ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ-ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.

  Νέος μήνας!!

Οκτώβριος

Οκτώβρης

Οχτώβρης  

Άι -Δημήτρης

Αη δημητριάτης

Αγιο δημήτρης

Σπαρτός

Σπαρτής

Παχνιστής

Ονομασίες του μήνα που βρίσκεται έξω από την πόρτα μας!!από λαογραφικές έρευνες, σύμφωνα με την μεγάλη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, με τα χρυσάνθεμα 
ή άι - δημητριάτικα, με τις αγροτικές εργασίες , ακόμη και τα φυσικά φαινόμενο...

οι αγροί καλύπτονται με πάχνη.

Στα λαογραφικά στοιχεία ανήκουν και οι παροιμίες μας! 

"Οκτώβρη και δεν έσπειρες,

οκτώ σωρούς δεν έκανες,

Αφού οι καλλιεργητές της γης πιστεύουν πως είναι ο καταλληλότερος μήνας για την σπορά των δημητριακών, αφού εάν δε γίνει αυτό το μήνα, δε θα αποδώσει η συγκομιδή.

"τον Σεπτέμβρην τα σταφύλια,

τον Οκτώβρη τα κουδούνια"

Ως γνωστό τον Σεπτέμβριο είναι ο τρύγος και στα φυτά απομένουν λίγα τσαμπιά...κουδούνια.

Καιρός για όργωμα!!μόνο που πρέπει να έχουν προηγηθεί τα πρωτοβρόχια ώστε η γη να έχει μαλακώσει από την ξηρασία του καλοκαιριού.

Γενικά ο Οκτώβρης έχει φθινοπωρινή ατμόσφαιρα, αλλά συνήθως προς το τέλος του κάνει καλοκαιρία ..γι’ αυτό και λέμε του Αγίου Δημητρίου,το μικρό καλοκαιράκι.

Τα δέντρα και τα φυτά αλλάζουν χρώμα ....φαινόμενο που είναι πολύ έντονο στον Καναδά...απίστευτη ομορφιά στα τοπία.

Μια γνωστή μου κυρία με καταγωγή από την Κύπρο, μου είπε πριν πολλά χρόνια έναν μύθο σχετικά  μ’ αυτόν τον μήνα που είναι λουσμένος στα χρυσάνθεμα.

Κάποτε ο Οκτώβρης, λυπημένος που έχανε τα λουλούδια και τα φύλλα από τα δέντρα του...έβλεπε τις ηλιόλουστες μέρες κι αυτές να φεύγουν...μπρος στην εικόνα των γυμνών δέντρων και των γκρίζων σύννεφων...περιφερόταν στη γη, οδυρόμενος..Απ’  όλα τα φυτά τα χρυσάνθεμα τον λυπήθηκαν και παρακάλεσαν τον ύψιστο να τους κάνει τη χάρη, να τα διατηρήσει ανθισμένα όλο το μήνα!!!για να χαρεί ο οκτώβρης. Στην Κύπρο λέγονται Οκτωβρούδες. 
Αυτό το μύθο επιβεβαίωσα κι όταν σε μια λαογραφική αναζήτηση, ανακάλυψα “Τα φθινοπωρινά” του λαογράφου Δημ. Λουκάτου.

Ο Οκτώβριος είναι σημαντικός μήνας για τους Έλληνες καθώς εορτάζεται η μια εθνική μας εορτή την 28η , η ανάμνηση του ηρωικού ΟΧΙ μα και μια ακόμη ημέρα μνήμης της Παναγίας !!Αγία Σκέπη!

Ο Οκτώβριος κατά τους Αθηναίους λεγόταν και Πυανοψιών, από το πύανα και έψειν που σημαίνει κουκιά.Σε μια εορτή που ήταν αφιερωμένη στον Απόλλωνα, τα Πυανείψια, έβραζαν κουκιά, τα οποία ανακατεμένα με αλεύρι και σιτάρι , τα μοίραζαν στους φτωχούς, στη μνήμη του Θησέα, ως ανάμνηση ενός γεγονότος κατά τη μυθολογία, που είχε θανόντες...: 

Ο Μίνως, βασιλεύς της Κνωσσού, έστειλε τον υιόν του Ανδρόγεων εις Αθήνας, δια να λάβει μέρος εις τους αρτισυστάτους Παναθηναϊκούς αγώνας. Επειδή όμως ο Ανδρόγεως ενίκησε όλους τους συναγωνιστάς του, ο βασιλεύς των Αθηνών Αιγεύς απέστειλεν αυτόν να αγωνισθή με τον Μαραθώνιον Ταύρον. Κατά τον αγώνα όμως φονεύεται από του Ταύρου, ή, κατ' άλλην εκδοχή υπό συναγωνιστών του, ότε μετέβαινεν εις τας Θήβας, δια να αγωνισθή προς τον Λάϊον. 

Κατά την τρίτην φοράν αποστολήν του φόρου αυτού μετέσχε και ο Θησεύς, ο υιός του βασιλέως Αιγέως, τον οποίον η θυγάτηρ του Μίνωος Αριάδνη εβοήθησε να φονεύση τον Μινώταυρον με έναν πέλεκυν και να εξέλθη ζωντανός εκ του Λαβυρίνθου με τον μίτον... [...] Ο Θησεύς, κατά την επιστροφήν του από την Κρήτη μετά το φόνο του Μινωταύρου, από την χαρά του ελησμόνησε να υψώση εις το πλοίον λευκά ιστία αντί των μαύρων και ο πατήρ του Αιγεύς, επειδή ενόμισεν ότι κατεσπαράχθη ο υιός του υπό του Μινωταύρου, ερρίφθη εις την θάλασσαν και επνίγη, η οποία εκ του ονόματός του, ως πιστεύεται, ωνομάσθη "Αιγαίον Πέλαγος". Εις ανάμνησιν, λοιπόν, του γεγονότος τούτου ο Θησεύς την 7ην του Πυανεψιώνος μηνός, καθ'ήν επέστρεψεν εκ Κρήτης, εώρτασε τα "Πυανέψια" εις τιμήν του Απόλλωνος, εορτή κατά την οποίαν έβρασεν εντός χύτρας τα πύανα (όσπρια) που είχαν εναπομείνει και τα έφαγον από κοινού πάντες οι ευρισκόμενοι εις το πλοίον, έκτοτε δε οι Αθηναίοι καθιέρωσαν να εορτάζουν και αυτοί τα "Πυανέψια" εις τιμήν του Θησέως.

  Οι Αθηναίοι, με την πάροδον του χρόνου, αφιέρωσαν εις μνήμην των αποθανόντων όλον τον μήνα Πυανεψίωνα και ετέλουν τα "Επιτάφια", δηλ. μνημόσυνα δια τους πεσόντας εις τους πολέμους, κατά τα οποία εξεφωνούντο και επιτάφειοι λόγοι, όπως είναι ο γνωστός "Περικλέους επιτάφιος" του Θουκυδίσου. Παρόμοια με τα "Πυανέψια" μνημόσυνα τελούμε και ημείς σήμερον εις μνήμην των νεκρών μας, με μόνην την διαφοράν ότι, αντί "κολλύβων" από πύανα και άλλα όσπρια των αρχαίων, βράζομεν "στάρι" και το μοιράζομεν εις τους παρευρισκομένους εις το μνημόσυνον, ως τούτο συνήθιζον και οι αρχαίοι. Πηγές," Φίλιππος Βρεττάκος,"Οι δώδεκα μήνες του  έτους και οι κυριότερες εορτές τους".

 Θερμές ευχές για έναν μήνα σε νότες ρομαντισμού και δύναμης από τις γλυκές αποχρώσεις των χρυσάνθεμων!!

Ευχές και στους αγαπημένους ζυγούς που έχουν τα γενέθλιά τους!!

Γλυκορρίζι., μια πανέμορφη κουκίδα στο χάρτη της Μεσσηνίας.

 

Πελοπόννησος, Μεσσηνία, Τριφυλία!!!ένα σύνολο από γραφικά χωριά με ομορφιά, ιστορία, ήθη και έθιμα.Το Γλυκορρίζι  είναι ένα από τα χωριά  της Δημοτικής Ενότητας ΑΕΤΟΥ, με το οποίο μας συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί, συγγενικοί και συναισθηματικοί.Το Γλυκορρίζιον είναι το χωριό που γεννήθηκε η μαμά μου. Κατά τα παιδικά μας χρόνια (για εμένα και τ' αδέρφια μου)  αποτελούσε  τον πιο αγαπημένο τόπο διακοπών για το καλοκαίρι και το Πάσχα. Επίσης κατά την διάρκεια που μάζευαν τις ελιές, όλο και κάποιο σαββατοκύριακο πηγαίναμε.

Το χωριό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, ήταν γνωστό ως  Μουρτάτου όπου σημαίνει μυρτίβολο και μετενομάστηκε κατόπιν διατάγματος του Ελ. Βενιζέλου, σε Γλυκορρίζιον.Πληροφοριακά με το ίδιο διάταγμα διαφοροποιήθηκε το όνομα στα περισσότερα χωριά, τα Σουλιμοχώρια, κατεξοχήν αρβανιτοχώρια. Το Γλυκορρίζι,σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές κατοικείται συνέχεια από τον 17αιώνα  ενώ πριν την επανάσταση του 1821 ο πληθυσμός παρουσίασε σταδιακά αύξηση.

Θυμάμαι  που ταξιδεύαμε από την Ανδραβίδα, με το τρένο,το οποίο ακολουθούσε μια πραγματικά παραδεισένια διαδρομή και κατεβαίναμε στη στάση του χωριού.Εκεί μας περίμενε η θεία  ή ο θείος με τα μουλάρια καθόσον δεν ήταν και τόσο εύκολο να φτάσουμε με τα πόδια στο χωριό.Οι ελιές και τα αμπέλια, κυρίως τότε, αλλά νομίζω και σήμερα έδιναν χρώμα στο τοπίο. Ο χώρος της στάσης του τρένου, που τελεί σε πλήρη εγκατάλειψη, όπως συμβαίνει και με τους σταθμούς γενικά, τώρα πια.. εκπέμπει ένα ρίγος νοσταλγίας...για το σύμπλεγμα των συναισθημάτων που δημιουργούν οι αφίξεις κι οι αναχωρήσεις.

Κεντρικό σημείο συναντήσεων και συζητήσεων, το καφενείο που έτρεχαν οι κάτοικοι για να
μιλήσουν με τους δικούς τους στο τηλέφωνο, αφού στα σπίτια δεν υπήρχαν ακόμη τηλέφωνα. Επίσης την πορτοκαλάδα και τη γκαζόζα που με κέρναγε ο θείος.Χώρος παιδικών συναντήσεων το Δημοτικό Σχολείο στου οποίου την αυλή παίζαμε μαζί με τα παιδιά του χωριού κι άλλα που έκαναν κι αυτά τις διακοπές τους.Απ' ότι ξέρω, το Σχολείο αποτελεί έναν χώρο κοινής χρήσεως των κατοίκων του Χωριού.Την εκκλησία που στολίζαμε παραδοσιακά τον επιτάφιο, αποκλειστικά από αγριολούλουδα.Πολλές φορές μου έρχεται σαν όνειρο, η εικόνα από τη φύση την άνοιξη,,ειλικρινά τόση ποικιλία λουλουδιών και χρωμάτων αυτών, δεν έχω  ξανασυναντήσει. Τα πέτρινα σπίτια, που πάντα με εντυπωσίαζαν. Θέα  απολύτως γαλήνια., ως τμήμα του παράδεισου, είναι από το Κοιμητήριο..όπου βρίσκεται και ο πιο αγαπημένος μου Θείος, σπουδαίος γιατρός της εποχής του, διευθυντής του Νοσ. Ευαγγελισμός επί χρόνια, ανθρωπιστής γνήσιος.

Το πατρικό σπίτι της μαμάς μου , ήταν στην είσοδο του χωριού. Πέτρινο, δίπατο σπίτι, με ξύλο παντού μέσα. Στην κουζίνα υπήρχε ξυλόφουρνος και εσωτερική σκάλα, η οποία οδηγούσε στο κατώι  που βρίσκονταν τα ζώα (μουλάρια, γάιδαρος, κότες). Μου άρεσε να κατεβαίνω για να παίρνω τα φρέσκα αυγά από τη φωλιά που γένναγαν οι κότες. Στα πάτερα (χοντρά ξύλινα δοκάρια που στήριζαν τη στέγη ή το πάτωμα), οι θεία μου είχε κρεμασμένες μυζήθρες, κολοκύθια, πεπόνια, αρωματικά και χορταρικά που έτσι τα διατηρούσε για το χειμώνα. Επίσης στο μεγάλο δωμάτιο, κάτι σαν σαλόνι, υπήρχαν δυο μεγάλα ξύλινα αμπάρια (αποθηκευτικός χώρος για σιτηρά κυρίως),που επάνω τους, ήταν τοποθετημένα στρώματα και φλοκάτες, ώστε να χρησιμοποιούνται για κρεβάτια των φιλοξενούμενων.Μέσα ήταν γεμάτα σιτάρι,καρύδια,αμύγδαλα και σταφίδες. Μπροστά το σπίτι είχε ένα  μπαλκόνι, σανμικρή αυλίτσα και τρελαινόμουν να σκουπίζω. Πίσω όμως, υπήρχε ένα μικρό ξύλινο μπαλκονάκι, όπου τα δειλινά εκτός τα χρώματα του ήλιου ο οποίος έπαιζε κρυφτό με τη δύναμη της όρασής μας..με εντυπωσίαζαν τα φωνητικά ίχνη από τα τσακάλια....αισθανόμουν πως ζούσα κάτι υπεράνθρωπο!!Οι κάτοικοι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο χωριό, τα τελευταία χρόνια δίνουν με την παρουσία τους και τις εκδηλώσεις τους , την πιο όμορφη πτυχή της ζωής.

Θα ήταν σοβαρή παράλειψή μου, να μην αναφερθώ στον ΑΒΑΡΟ, σημείο με αιωνόβια πλατάνια και πηγή νερού. Περάσαμε πρόσφατα απ' όπου είναι οι φωτογραφίες. Συγκρίνοντας την εικόνα  που έχω πριν 40 χρόνια περίπου..νομίζω πως κάποια πλατάνια δεν υπάρχουν. Εκεί κοντά ήταν το  χωράφι της θείας και πολλές φορές βλέπαμε ασβούς ή κουνάβια, φίδια αλλά και σπάνια πουλιά.Εύχομαι στους απανταχού Γλυκορριζαίους να κρατούν πάντα τους δεσμούς με το χωριό!!

H παράδοση της γεύσης ..τραχανάς ..στον Λαογραφικό Σύλλογο της Ανδραβίδας " Ο ΜΩΡΙΑΣ".

Πριν περάσει ο επισκέπτης, στο πολύ αξιόλογο  Μουσείο, του Λαογραφικού Συλλόγου Ανδραβίδας "Ο ΜΩΡΙΑΣ",  θα εκπλαγεί με την περιποιημένη αυλή  του, που  χωρίς υπερβολή  θα τον μεταφέρει στην παραδοσιακή ελληνική γειτονιά....οι πανέμορφες γλάστρες με τα φυτά της εποχής ολάνθιστα και τον βασιλικό να πρυτανεύει με το άρωμά του..

Περνώντας  ένα  πρωινό του Αυγούστου έξω από το χώρο του Μουσείου, κάτι στην ατμόσφαιρα, με μάγεψε...ήταν μυρωδιές που με οδήγησαν στο παρελθόν...τότε που η μάνα μου  ετοίμαζε τα ζυμαρικά (τραχανά και χυλοπίτες κυρίως) για να τα έχουμε για το χειμώνα.

Εισερχόμενη στην αίθουσα, είδα την Παναγιώτα να απλώνει τον τραχανά....εντυπωσιάστηκα από αυτή  τη δραστήρια προσωπικότητα για άλλη μια φορά. Ήδη με την αποκλειστική ευθύνη, της  δημιουργίας αυτού του Συλλόγου -Μουσείου (η ίδια βέβαια είναι χαμηλών τόνων, δεν θέλει αναφορές - πάντα μιλάει για κάποιες Κυρίες που τη βοηθάνε - αλλά θεωρώ χρέος μου, στη σημερινή δύσκολη εποχή,να μην παραβλέπουμε τέτοιες προσπάθειες), συμβάλει σε ύψιστο βαθμό στη διατήρηση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Ο τραχανάς παρασκευάζεται με όλο το τελετουργικό που είναι σημειωμένο στην λαογραφία μας...Επίσης το θετικό είναι πως μπορεί κάποιος τουρίστας ή  παιδιά που δεν έχουν τέτοιες εικόνες, να μάθουν αυτήν την εθιμική συνταγή.

Η ζύμη για τον τραχανά προϋποθέτει πολύ καλό ζύμωμα. Όταν είναι έτοιμη για το άπλωμα, στρώνονται σε τραπέζια ή κρεβάτια, καθαρά άσπρα τραπεζομάντηλα  και απλώνουμε τη ζύμη κομματάκια -κομματάκια. 

Ο τραχανάς που κυκλοφορεί σε πλούσια ποικιλία στην εποχή μας, είναι γεύση που προτιμούν από τα Βαλκάνια έως την Ανατολή. Η Ελλάδα ουσιασιτκά, είναι η πρώτη διδάξασα στην παρασκευή αλλά και τη χρήση αυτού του παραδοσιακού ζυμαρικού. Τα παλαιότερα χρόνια,η διατροφή των Ελλήνων, βασίστηκε σ' αυτό το ζυμαρικό, αφού ήταν η ευκολότερη τροφή που θα μπορούσαν να έχουν τότε οι άνθρωποι. Απαιτούσε κατά κύριο λόγο γάλα και  αλεύρι...υλικά που σχεδόν είχε κάθε σπίτι. Σήμερα που η μαγειρική έχει  εξελιχτεί  και η ενασχόληση μ ' αυτήν απαιτεί γνώσεις...ο τραχανάς κατατάσσεται στα "γκουρμέ" ζυμαρικά,  όπως συνηθίζεται να λέγεται......

Ο αργέλογος, αυτό το ειδικά κατασκευασμένο κόσκινο, στο οποίο τρίβονται τα κομμάτια  της ζύμης και βγαίνει  το ζυμαρικό στην τελική του μορφή, αποτελεί βασικό εργαλείο. 

Κατά τις γιαγιάδες μας, ο ιδανικός τρόπος φύλαξής του ήταν σε άσπρες μαξιλαροθήκες..που έπαιρναν τη θέση σάκκου αποθήκευσης. Η Παναγιώτα με ένα ιδιαίτερο ταλέντο που έχει, να παντρεύει το παλαιό με το μοντέρνο...να  δημιουργεί διαχρονικότητες....Δημιούργησε άλλη μια έκπληξη.... Κατασκεύασε η ίδια υφασμάτινα σακουλάκια με μπλε κορδελίτσες έτσι ώστε να φυλάσσεται το ζυμαρικό.Κατασκευή απολύτως ελληνική!!

Και του χρόνου με υγεία για όλους, Παναγιώτα, να απολαύσουμε με περισσότερους φίλους και φίλες, το μικρό αλλά ουσιαστικό οδοιπορικό της παράδοσής μας!!Ελπίζω να με συγχωρείς που δε σου ζήτησα την άδεια γι' αυτό το σύντομο αφιέρωμα, αλλά ήταν απαίτηση της αθηναϊκής παρέας...που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα!!

Ξεφυλλίζοντας τα περιοδικά της δεκαετίας του 1960!

26 ΣΕΠ 1961, 5 ΔΕΚ 1961,  13 ΦΕΒ 1962, 30 ΑΠΡ 1963, με κόστος 3 δραχμές το τεύχος με μια αύξηση την άνοιξη του 1963 σε 3,5 δραχμές.!! ΡΟΜΑΝΤΣΟ, το περιοδικό που γνώρισε δόξες, λίγες δεκαετίες πριν...μου τα είχε δώσει πριν 28 χρόνια μια θεία μου και τα είχα φυλάξει στην Ανδραβίδα...κάνοντας  φέτος την "ιστορική" ανακατάταξη της βιβλιοθήκης, βγήκαν στο φως, ανέγγιχτα, καθόσον ήταν αποθηκευμένα πάρα πολύ καλά, σε  ένα ντοσιέ.

Σχετικά με τη δεκαετία του '60 είναι γνωστό πως αποτελεί μια ξεχωριστή χρονολογική περίοδο,σε  πάρα πολλούς τομείς, όπως πολιτική, επιστήμη, τέχνες.Θεωρείται ως την εποχή της απελευθέρωσης, της αμφισβήτησης, του αντικοφορμισμού  δηλαδή της αντίδρασης προς  τις  κοινωνικές αντιλήψεις που επικρατούσαν. Η νεολαία ήταν ο πρωταγωνιστής σε όλη αυτή  την  προσπάθεια για αλλαγή.
Τα περιοδικά της εποχής ..ΡΟΜΑΝΤΣΟ, ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ....είναι οι καθρέφτες σχετικά με τις ανησυχίες των νέων, καθώς επίσης τις σκέψεις και τα ενδιαφέροντά τους.

Τα λεγόμενα "σίξτις" έκαναν αισθητή την παρουσία τους σε μια εποχή  που χαρακτήριζε ο δυναμισμός, αλλά ταυτόχρονα υπήρχαν οιωνοί αβεβαιότητας για το μέλλον.Παρόλο που σημειώνονταν εξέλιξη στην τέχνη, η λογοτεχνία δεν ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.Όμως δημιουργήθηκαν σημαντικά έργα κατά την εν λόγω δεκαετία, όπως το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Ελύτη  -1960, το τιμητικό αφιέρωμα για τα τριάντα χρόνια της ΣΤΡΟΦΗΣ -1961, την απονομή του βραβείου ΝΟΜΠΕΛ στον Σεφέρη -1963, τις ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ -1963, 1966 και τους μονόλογους του Γιάννη Ρίτσου, τη μελοποίηση ποιημάτων από τον Θεοδωράκη και τη συνεργασία ποιητών και εικαστικών όπως Σεφέρης, Ελύτης, Μόραλης.

Κοινωνικά το πρώτο μισό της δεκαετίας, η περίοδος ήταν συγκρατημένη έως αινιγματική λόγω των πολιτικών εξελίξεων, αργότερα όμως οι νέοι εξέφραζαν την αντίθεσή τους με κάθε δογματική άποψη και προσπαθούσαν να εντοπίσουν το μοντέρνο..

Το ΡΟΜΑΝΤΣΟ με τους ηθοποιούς ως πρωτοσέλιδο ,επίκεντρο στην αναγνωστική ύλη, από τις γυναίκες της εποχής, περιείχε διαφημίσεις, μυθιστορήματα, γελοιογραφίες και φυσικά τις αστρολογικές προβλέψεις!Ακολουθούν αποσπάσματα από την ύλη του περιοδικού, προσπαθώντας να τα αντιγράψω ακριβώς  ....

...Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι όλα τα ενδιαφέροντα των παιδιών αρχίζουν και τελειώνουν στο ερωτικό θέμα. Μη κυττάτε ότι γύρω στον έρωτα στρέφονται κατά κύριο λόγο οι επιστολές που μας έρχονται......Πέρα, όμως , απ' αυτές και σε ακτίνα ευρύτατη, είναι οι ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον τους, για τον κύκλο των σπουδών που έχουν ν' ακολουθήσουν, για το επάγγελμα στο οποίο θα επιδοθούν.Φόβοι, ελπίδες, απογοητεύσεις. Πρό πάντων  όνειρα...

ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ

ΟΥΖΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Αδέρφια μου, κρατάτε με,

να μην παραφρονήσω...

Μα πρώτα επιτρέψτε μου,

να σας διευκρινίσω.

Προχθές εκεί, που δάβαζα

μια κάποια εφημερίδα.

ακούστε,τι παράξενο

χαμπέρι ξάφνου είδα: 

Στην πάμπλουτη Αμέρικα

εστάλη -πώς, δεν ξέρω-

καμπόσο ούζο γνήσιο,

θαρρώ Τυρνάβου βέρο.

Κι ακούστε, ποιες εγνώρισε

το ούζο μας τιμές...

Το ποτηράκι έφθασε

στις εκατό δραχμές!

        ΑΝΕΣΤΗΣ ΣΟΥΡΑΣ

Οι διαφημίσεις που μεσουρανούσαν ήταν της NIVEA,  ΑΔΕΛΦΟΙ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΙ, ΠΕΙΡΑΊΚΗ -ΠΑΤΡΑΪΚΗ,ΚΟUΑΚΕΡ....αλλά και "ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΝ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΝ ΚΑΛΛΟΝΗΣ....." για καλλωπισμό ...ΠΛΑΣΤΙΚΑΙ ΕΓΧΕΙΡΙΣΕΙΣ ΜΥΤΗΣ,ΣΤΗΘΟΥΣ-ΡΥΤΙΔΩΝ..., ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΣΑΣ..ΝΥΧΙΑ ΓΕΡΑ ΣΑΝ ΑΤΣΑΛΙ..

Να μην παραλείψω το ρύζι ΜΠΑΡΜΠΑ ΜΠΕΝ για πιλάφι σπυρωτό!!

Σχέδια και πληροφορίες για τη μόδα, όπου έτρεχαν οι κυρίες της οικονομικά υψηλής τάξης....στις μοδίστρες ώστε  να  ραφτούν , όπως έλεγαν..

Βεβαίως και συνταγές!!!!στη στήλη "φαγητά και γλυκά"...καθώς και σχέδια για πλεκτά...Επίσης οι διαφημίσεις περί ΜΕΝΤΙΟΥΜ..

Περί ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ...ακούμε συχνά να λένε.."εδώ χρειάζεται διπλωματία". Ο εστί μεθερμηνευόμενο, εδώ χρειάζεται λίγη σκόπιμη υποκρισία, λίγη αθώα απάτη, λίγο ευγενές ψέμα....Ας μην στραβομουτσουνιάσουν οι διπλωμάται. Αυτών τώχει το επάγγελμα. Να λένε συχνά τα αντίθετα των όσων σκέπτονται. Ή τουλάχιστον, άλλα να σκέπτωνται καί άλλα να λένε.Στην καθημερινή, όμως, ζωή;Έτυχε να παρακολουθήσω μια συζήτησι σε κάποιο κύκλο.Θέμα, όπως είπαμε, η "διπλωματία". Οι γνώμες ήταν διχασμένες. -Δεν μπορείς χωρίς διπλωματία να κάνης τίποτα, έλεγε ένας, ο νεώτερος, φυσικά της παρέας, ο πιο "της εποχής μας". Αν πάς σ ' όλα τα ζητήματα με το σπαθί και κατά μέτωπον, δεν κάνεις τίποτα...

Αυτά συμβαίνουν ΣΗΜΕΡΑ. ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΛΑΟΚΟΟΝΤΕΣ
..είπαμε και άλλες φορές για τα τηλέφωνα. Για τα προτερήματά και τα ελαττώματά τους. Καί φαίνεται πώς είναι ακόμα μακρυά η εποχή που θα μάς χαρίση το ιδεώδες τηλέφωνο.Να παίρνης τον αριθμό που θέλεις και άν ομιλή να σε ειδοποιή όπως και τώρα,αλλά με τη διαφορά ότι δεν θα έχης ανάγκη να ξαναπάρης συνέχεια...

ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΚΡΑΣΙ

ΑΠ'ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Οί ξένοι, Γάλλοι, Σάξωνες,

Δανέζοι, Νορβηγοί,

μαγεύτηκαν , ώς φαίνεται, 

απ' τη γλυκιά μας γή

και φθάνουν στην πατρίδα μας,

που τόσο τή θαυμάζουν,

κι εκτάσεις, όπως έμαθα,

μεγάλες αγοράζουν.

Ιδίως αγοράζουνε

στιίς θείες μας ακτές

πολύ μεγάλα κτήματα

κι΄εκτάσεις εκλεκτές,

αλλά και στα ενδότερα,

τουτέστι σε πεδιάδες

και γραφικά υψώματα,

πετούν πολλούς παράδες...

Τη δεκαετία του 1960 όπως και τη δεκαετία του 30..δεν τις άφησαν οι πολιτικές εξελίξεις να ανθίσουν τόσο όσο μπορούσαν...Τότε το παραδοσιακό  συναγωνίζονταν με το μοντέρνο, και είχαν και τα δύο ρεύματα να δώσουν πολλά....αλλά δεν πρόλαβαν να τα παντρέψουν..Οι νεανικές εξεγέρσεις και οι διεκδικήσεις ήταν χαρακτηριστικό των εποχών...αλλά το εμπόδιο των πολιτικών ανακατατάξεων ήταν εκεί..Αυτά κι άλλα πολλά....απαρτίζουν την ύλη των περιοδικών εκείνης της χρονολογικής περιόδου. 

Φθινόπωρο και φεύγουν τα πουλιά.

Από τα παιδικά μας χρόνια γνωρίζαμε τα χελιδόνια που ερχόντουσαν την άνοιξη κι έφευγαν το φθινόπωρο.Ήταν η πρώτη γνωριμία με τα μεταναστευτικά πουλιά.

 

Ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης με το ποίημά του "ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ" μας  δίνει μια υπέροχη περιγραφή επί του θέματος .

Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά

γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει

κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά

χορτάριασε παντέρημη και μόνη.

Του σπίνου χάθηκε η γλυκιά λαλιά

φοβήθηκε ο μελισσουργός το χιόνι, 

κι η σουσουράδα κάτω στην ακρογιαλιά 

δεν τρέχει, δεν πηδά,δεν καμαρώνει.

Στης λυγαριάς τ' ολόξερο κλαδί,

του φθινοπώρου φτωχικό παιδί,

ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει.

Με λόγια ταπεινά και σιγανά,

μικρός προφήτης φτερωτός,μηνά 

την άνοιξη που θα γυρίσει πάλι.

Τα πουλιά συμβολίζουν την ελευθερία..αφού είναι τα πιο ελεύθερα πλάσματα του πλανήτη,. Υπάρχουν πάρα πολλά είδη...ξεπερνάνε τις 10.000. Η κοινωνία τους είναι πολύ οργανωμένη και το διαπιστώνουμε στον τρόπο με τον οποίο χτίζουν τις φωλιές τους, στον τρόπο που μεγαλώνουν τα μικρά τους...και ακόμη στον τρόπο με τον οποίο μπορούν να  ζουν σε  διαφορετικές  "πατρίδες" ανάλογα με τις εποχές. Η πορεία τους δεν είναι τυχαία...ακολουθούν την παρνάρχαια ρότα τους από το Νότο προς το Βορρά την άνοιξη και την αντίθετη κατεύθυνση το φθινόπωρο.Αν κανείς παρατηρήσει τους σχηματισμούς με τους οποίους ταξιδεύουν, είναι σίγουρο πως θα αναρωτηθεί .... ανβρέθηκε καλλιτέχνης  τόσα χρόνια..που να μπορέσει να φτάσει το μεγαλείο τους..

 Στην ερώτηση γιατί μεταναστεύουν;η άμεση απάντηση είναι προκειμένου να επιβιώσουν δηλαδή να μπορούν να βρουν τροφή και ήπιες καιρικές συνθήκες.Τα μεταναστευτικά πουλιά είναι πάρα πολλά. Εντύπωση μου έκαναν πάντα τα χελιδόνια στη Χώρα μας και οι πάπιες στον Καναδά που έχω δει σε ιδιαίτερους σχηματισμούς να φεύγουν, να  χάνονται στον ορίζοντα...Μεταναστευτικά είναι τα καλοβατικά πτηνά, που υποχρεούνται σε πολύ μεγάλες μετακινήσεις από τις αρκτικές περιοχές αναπαραγωγής τους στις θερμότερες περιοχές.Είναι τα θαλασσοπούλια όπως ο μαύρος κέπφος και το χιονόγλαρο που κατέχει σύμφωνα με τις πηγές, σίγουρα το ρεκόρ μεγαλύτερης διανυόμενης απόστασης αφού ταξιδεύει από τις αρκτικές περιοχές αναπαραγωγής τους, στην Ανταρκτική όπου διαχειμάζει.Είναι ο αιθαλόμυχος που φωλιάζει στα νησιά Φώκλαντ για να ξεχειμωνιάσει στα ανοιχτά της Νορβηγίας.

 Μεταναστευτικά είναι και ημερόβια αρπακτικά όπως γύπες, αετοί, γερακίνες, πελαργοί.Αυτά τα είδη μετακινούνται την ημέρα γιατί χρειάζονται τη θέρμανση του εδάφους  από το ηλιακό φως.Συνήθως  ως ορόσημα στη διαδρομή τους, έχουν το Γιβραλτάρ και τον Βόσπορο, επειδή είναι στενότερα σημεία και φτεροκοπούν ευκολότερα, αφού δεν μπορούν να πετάνε για ώρες πάνω από μεγάλη απόσταση υδάτινης  μάζας.

Πολλά πτηνά μετακινούνται τη νύχτα, συνήθως είναι τα εντομοφάγα όπως το κολιμπρί, οι συλβίες, οι μυγοχάφτες. Στο βασίλειο της φύσης, παρατηρούνται και οι μεταναστεύσεις μικρών αποστάσεων,όπως ο νεροκότσυφας που μετακινείται στις περιοχές με χαμηλότερο ύψος, προς αποφυγή του κρύου και το νανογέρακο που πηγαίνει προς τις νότιες ακτές..

 Ο δρόμος της μετανάστευσης δεν είναι καθόλου εύκολος.Έχει τεράστιους κινδύνους και χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο.Η πορεία διαρκεί μέρες, αφού τα πουλιά πρέπει να διανύσουν δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα και πετούν με 30 -35 χιλιόμετρα την ώρα.Κάποια από αυτά ξεκουράζονται τη νύχτα, ενώ άλλα όπως αναφέρεται πιο πάνω ταξιδεύουν μόνο νύχτα.Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα πουλιά γνωρίζουν τα καιρικά φαινόμενα που θα ακολουθήσουν, καθώς επίσης δεν ξεχνούν τις τοποθεσίες....ίσως  διακρίνονται από μια μαγνητική αίσθηση.Έτσι δικαιολογείται ο τρόπος με τον οποίο χαράζουν και εκτελούν τις εναέριες διαδρομές τους.

 Μπορεί να ταξιδεύουν ασταμάτητα για 11 χιλιάδες χιλιόμετρα....και μετά νομίζουμε οι άνθρωποι πως είμαστε οι δυνατοί της γης...

 Οι μόνιμοι κίνδυνοι που είναι και η αιτία χιλιάδων πουλιών που χάνονται κάθε χρόνο είναι οη λαθροθηρία....700.000 περίπου αποδημητικά πουλιά στη Χώρα μας σκοτώνονται παράνομα ετησίως...

 Αν σκεφτούμε την ομορφιά αυτή που μας χαρίζει η κίνησή τους...ο ερχομός τους που τιτιβίζοντας ψάχνουν να βρουν την ίδια φωλιά..ο αποχωρισμός που προετοιμάζεται κατά τα τέλη του καλοκαιριού,όταν "συνεδριάζουν" συνήθως στα καλώδια του ηλεκτρισμού,...ίσως καταλάβουμε πως δεν πρέπει να τα σκοτώνουμε και να τους καταστρέφουμε τις φωλιές..Δεν έχει μείνει τόσο ανόθευτη η γη ώστε...να εξαφανίζουμε  εμείς αυτούς τους τόσου χαριτωμένους ζωντανούς οργανισμούς, που έχουν μεγάλο μέρος στην ισορροπία του πλανήτη.Όσοι ζουν εκτός πόλεων είναι πιο κοντά στις χαρές της φύσης....

 Ακόμη και στην πόλη αρκεί να θέλουμε,, έχουμε πολλά να δούμε...τα τελευταία 5 ή 6 χρόνια έρχεται και φωλιάζει στη νεραντζιά κάτω από την πολυκατοικία μας ο κότσυφας από το Λυκαβηττό. Όταν έχει λιακάδα φτερουγίζει από μπαλκόνι σε μπαλκόνι....γιατί να τον σκοτώσουμε;;Aυτός μας δείχνει τη χαρά του.

  Τα χελιδόνια έρχονται με πολύ αγάπη να μας ξαναδούν, αφού περνάνε τεράστιες αποστάσεις και στο δρόμο χάνονται πολλά.Ας τα υποδεχόμαστε μαζί με την άνοιξη και ας τα αποχαιρετάμε, έτοιμοι να ζήσουμε τις ομορφιές του χειμώνα.

Τα πουλιά συμβολίζουν τα όνειρα και την ελπίδα!!!που κανένας υγιής νους δε θέλει να σκοτώσει!Με υγεία και χαρά να υποδεχτούμε πάλι την άνοιξη τα πουλιά που θα ξανάρθουν!