρη
φέρτε να τσουγκρίσουμε τ᾿ αυγά.

 

 Η ημέρα της Λαμπρής 

Διονύσιος  Σολωμός

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
 
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
 
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,

όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.

Οι πόνοι της Παναγίας

Κωστής Βάρναλης

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάζεις.
Ξαίρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράζεις.

Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό,
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω, την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ,
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…

Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ’ αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τα’ ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις,
θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είν’αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής.

 

Μαγδαληνή

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

 
«Ω Κύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Εγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια
στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,
πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ’ έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε
σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ’ αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!
Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό
κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη».

Εαρινή Συμφωνία

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

 
«Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.

Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που ‘χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.

Χριστέ μου
τι θα ‘τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;».

 Στ’ Οσιου Λουκά το μοναστήρι

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

 
«Στ’ Οσιου Λουκά το μοναστήρι, απ’ όσες
γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν
τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι’ όσες,
μοιρολογήτρες, ως με του Μεγάλου
Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,
ποια να στοχάστη έτσι γλυκά θρηνούσαν! –
πώς, κάτου απ’ τους ανθούς, τ’ ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Αδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά;

—

 

Γιατί κι’ ο πόνος
στα ρόδα μέσα, κι’ ο επιτάφιος θρήνος,
κ’ οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν
απ’ του ναού τη θύρα, αναφτερώναν
το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,
και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες
τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,
τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια,
που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!

—

Αλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,
την ώρα π’ απ’ την Αγια Πύλη το ένα
κερί επροσάναψε όλα τ’ άλλα ως κάτου,
κι’ απ’ τ’ Αγιο Βήμα σάμπως κύμα απλώθη
το φως ως με την ξώπορτα, όλοι κι’ όλες
ανατριχιάξαν π’ άκουσαν στη μέση
απ’ τα «Χριστός Ανέστη» μιαν αιφνίδια
φωνή να σκούξει: “Γιώργαινα, ο Βαγγέλης!”

Και να, ο λεβέντης του χωριού, ο Βαγγέλης,
των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Βαγγέλης,
που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο
στον πόλεμο – και στέκονταν ολόρτος
στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι
ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα
της εκκλησιάς, τι τον κυττάζαν όλοι
με τα κεριά στο χέρι, τον κυττάζαν
το χορευτή που τράνταζε τ’ αλώνι
του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,
μα ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι
της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!

—

Και τότε, – μάρτυράς μου νάναι ο στίχος,
ο απλός κι’ ο αληθινός ετούτος στίχος, –
απ’ το στασίδι πούμουνα στημένος
ξαντίκρυσα τη μάνα, απ’ το κεφάλι
πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει
σκυφτή και ν’ αγκαλιάσει το ποδάρι,
το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,
(έτσι όπως τόειδα ο στίχος μου το γράφει,
ο απλός κι’ αληθινός ετούτος στίχος),
και να σύρει απ’ τα βάθη της καρδιάς της
ένα σκούξιμο: «Μάτια μου, Βαγγέλη!».

Κωστής Παλαμάς

 «Γιορτές» (απόσπασμα)

από τη συλλογή «Ασάλευτη Ζωή»

 

Η νύχτα των Παθών, αγία Παρασκευή μεγάλη,

θυμάσαι; Οι κράχτες βροντεροί του δρόμου και χουγιάζουν

«Ώρα, ώρα για την εκκλησιά!» Τα σήμαντρα σωπαίναν,

μήπως ταράξουν του Ιησού τον ύπνο ολογυρμένου

στων επιτάφιων τα χρυσά τα σάβανα που οι βιόλες

χλωμές και τα τριαντάφυλλα τα κοκκινοπλουμίζαν.

Θυμάσαι; Η νύχτα των Παθών μα και τ’ Απρίλη η νύχτα

της χώρας όλα, νόμιζες, να βουβαθούν γυρεύαν

θρήσκα και κατανυχτικά, τη σιγαλιά να κάμουν

μια προσφορά ευλαβική προς του Κυρίου τα Πάθη.

Και μοναχά δε σώπαινε στο περιβόλι μέσα

με τη δικούλα του εκκλησιά, με τη λατρεία δική του,

πιστός και ιερουργός Θεού ψηλότερου απ’ όλους,

τ’ αηδόνι. Η νύχτα των Παθών, μα και τ’ Απρίλη η νύχτα.

Διάπλατες πέρα οι εκκλησιές ολόφωτες και φτάναν

απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα στα σπίτια μας οι θρήνοι

σεμνοί κι αντιθρηνούσανε στου χριστιανού τα χείλη:

«Ζωή εν τάφω… Έαρ γλυκύ… Γλυκύτατόν μου τέκνον..»

Μπρος στην πεζούλα του σπιτιού, της γειτονιάς μελίσσι

κι εμείς, αγόρια αγίνωτα κι αστάλωτες παιδούλες,

ο ύπνος δε μας έπαιρνε, προσμέναμε την ώρα

της εκκλησιάς…

Σκέψεις..."η συνεχής ερημοποίηση της Ανδραβίδας".

Πολλές φορές έχω εκφράσει τις σκέψεις μου για τη γενέτειρά μου. Η αγάπη μου για τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα δεν αρκείται σε λόγια, αλλά εκφράζεται με συνεχείς πράξεις. Κάποιες είναι γνωστές, κάποιες όχι όμως στη δεδομένη στιγμή κι αυτές θα γνωστοποιηθούν έχοντας πάντα αδιάσειστα στοιχεία... Η ερήμωση της όμορφης κωμόπολης του Κάμπου της Ηλείας, της Ανδραβίδας που πληθυσμιακά είναι το μεγαλύτερο τμήμα του Δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης, της πρώην πρωτεύουσας του Πριγκιπάτου του Μωρέα είναι δεδομένη. Οι ευθύνες πολλές σ' ένα τμήμα του λαού για τα λάθη του και στους εκλεγμένους για την αναλγησία τους προς τον τόπο και το λαό.

Πριν λίγο καιρό έκλεισε το Αστυνομικό Τμήμα, αδικαιολόγητα σύμφωνα με τον πληθυσμό αλλά και δεοντολογικά απαράδεκτα αφού  δυο στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας  θυσιάστηκαν στο βωμό του καθήκοντος. Ήταν δεδομένο ότι θα κλείσει το υποκατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς και φυσικά θα ακολουθήσει το υποκατάστημα των ΕΛΤΑ. Ήδη η Τράπεζα αρχίζει να λειτουργεί δυο φορές την εβδομάδα...και τη συνέχεια την καταλαβαίνουμε όλοι. Δεν υπάρχουν λόγια για να χαρακτηρίσω τις συμπεριφορές και το έγκλημα το οποίο συντελέστηκε με τη βοήθεια κάποιου αριθμού των πολιτών. Όταν αντιμετωπίζεις με ωχαδερφισμό τα προβλήματα του τόπου σου, όταν επηρεάζεσαι από υποσχέσεις με μόνο σκοπό την ιδιοτέλεια πως να μην υποχωρήσει μέσω της κατιούσας φοράς η πρόοδος της κωμόπολης;

Είναι δυνατόν κάποιοι από τους επιχειρηματίες να επικροτούν δρώμενα με μόνο σκεπτικό..τα κέρδη της μιας μέρας; Σκέφτηκαν ποτέ το μεγαλείο της συνεχούς κίνησης από τουρισμό και κόσμο; Mόνο που για να γίνει αυτή η διαφοροποίηση, όπως έχω ξαναγράψει θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης που θα γίνει πράξεις. Παράπονα παράπονα και πάλι παράπονα. Ύβρεις στα καφενεία ή στα καφέ (όπως επιθυμεί ο καθένας) για τον τόπο και πάντα για τους άλλους...Αυτοκριτική και αυτοέλεγχος, άγνωστοι όροι.

Τελευταία, μου εκμυστηρεύτηκαν κάποιοι γνωστοί πως "την πάτησαν" γιατί τους εξυπηρέτησαν οι... "να για τα χαρτιά" στ... Μα είναι σοβαρή αιτιολογία να "πουλήσουν" το κοινό καλό για μια φτηνή εξυπηρέτηση τύπου ρουσφετιού. Ντροπή και αίσχος. Με την κατάσταση που διαμόρφωσαν κάποιοι...θα ταλαιπωρηθούμε όλοι κι αυτοί που δεν έφταιξαν αλλά προσωπικά έχω εμπιστοσύνη πως η Θεά Νέμεσις...θα ενεργήσει να ταπεινωθούν οι  υπερόπτες , να τιμωρήσει τα εγκλήματα...

Είναι ανάγκη ο λαός της Ανδραβίδας να επαναπροσδιορίσει τους στόχους και τα ενδιαφέροντά του...

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις πράξεις για την πρόοδο του τόπου από συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων , πάντα μέσω του τομέα του πολιτισμού. Πολιτισμός σημαίνει

ασχολούμε σοβαρά και φροντίζω να γνωρίσω τον τόπο μου στα πέρατα του κόσμου. Το κέρδος του σήμερα , "την αρπαχτή" κατά το λαό, μόνο ο πολιτισμός δεν τα εκφράζει. 

Παρατηρώ επίσης και έντονες προσπάθειες από άλλους συμπολίτες για την επίσημη ενασχόλησή τους με τα κοινά.Όντως είναι πολύ ενδιαφέρον τρόπος για να βοηθηθεί η πόλη, αλλά απαιτούνται δεδομένα ισχυρά εκτός του ήθους, όπως η οικονομική άνεση καθώς και η πλαισίωση από άτομα σοβαρά και ώριμα, αν βέβαια θέλει κάποιος το κοινό καλό.

Πριν ένα χρόνο περίπου εξέφρασα την άποψή μου σε κάποια στήλη  των τοπικών ΜΜΕ της περιοχής , λέγοντας πως η Ανδραβίδα θυμίζει χωριό...και σύντομα έσπευσαν κάποιοι να κατακρίνουν την άποψή μου. Ας εκφραστούν δημοσίως μετά από τις τελευταίες εξελίξεις των θεμάτων του τόπου, όπως εκφράζομαι κι εγώ να αιτιολογήσουν στην κοινωνία που τους "ανέβασε" ..γιατί η άποψή μου ήταν λανθασμένη;

Προσωπικά καθώς και από κοινού με φίλους που αγαπάμε και επιθυμούμε την ανάκαμψη του τόπου μας θα συνεχίσουμε με πράξεις τις προσπάθειες για το σκοπό αυτό. Είναι εμφανής η ερημοποίηση..δεν απαιτείται να προβληθεί καμιά δικαιολογία...Εύχομαι να σκεφτείτε το μέλλον, την απόδοση δικαιοσύνης ....και να πράξετε αναλόγως..

Όταν δεν ενδιαφέρεσαι για τον τόπο σου...απλά ο τόπος σου θα σε εκδικηθεί...συνήθως όταν το συνειδητοποιούμε είναι αργά..

O OMIΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ" στη σημερινή παρέλαση της Ανδραβίδας.

 

Σήμερα στην Ανδραβίδα ένας ουλαμός από Σπαρτακιστές με επικεφαλή τον Πρόεδρο κ. Κωνσταντίνο Κοτσαύτη, συμμετείχε στην παρέλαση, τιμώντας τους ηρωϊκά μαχόμενους προγόνους μας.

 Με σεβασμό και λεβεντιά παρέλασαν έφιπποι, εφαρμόζοντας την υπόσχεση που έχουν δώσει από τη στιγμή της ίδρυσής τους, σχετικά με την προστασία της  ιστορίας και της  παράδοσης του τόπου. Το σημερινό αφιέρωμα ανήκει σ' ένα εορταστικό ταξίδι μέσω των φωτογραφιών.

Η σοβαρότητα και ο σεβασμός προς την πολιτιστική μας κληρονομιά, που χαρακτηρίζουν το Δ.Σ  καθώς και τα μέλη του εν  λόγω ΟΜΙΛΟΥ, είναι εμφανή σε όλες τις εκδηλώσεις τους.

Καθόσον τα αυτονόητα είναι δυσεύρετα στην εποχή μας, οφείλω να εκφράσω το θαυμασμό μου, σε όλους τους Σπαρτακιστές που με αγώνα και θυσίες, καταφέρνουν να οργανώνουν τόσο αξιόλογες εμφανίσεις. Συνήθως τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι αρέσκονται σε εκδηλώσεις και εμφανίσεις τύπου κακής ποιότητας τηλεοπτικών εκπομπών, νομίζοντας πως έτσι αποκτούν δημοσιότητα.

 Τα συγχαρητήρια είναι κοινότυπη λέξη, πλην όμως κρύβει το μεγαλείο που σας αξίζει.Αυτό που εισέπραξα για όλους σας, από πολλούς γνωστούς, φίλους καθώς και άγνωστους μέχρι πρόσφατα ανθρώπους, για την παρουσία σας στη Θεσσαλονίκη.

Η παρουσία σας αποτελεί τιμή για την Ανδραβίδα και την ευρύτερη περιοχή. Εύχομαι για πάντα να συνεχίζετε με στόχους που αποσκοπούν στην ανάξειξη του τόπου μας, στην προστασία της ιστορίας του, στην πολιτιστική κληρονομιά όπως αναφέρω συνεχώς.

 

Για να πετύχουν οι στόχοι, απαιτείται η ομαδικότητα, απαιτείται πάντα να ενστερνιστούμε το "εμείς" του μεγάλου Στρατηγού του Μακρυγιάννη και όχι το "εγώ" που κατέλυσε ήθη και πατρίδες..

  
Τα νέα παιδιά με το χαμόγελό τους διαγράφουν την ελπιδοφόρα γραμμή του μέλλοντος. Εμείς έχουμε την ευθύνη να τους μεταλαμπαδεύσουμε την αγάπη για την πατρίδα, την ιστορία, την παράδοση.Να μην ξεχνάμε ότι "λαός χωρίς παρελθόν είναι λαός χωρίς  μέλλον".

Η κοινή προσπάθεια και η επιτυχία κάθε ομάδος οφείλεται στις θυσίες των μελών της.. κάποιος αφήνει τις δουλειές του, κάποιος μετακινείται , κάποιος απουσιάζει από την οικογένειά του, ώστε όλοι μαζί να φέρνουν θερμά αποτελέσματα.

 

 Χρόνια πολλά στους Σπαρτακιστές!
Και του χρόνου να σας ξανακαμαρώσουμε!

 Ευχαριστούμε τους φίλους απ' όλο τον κόσμο που εκδηλώνουν μέσω μηνυμάτων και τηλεφωνημάτων τον ενδιαφέρον τους για τη γνωριμία με τον ΌΜΙΛΟ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ". Το παρόν αφιέρωμα σας ανήκει!

Χρόνια πολλά, με πνευματική καλλιέργεια, με δράσεις πολιτισμού!!Χρόνια πολλά κι ελεύθερα στην πανέμορφη Ελλάδα μας!

Η Ανδραβίδα πάντα στις σκέψεις μου.

Οι παρακάτω φωτογραφίες έχουν επιλεγεί τυχαία από το άλμπουμ όπου καταχωρούνται τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της περιοχής της ιστορικής γενέτειρας!

 

Η Ανδραβίδα ανήκει στο λαμπρό μακρινό παρελθόν, στο μελαγχολικό παρόν, στο αβέβαιο μέλλον.Ο τόπος δεν παρουσιάζει σημάδια προόδου, αφού οι αρμόδιοι όπως φαίνεται τον έχουν αφαιρέσει από τον ορίζοντα των στόχων τους. Κάποιοι απ' το λαό της, δείχνουν να κατανοούν την πλήρη απαξίωση του τόπου και προσπαθούν ο καθένας με τον τρόπο του, κάποιοι αδιαφορούν μπροστά στο γνωστό "βόλεμα"...Κανένας λογικός νους δεν επιθυμεί την επαναφορά των Φράγκων Ηγεμόνων (όπως διατυπώθηκε από κάποιο πρόσωπο)...όμως αντίστοιχα δεν ικανοποιείται από την παρούσα κατάσταση. Η ευθύνη είναι μεγάλη και μερίδιό της έχουν πολλοί από τους κατοίκους αλλά και οι εκλεγμένοι της συμπολίτευσης ( υπήρχαν από παλιότερα διάφορα θέματα που ήταν γνωστά) ακόμη περισσότερο.

 

Κατηγορώ την αδιαφορία καθόσον είναι η επίσημη αρωγός της καλλιέργειας της ασυδοσίας.Όλοι πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ενδιαφέρον για το κοινό καλό και όχι για το προσωπικό γίγνεσθαι , γεννά την πρόοδο.Ήδη κάποιες ομάδες με αγώνα και θυσίες φροντίζουν για την προβολή της περιοχής μας. Επίσης υπάρχουν λίγοι επαγγελματίες που προσπαθούν, παρουσιάζοντας άριστη εικόνα στο κοινό από το αντικείμενό τους (αυτούς πρέπει να μιμηθούν και οι υπόλοιποι). Μια κωμόπολη με το μεγαλύτερο αριθμό κατοίκων στο Δήμο Ανδραβίδας -Κυλλήνης, με εμφανή ρυμοτομία, με πανέμορφη πλατεία είναι δυνατόν να μην αξίζει του ενδιαφέροντός μας; Ένα ευλογημένο μέρος της Πεδινής Ηλείας, με μακραίωνη ιστορία...φυλή αλόγων...Φράγκικος Ναός..Πρωτεύουσα του Πριγκηπάτου της Αχαϊας.

Ο τουρισμός είναι το μαγικό κλειδί για την Ελλάδα και εν συνεχεία για κάθε γωνιά της.Mια από τις γωνιές της είναι και η Ανδραβίδα. Πως θα παρουσιάσουμε στους τουρίστες (Έλληνες ή Ξένους)  τα μαγαζιά (τα περισσότερα μέχρι πρόσφατα) που δεν δέχονται συναλλαγή μέσω τραπεζικών καρτών στη σημερινή εποχή; Με τι δεδομένα θα τους πείσουμε να προτιμήσουν την πόλη για την έξοδό τους,όταν η περιποίηση παρουσιάζει έλλειψη επαγγελματισμού (όπου κι αν πάει κάποιος το απαραίτητο είναι να του προσφέρουν αμέσως νερό με ποτήρι βέβαια.., χρειάζεται το συνοδευτικό κουλουράκι ή κεκάκι στον καφέ, απαιτείται οι σερβιτόροι να ξεχωρίζουν μέσω της ενδυμασίας τους...πόσο δύσκολο είναι να φοράνε ομοιόμορφα μπλουζάκια, απαιτείται τουλάχιστον στις επίσημες εορτές και το καλοκαίρι η εμφάνιση να εκπροσωπεί την αξία της ημέρας.., ο επισκέπτης που σίγουρα έχει εμπειρία από μαγαζιά δεν αρέσκεται να κάθεται σε φθαρμένα καθίσματα. Επίσης κάποια κεράκια τύπου ρεσώ δίνουν μια πιο γλυκιά ατμόσφαιρα. Η δυνατότητα παρασκευής τοστ ή φρέσκου χυμού από πορτοκάλι, θεωρούνται δεδομένα).

Όλα όσα προαναφέρθηκαν αποτελούν τα λεγόμενα φίλων (μεταξύ αυτών και επιχειρηματιών από άλλη περιοχή της Ελλάδος) που πέρασαν από την Ανδραβίδα και μελέτησαν την κατάσταση....για δικούς τους λόγους.Επίσης αρνητική εντύπωση έδωσε η πλατεία μας στην οποία δεν αφήνεται κενό για βόλτα...ειλικρινά μόλις βρεθήκαμε στην Αθήνα με τους φίλους μας και μιλήσαμε για τις εντυπώσεις τους, ένιωσα πολύ άβολα..Όταν είσαι επιχειρηματίας και φυσικά θέλεις κέρδος αφού εργάζεσαι, πρέπει να καταναλώσεις αντίστοιχα χρήματα για τη βελτίωση της ποιότητας των παροχών σου...διαφορετικά δεν υπάρχει δυνατότητα να προχωρήσεις. Ίσως όσα αναφέρθηκαν, αρχικά να μην είναι αρεστά...με λίγη σκέψη όμως μπορεί να αποδώσουν καρπούς για όλους. Καθόσον η θερινή περίοδος πλησιάζει, νομίζω πως μπορούν να γίνουν κάποια βήματα βελτίωσης.

Σχετικά με ένα επίκαιρο θέμα, που ταξιδεύει στο διαδίκτυο, θέλω να εκφράσω το σεβασμό μου προς όλους τους συνδημότες. Η διαπίστωση πως το όμορρο χωριό ευνοείται δεκαετίες τώρα, δε σημαίνει πως υπάρχουν μίση και κακίες. Ο λόγος γίνεται για την πρόταση της δημιουργίας Δημ. ΙΕΚ. Προσωπικά όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, δεν έχω στενοχωρηθεί τόσο, με τους εκλεγμένους της συμπολίτευσης των γύρω χωριών, όσο με τους εκλεγμένους της Ανδραβίδας. Αδιάσειστα στοιχεία του παρελθόντος....εμφανέστατη εύνοια κατά το παρόν. Όταν επιλέγεις να εκπροσωπήσεις τον τόπο σου, πρέπει να το έχεις μελετήσει πολύ καλά πριν. Αν δεν μπορείς να "χτίσεις" κάτι νέο, τουλάχιστον να μπεις στη μάχη ώστε να μην "γκρεμίσουν"..Ούτε το Αστυνομικό Τμήμα δεν έμεινε στην πόλη..που θυσίασε στο βωμό του καθήκοντος  2 στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας.

Η απαξίωση του Λαογραφικού και Μουσικού Τομέα που οφείλεται; Προσωπικές μου διαπιστώσεις. Δεν μπορεί ο τόπος να στηρίζεται στα μικροπολιτικά δρώμενα.

Αρκετοί επειδή ενοχλούνται με την διατύπωση των απόψεών μου, έχουν προβεί κατά το παρελθόν στη διαγραφή μου από τη λίστα του FB.Κάποιοι άλλοι θα το κάνουν διαβάζοντας το σημερινό αφιέρωμα. Τους εύχομαι να καταλάβουν ότι οι προθέσεις μου είναι η πρόοδος του τόπου και εν συνεχεία όλων, ιδιαιτέρως όσων ζουν στην περιοχή. Τους εύχομαι να μάθουν να ζουν χωρίς μικροψυχίες, να μην αγκαλιάζονται με τη λέξη "παρεξήγηση", καθόσον για όλα υπάρχει εξήγηση.Είναι πικρό, να βρίσκεσαι με συμπατριώτες και να σου λένε "που είναι η Ανδραβίδα που έσφυζε από ζωή; Που είναι η πλατεία..όλοι εκεί μαζευόμασταν, ακόμη και από μεγαλύτερες πόλεις του Νομού μας".

Τη διάθεσή μου να βοηθήσω την ιδιαίτερη πατρίδα μου όπου μπορώ, την έχω εκφράσει μέσω των συλλόγων που ανήκω ως μέλος, καθώς και μέσω της διαδικτυακής, της τηλεφωνικής, της διά ζώσης επικοινωνίας μας. Εκεί που δεν θα συμμετάσχω θα είναι στην οποιαδήποτε κομματική "συντεχνία", καθώς επίσης επιλέγω να προσπερνάω διφορούμενες και διπρόσωπες σχέσεις και συμπεριφορές.

Επιλέγω την προσωπική μου σελίδα να εκφράζω τις απόψεις μου και δέχομαι την κριτική σας , τις διορθώσεις σας σε τυχόν λανθασμένα στοιχεία, τις διαφωνίες σας. Η ρεαλιστική κριτική είναι αυτή που λύνει τα προβλήματα και θέτει τους ανθρώπους σε νέες βάσεις.

Με την ευχή για κάθε τι καλό της Ανδραβίδας μας!

Εύχομαι και υπόσχομαι, να προσπαθώ για την ανάκαμψη του τόπου μας  με κάθε συμπολίτη που ενώνονται οι στόχοι μας!!