Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Σκέψεις επί πρόσφατου γεγονότος.

Με λυπούν οι βίαιες καταστάσεις σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο. Μπορούμε να λύνουμε τα προβλήματά μας με συζήτηση έτσι ώστε και στις αντιπαραθέσεις μας να βρίσκονται διέξοδοι. Διαβάζοντας πριν από λίγο ειδήσεις στο διαδίκτυο, πληροφορήθηκα για ένα πολύ άσχημο περιστατικό που έλαβε χώρα σε παραλιακό χωριό πλησίον της γενέτειράς μου και σχετίζεται με άσκηση σωματικής βίας (ξυλοδαρμό) εναντίον κάποιας Κυρίας -εκπροσώπου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εκφράζω τις σκέψεις μου ως δημότης , χωρίς να ταυτίζομαι πολιτικά με κανέναν εκ των εμπλεκομένων, δίχως να έχω εμπάθειες ή προστριβές, χωρίς να έχω φιλική σχέση ή επικοινωνία παρά μόνο τα τυπικά του διαδικτύου, έτσι ώστε να μαθαίνω τα νέα της περιοχής μου. Αντικειμενικά κρίνοντας, το περιστατικό αυτό που ήδη έχει δημοσιοποιηθεί από διάφορα άτομα, μου δημιουργεί θλίψη αρχικά, γιατί τραυματίστηκε ένας συνάνθρωπος. Στη συνέχεια γιατί δίδεται η κάκιστη εντύπωση για τη περιοχή μας , ιδιαιτέρως σε τουριστική περίοδο..αφού έγινε αντιληπτό σε επισκέπτες του τόπου, σοβαρό πρόβλημα περί των αρχών. Επίσης η βία γεννάει βία. Ακόμη γιατί δεν μπορεί να μιλάμε για την ιστορία και τη δόξα που γνώρισε ο τόπος κάποτε, όταν αντί να θέσουμε τα προβλήματα επί σοβαρών βάσεων, δίνουμε ως λύση την οδό του ξυλοδαρμού. Δεν εκφράζεται έτσι ο πολιτισμός. Ίσως αυτός ο δρόμος να οδηγήσει σε τεράστιο χάσμα και προβλήματα μεταξύ των πολιτών και εκεί θα έρθουν τα χειρότερα....αφού οι εμφύλιοι σπαραγμοί αποτέλεσαν τις ισχυρότερες μάστιγες.Είναι αντιληπτή μια αρνητική κατάσταση γενικότερα στην περιοχή μας...και θεωρώ πως αυτό που έγινε πυροδοτεί δυστυχώς, πολύ αρνητικά  γεγονότα. Νομίζω πως έστω και τώρα μπορούν κάποιοι να δείξουν ωριμότητα και σοβαρότητα. Μην γίνεστε εσείς η αιτία και η αφορμή που αμαυρώνεται ο ευλογημένος αυτός τόπος.  Στα γενικότερα προβλήματα της Πατρίδας μας και της παγκόσμιας κοινωνίας γενικά, οι μικρές κοινωνίες πρέπει να αποτελούν την μικρή λαμπηδόνα της τεράστιας ελπιδοφόρας διαφοροποίησης του πλανήτη. Εύχομαι για το καλύτερο όλων. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την καταστρέφουμε με τέτοιου είδους συμπεριφορές. Μπορούμε όλοι να προσθέτουμε ένα λιθαράκι για το καλύτερο. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την περιοχή μας, να αλλάξουμε τον κόσμο. Εύχομαι το κακό να σταματήσει εδώ και είναι χρέος σε όλους μας να βοηθήσουμε γι΄ αυτό. Καλό μήνα σε όλους στην ιδιαίτερη Πατρίδα μου, μόνο με θετικούς οιωνούς.



Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Φωτογραφικό ταξίδι στο Ν. Ηλείας.



Ἐνα φωτογραφικό ταξίδι στο κλίμα του καλοκαιριού και στο Νομό Ηλείας,όπως μπορεί να αποτυπωθεί από μια απλή φωτογραφική μηχανή. Με τις ευχές για ένα υγιές, χαρούμενο και αισιόδοξο καλοκαίρι, αφού η έλευση του Ιουλίου σηματοδοτεί και την λήψη των αδειών!














Έν

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Μια ξεχωριστή εκδήλωση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Θα θεωρούσα παράλειψή μου και ίσως έλλειψη σεβασμού προς όλους τους βραβευθέντες, στους οργανωτές, στην τιμημένη μας παράδοση..να μην προχωρήσω σ' ένα μικρό αφιέρωμα στην ιδιαίτερα ξεχωριστή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Τελετών του Κεντρικού Κτηρίου του ΕΚΠΑ. "ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ" ήταν ο τίτλος.Η τελετή που έλαβε χώρα στον προαναφερόμενο χώρο, στις 24 Ιουνίου 2016, μέσα σε μια ιστορική αίθουσα που δεν περιγράφεται για την ομορφιά της διακόσμησής της, κατάμεστη από φίλους και συγγενείς των βραβευθέντων αλλά και όλους εμάς που αγαπάμε την παράδοση, μας έρανε με άνθη της δημοτικής μας μουσικής, άνθη που έφεραν δάκρυα, καθόσον ο καθένας μας κάτι είχε να θυμηθεί επ' αυτού. Ποιος οργάνωσε την τελετή;Ποιοι ήταν όμως οι βραβευθέντες;

 To Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, έκλεισε την λειτουργία των 25 του χρόνων και στα πλαίσια των εορταστικών του εκδηλώσεων, συμπεριέλαβε ένα γλυκό αφιέρωμα στην ελληνική δημοτική μουσική παράδοση, τιμώντας ταυτόχρονα ορισμένους κορυφαίους εκπροσώπους του χώρου!! (τα λόγια αυτά ανήκουν στην πρόσκληση της τελετής).
 Οι παρευρισκόμενοι είχαμε την τιμή, να παρακολουθήσουμε την προσφώνηση από τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ, καθηγητή Μελέτιο -Αθανάσιο Κ. Δημόπουλο, χαιρετισμούς από την Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, καθηγήτρια κ. Ελένη Καραμολέγκου, τον Πρόεδρο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής, αναπληρωτή καθηγητή Αχιλλέα Χαλδαιάκη, να δούμε από κοντά τα τιμώμενα πρόσωπα, τους ανθρώπους που με μεγάλες στερήσεις, χωρίς τη δυνατότητα σπουδών και γνωριμιών, κατάφεραν να διατηρήσουν την μουσική μας παράδοση και να την ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο.Απλά γιατί όπως είπε ο κ. Σαραγούδας "είμαστε τρελοί και παλαβοί" με την παράδοση. Εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω πως αγαπώ την παράδοση του τόπου μου, δεν σημαίνει πως μισώ τις παραδόσεις των άλλων τόπων. Την παρουσίαση του έργου των τιμωμένων λαϊκών μουσικών, έκανε ο Διευθυντής του Τομέα Εθνοκουσικολογίας και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών, καθηγητής Λάμπρος Λιάβας.Η ώρα της επίδοσης των τιμητικών διπλωμάτων από τον κ. Πρύτανη ήταν απλά κίνηση δέους, αφού κάποιοι από τους βραβευμένους λόγω προβλημάτων υγείας δεν μπορούσαν να κινηθούν εύκολα και κρατώντας τους ο κ.Πρύτανης από το χέρι, τους οδηγούσε στο μικρόφωνο απ' όπου μας έστελναν το μήνυμά τους, που δεν ήταν άλλο από το να διατηρήσουμε τις παραδόσεις μας, να τις μεταλαμπαδεύσουμε στις νέες γενιές και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να τις αλλοιώσει.
 Όταν έληξε η τελετή της βράβευσης, ακολούθησε ένα υπέροχο γλέντι στον αύλειο χώρο του κτιρίου. Τα συναισθήματα που πήγαζαν απ'  το γλέντι δεν περιγράφονται. Ήταν ένα είδος έκστασης που συμβαίνει όταν η ψυχή και η σκέψη ξεφεύγει από ότι την απασχολεί και φτάνει ψηλά..εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα και πρέπει. Όταν οι μουσικοί που μεταφέρουν μέσα τους, όλη την πορεία της δημοτικής μας μουσικής, που γνώρισαν πολέμους, πείνα, κατοχή, ξενιτιά, που έχασαν παιδιά και συντρόφους αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψαν αυτό το πάθος τους...έπαιξαν  και τραγούδησαν  με τις νότες και τις χορδές της ψυχής τους, τι άλλο μπορούσε να νιώσει όποιος ήταν στον κύκλο του χορού; Δεν ήταν ο κύκλος του κοινού γλεντιού, που το κέφι ανάβει λόγω του ποτού και άλλων καταστάσεων. Δημιουργήθηκε κέφι γιατί σχεδόν όλοι είχαμε την κοινή αγάπη, τον πυρσό της παράδοσης. Η γράφουσα είχε την τύχη να μεγαλώσει με πατέρα, που ήταν περιζήτητος στα γλέντια της περιοχής της Ηλείας και όχι μόνο, γιατί η φωνή του ήταν .. όπως έχουν πει μεγάλα ονόματα της δημοτικής και της ρεμπέτικης μουσικής, καλύτερη και απ' του αηδονιού. Έτσι δεν γινόταν να μην την αγγίξουν στην ψυχή όλα τα πρόσωπα της βραδιάς.
 Ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Χρήστος Ζώτος, ο Νίκος Καρατάσος, ο Γρηγόρης Καψάλης,ο Νίκος και η Γιασεμή Σαραγούδα, ο Πετρο -Λούκας Χαλκιάς, η Ανέττα Γεωργουλοπούλου στο πρόσωπο της οποίας τιμήθηκαν όλοι οι άγνωστοι και άγνωστες τραγουδιστές του δημοτικού τραγουδιού. Παρέλειψα να αναφέρω πως συγκλονιστική ήταν η φωνή ενός νεαρού μαθητή από το Μουσικό Σχολείο της Παιανίας, ο οποίος τραγούδησε για εμάς.
Κρατώ αυτή την εκδήλωση στην καρδιά μου, ως ζωντανή παρακαταθήκη και ανεκτίμητης αξίας διαθήκη. Αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια σε όλους που σκέφτηκαν ,οργάνωσαν, συμμετείχαν, πραγματοποίησαν την ξεχωριστή τελετή.

 Να γνωστοποιούμε τα όμορφα που γίνονται στην Αθήνα μας.
 Να μαθαίνει το κοινό πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονται για να μην σβήσουμε ως Έθνος, για να μην εγκατασταθούν μόνιμα τα μαύρα σύννεφα...των χαλεπών καιρών.
Πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο καταλήψεις, πορείες, καταστροφές. Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους που αναφέρω στο κείμενο. Εύχομαι στους μουσικούς, για πολλά πολλά χρόνια ακόμη να αποτελούν τους παραδοσιακούς μας σηματοδότες.
Καλό καλοκαίρι σε όλους, με τραγούδι, χορό και πανηγύρια. Καλό καλοκαίρι σε όσους βιώνουν δύσκολες στιγμές με την ευχή η μπόρα να εξελιχτεί σε μια μοναδική λιακάδα.
Επισήμανση..η παράδοση ανήκει στον εθνισμό που σημαίνει αγαπώ τον τόπο μου, τα στοιχεία μου και όχι στον εθνικισμό που σημαίνει μισώ όλες τις άλλες πατρίδες.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Γιορτάζοντας τον Κλήδονα.

Κάθε φορά που ακούγονται τραγούδια όπως το νοσταλγικό μουσικό άκουσμα του Λευτέρη Παπαδόπουλου που έγραψε για " κείνο το Σάββατο κι απόβραδο στην Αριστοτέλους που " φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους, τ' Αη Γιάννη θα ' τανε θαρρώ" καθώς και το ρομαντικό του Μάνου Ελευθερίου για τότε που " Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιιές, του Άη Γιάννη, Αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που ' χουν πεθάνει;", οι αναμνήσεις στήνουν χορό!
Άη Γιάννης  "ριζικάρης" ή " ριγανάς" ή " λαμπαδάρης" και πολλές άλλες ονομασίες.
Μαγιάτικα στεφάνια που ρίχνονται στη φωτιά και μαζί καίγεται κάθε κακό, αμίλητο νερό στις στάμνες και λυγερόκορμα κορίτσια, ριζικάρια,κόκκινα πανιά, άνθρωποι που τραγουδούν πηδώντας τις φωτιές και τέλος όλοι μαζί στο χορό!!Ανεπανάληπτα έθιμα συνδυασμένα με μια γιορτή της ορθοδοξίας που έχουν τις ρίζες τους πολύ παλιά..έτσι έγινε, με το πέρασμα των αιώνων και τις αλλαγές των εποχών και των καταστάσεων μεταλαμπαδεύτηκαν τα έθιμα και ρίζωσαν ..έτσι έχουμε αυτές τις ξεχωριστές μέρες.
 Στις 24 Ιουνίου εορτάζεται το γενέθλιο του Άη Γιάννη του Πρόδρομου. Η γιορτή ταυτίζεται με δύο κύκλους εθίμων, τον Κλήδονα και τις φωτιές που ανάβονται την παραμονή. Τα τελευταία χρόνια γίνεται η αναβίωση του Κλήδονα , αντίθετα με κάποια χρόνια πριν που περνώντας στο ψευτομοδίτικο ύφος, σαν λαός δείχναμε κάποια αδιαφορία. Σήμερα διάφοροι σύλλογοι και άλλοι φορείς, διοργανώνουν πανέμορφες γιορτές προς διατήρηση των εθίμων μας.
Το απόγευμα στις 23 Ιουνίου - όπως σήμερα- οι νέοι και οι νέες κάθε χωριού, αργά το απόγευμα συναντιόντουσαν σ' ένα σπίτι με μεγάλη αυλή, κατά προτίμηση με κληματαριά. Διάλεγαν τον όμορφο και άξιο νέο..που ήταν κι από καλό " τζάκι" και τον έλεγαν Γιάννη αλλά και αν δεν υπήρχε Γιάννης κάποιος θα έκανε το Γιάννη για τη γιορτή. Τον Γιάννη τον έστελναν με μια κανάτα στο πηγάδι ή στη βρύση να φέρει το " αμίλητο νερό".
Το νερό έπρεπε να το μεταφέρει αμίλητος κι αν κάποιος του μιλούσε, γι' αυτόν ήταν σαν να μην άκουσε.Κατά τις παραδόσεις μας βέβαια, ήταν πάρα πολλοί οι συγχωριανοί που με τα πειράγματά τους και τα αστεία τους, προσπαθούσαν να του αποσπάσουν την ομιλία. Κάποια στιγμή μετά από την παραπάνω ταλαιπωρία έφτανε στην παρέα που τον περίμενε. Το " αμίλητο νερό" το έριχναν σ' ένα μεγάλο πήλινο δοχείο, ή καζάνι που ονομαζόταν " κλήδονας". Στη συνέχεια μέσα στον κλήδονα, έριχναν τα αγόρια και τα κορίτσια, από ένα μικρό αντικείμνο που είχαν , συνήθως κάποιο κόσμημα ή νόμισμα ή και ξηρούς καρπούς και καθώς το έριχναν παρακαλούσαν μέσα τους (είδος δέησης) να παρουσιαστεί στον ύπνο τους το ριζικό τους, η τύχη τους.Όταν έριχναν όλοι τα " ριζικάρια", σκέπαζαν τον " κλήδονα" μ' ένα κόκκινο πανί και το έβαζαν στη μέση της αυλής. Κανονικά τα άφηναν όλη τη νύχτα ώστε τα άστρα με τη μαγική τους δύναμη να βοηθήσουν στην κατεύθυνση της μοίρας. Τη νύχτα η μοίρα του καθενός θα έβλεπε τα ριζικάρια και πάνω θα σημείωνε τα μελλούμενα. Γύρω από τον κλήδονα έστηνα το χορό όχι μόνο οι νέοι και οι νέες αλλά όλο το χωριό και οι επισκέπτες.Σ' αυτό το σημείο άφηναν τον " κλήδονα" και στο κοντινότερο σταυροδρόμι άναβαν τις φωτιές. Συνήθως έριχναν τα μαγιάτικα στεφάνια και την ρίγανη που είχει απομείνει από την περασμένη χρονιά. Όλος ο κόσμος πέρναγε πηδώντας απ' τη φωτιά, τρεις φορές συνήθως προκειμένου να ξορκιστεί κάθε αρνητικό που τους ταλαιπωρούσε.
Την επόμενη μέρα δηλαδή ανήμερα της γιορτής, πριν ανατείλει ο ήλιος στα μέρη που 
 φυτρώνει ρίγανη, οι νοικοκυρές πήγαιναν και έκοβαν λίγα κλαράκια, τα έπλεναν στο ποτάμι ή στη βρύση και τα κρεμούσαν πίσω απ' την πόρτα ως γιατρικό για το κακό το μάτι.Όπου δεν φυτρώνει ρίγανη, ανανεώνουν τα υλικά προς ξεμάτιασμα..
Επίσης όταν τελείωνε η λειτουργία, η παρέα που την προηγούμενη είχαν ρίξει τα ριζικάρια, συγκεντρωνόντουσαν γύρω από τον " κλήδονα" , αφαιρούσαν το κόκκινο πανί και  έδεναν τα μάτια του νέου που είχε κουβαλήσει το " αμίλητο νερό". Ο νέος χωρίς να βλέπει έπαιρνε απ' τον κλήδονα ένα ένα τα ριζικάρια που τα γνώριζαν οι άλλοι και λέγοντας ένα δίστιχο το έδιναν στον ιδιοκτήτη του.Όταν σουρουπώσει η κάθε κοπέλα έχοντας στο στόμα της μια γουλιά απ' το αμίλητο νερό, στέκεται κάτω απ' ανοιχτό παράθυρο έως ότου ακούσει κάποιο ανδρικό όνομα που σημαίνει αυτό θα είναι του άνδρα που θα παντρευτεί. Μόλις ακούσουν όλες οι κοπέλες κάποιο όνομα, στήνεται απ' όλους μεγάλο γλέντι.

Ένας άλλος τρόπος για το όνομα του μελλοντικού συζύγου αλλά και για τα μελλούμενα γενικότερα ήταν ο εξής: η κάθε κοπέλα κρατώντας έναν καθρέφτη κοίταζε μέσα στο πηγάδι, σκεπασμένη μ' ένα κόκκινο πανί. Απ' τις κινήσεις του καθρέφτη διάβαζε τα σχετικά περί του γαμπρού και του μέλλοντός της.Το έθιμο του κλήδονα ριζώνεται στην αρχαιότητα και η πρώτη του περιγραφή αναφέρεται στα βυζαντινά χρόνια. Στην ουσία είναι μαντική διαδικασία του λαού σχετικά με τα χαρακτηριστικά του μελλοντικού συζύγου κάθε ανύπανδρης κοπέλας. Κατά τον Όμηρο " κλήδων"  ονομαζόταν ο προγνωστικό ήχος.
Κατά την άποψή μου όλες οι εποχές έχουν κοινά χαρακτηριστικά, απλά διαφοροποιούνται οι ονομασίες σύμφωνα με τα δεδομένα των χρόνων, της κοινωνίας, της θρησκείας.
Οι εθνομηδενιστές σήμερα προσπαθούν να αλλοτριώσουν κάθε όμορφο παραδοσιακό κομμάτι μας!!Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!!!Ας  ανάψουμε φωτιές λοιπόν!!!στις γειτονιές!!!!!



Το φωτογραφικό υλικό έχει αναρτηθεί μέσω του διαδικτύου.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Τα τρένα που φύγαν..αμέτρητες αναμνήσεις πήρανε!!



Κάθε καλοκαίρι το κόκκινο τρενάκι των παιδικών μου αναμνήσεων, ταξιδεύει στην ξεχασμένη σιδηροδρομική γραμμή, ξεκινώντας από την Ανδραβίδα με προορισμό το Γλυκορρίζι στη Μεσσηνία. Εκεί συναντάει το σιδηρόδρομο εκείνο το μακρόσυρτο μεταφορικό μέσο που ήταν τόσο μα τόσο γραφικό αλλά και απαραίτητο στην Ελλάδα. Απλά η αναφορά γίνεται προς την Πελοπόννησο επειδή εκεί το τρένο δε σφυρίζει πια. Η διείσδυση στον πλούτο που είχαν εκείνα τα ταξίδια ανταμώνει αμύθητους πνευματικούς και συναισθηματικούς θησαυρούς. Οι σταθμοί των τρένων, παραδομένοι στην πλήρη απαξίωση και εγκατάλειψη ανήκουν στις πιο νοσταλγικές σελίδες πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών. Πόσα μυστικά κρατάνε στο λυπημένο τους ύφος; Kαι τι δεν έχουν να μας διηγηθούν. Αποχαιρετισμούς μεγάλους αυτών που έφευγαν για την ξενιτιά, αγωνίας αλλά και λεβεντιάς του αγοριού που πήγαινε για την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, καλωσορίσματα, νέα ξεκινήματα, χωρισμούς, αγκαλιές, γέλια και δάκρυα. Συνήθως τα γραφικά σπιτάκια με τη δική τους αρχιτεκτονική, στέγαζαν τα εκδοτήρια, την αποθήκη για τα εμπορεύματα, το γραφείο αλλά και το σπίτι του σταθμάρχη, ο οποίος είχε σημαντική θέση στην κοινωνία του τόπου.
Το τρένο αποτελούσε τον πιο ρομαντικό τρόπο μετακίνησης των ανθρώπων από το ένα μέρος στο άλλο. Είχε συνδεθεί όμως και με την υπενθύμιση της ώρας, καθόσον τότε σπάνια καθυστερούσε και απεργίες ακόμη σπανιότερα γινόντουσαν. Σ' αυτό το ρόλο βασιζόντουσαν οι γιαγιές της γειτονιάς που την λήψη των φαρμάκων τους, την πραγματοποιούσαν σύμφωνα με το σφύριγμα του τρένου.Απίστευτες στιγμές...τις θυμάμαι να βγάζουν από την τσέπη τους το χάπι που ήταν τυλιγμένο στη χαρτοπετσέτα και μόλις πέρναγε το τρένο, έπαιρναν το χάπι!! Τα ταξίδια με τον σιδηρόδρομο ήταν ειλικρινά ρομαντικά. Οι επιβάτες σ' όλη τη διαδρομή ζούσαν μεγαλεία καταστάσεων, περνούσε από χωριά και πόλεις, από ολάνθιστες αυλές που τα παιδιά το χαιρετούσαν, από γεφύρια, δάση, βουνά , από τις εξοχές.Εγώ θυμάμαι αυτή την αλλαγή της γραμμής στο ζευγολατιό, ως τόσο σπουδαία υπόθεση που απορούσα πως το πετύχαιναν!!Αφήστε τους τουρίστες που θαύμαζαν ότι έβλεπαν. Οι ελεγκτές με το μηχάνημα που τρύπαγε το εισιτήριο, τι σκηνές ζούσαν μ' αυτούς που κοιμόντουσαν και δεν ξυπνούσαν για τον έλεγχο!!!!Τα τρένα και οι σταθμοί αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης σπουδαίων καλλιτεχνών του χώρου της λογοτεχνίας, της μουσικής, της ζωγραφικής.
Η ιστορία του τρένου ή του ωτομοτρίς ή του καρβουνιάρη ξεκινάει... στις αρχές του 1835 ο Γάλλος Φραγκίσκος Φεράδης, είχε προτείνει την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής στην Ελλάδα.Οι πρώτες ράγες για τη μεταφορά αγαθών και επιβατών στρώθηκαν το 1850.Ουσιαστικά  η λειτουργία του σιδηροδρόμου στη χώρα μας ξεκίνησε με το πρώτο δίκτυο Αθηνών - Πειραιώς το 1869. Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου έχει ταυτιστεί με την ελληνική ιστορία.Γνώρισε πολέμους, κατοχή,εμφύλιο,αστυφιλία για να έρθει το 2011 το οριστικό του τέλος, ως θύμα των τεράστιων πολιτικών λανθασμένων καταστάσεων. Το 1890 ολοκληρώθηκε η σύνδεση της Πάτρας με τον Πύργο. Έως το 1892 είχαν κατασκευαστεί και λειτουργούσαν προσωρινά τα τμήματα Καλαμάτα - Διαβολίτσι και Μύλοι - Τρίπολη. Τον Αύγουστο του 1891 ο σιδηρόδρομος έφτασε στην Ολυμπία και την Κυλλήνη και στα λουτρά της Κυλλήνης το 1892. Αν αυτό δεν ήταν πολιτισμός; να υπάρχει σταθερό μέσο προς επίσκεψη τόσο αξιόλογων χώρων... πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε σύγκριση με τη σημερινή αναλγησία.....δεν θα βρούμε ευγενείς εκφράσεις..Το 1902 ολοκληρώθηκε η γραμμή Πύργος-Καλό Νερό-Κυπαρισσία και το 1904 η γραμμή Μύλων - Καλαμών φτάνει έως το λιμάνι της Καλαμάτας.
Στην κατασκευή και στην λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου σπουδαία ήταν η συμβολή του Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος κατάφερε μέσα από πολλές συγκρούσεις με τους αντιπάλους του να πραγματοποιήσει ένα από τα οράματά του.
Επανερχόμενη στη σημερινή εικόνα των σιδηροδρομικών σταθμών, που στέκουν σαν βουβοί σεισμογράφοι ατομικών και κοινωνικών γεγονότων σε χορταριασμένο και λεηλατημένο τοπίο, εκφράζω την πικρία μου....αν οι τοπικοί φορείς ενδιαφερόντουσαν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι ιστορικοί αυτοί χώροι, προτάσεις άπειρες...η εξέλιξη δεν ξεκινάει ή σταματάσει όταν δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Στο Γλυκορρίζι δεν υπήρχε σταθμός αλλά προαιρετική στάση. Παραμένουν άσβεστες οι εικόνες στο μυαλό μου, της θείας ή του θείου που έρχονταν με το μουλάρι να μας παραλάβουν.Στην Ανδραβίδα ο σταθμός βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, λίγα μόλις λεπτά από την πλατεία της όμορφης κωμόπολης.Το κτίριο που αποχαιρέτισε κόσμο και κόσμο, που υποδέχτηκε όμως άλλους τόσους στέκει ως κακό ξωτικό, περιμένοντας την οριστική του κατάρρευση. Στη νοσταλγία της φεγγαράδας και σ' αυτό το κείμενο, ως έργο που αποπνέεται απλά από άδολα συναισθήματα κλείνω μ' αυτό το γεγονός. Μέσα Ιανουαρίου του 1987 πήγαμε με την μάνα μου στο σταθμό, με προορισμό την Αθήνα όπου θα νοσηλευόταν σε μεγάλο νοσοκομείο προκειμένου με χειρουργική επέμβαση να αντιμετωπιζόταν κάποιο σοβαρό πρόβλημα της υγείας της. Μας ακολούθησε από το σπίτι η " επιστήμη" η πολυαγαπημένη της γατούλα, η οποία από την ώρα που της παρουσιάστηκε η ασθένεια δεν έφευγε από την αγκαλιά της. Η γάτα δεν ξαναγύρισε στο σπίτι, έλειπε και τις σαράντα ημέρες που λείπαμε και εμείς. Όμως όταν επιστρέψαμε και κατεβήκαμε στον σταθμό, η " επιστήμη" ήταν εκεί και κουλουριαζόταν στα πόδια της. Γι' αυτό λοιπόν χαρακτηρίζω ως " σεισμογράφους" ποικίλων γεγονότων στους σταθμούς ( φυσικά και  αυστηρά προσωπικών....όπως ήθελε η κοινωνική κριτική του τόπου).



  Διάφοροι στίχοι από γνωστά τραγούδια

 ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝ

Στίχοι:   Βαγγέλης Γκούφας & Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική:   
Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: 
Βίκυ Μοσχολιού

Το τρένο σε πήρε
πουλί, χελιδόνι μου.
Σε τύλιξ' η νύχτα
κι ορφάνεψα μόνη μου.

------------------------------------------

Μουσική:   
Ευανθία Ρεμπούτσικα
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Θεοδωρίδου


Πες μου τι ζητάς
στους σταθμούς που αγάπησες
ό, τι κι αν σου πουν
οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά

---------------------------

Στίχοι:   Άκης Πάνου
Μουσική:   
Άκης Πάνου

Στο σταθμό του Μονάχου
με πέταξε άχου
η μαύρη μοίρα μου
μάνα κακομοίρα μου

Όπου να `ναι σουρουπώνει
το Ακρόπολις θα φτάσει
να `ταν και να κατεβάσει
ένα φίλο ή γνωστό

-------------------

Μουσική:   
Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση:

Μαρία Δημητριάδη

Το τρένο φεύγει στις οχτώ
μα εσύ μονάχος σου έχεις μείνει
σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη
μεσ’ στην ομίχλη πέντε οχτώ
μεσ’ στην ομίχλη πέντε οχτώ
μαχαίρι στη καρδιά σου εγίνει
σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη
-----------------
Μουσική:   
Υπόγεια Ρεύματα
Πρώτη εκτέλεση:
Υπόγεια Ρεύματα

Κάποτε έρχετ’ ένα τραίνο
Και λες αυτό επιτέλους ήρθε για μένα
Μα το εισιτήριο είναι κομμένο
Τι ξέρεις άλλωστε εσύ από τρένα
...και άλλα πολλά...........

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Μετά το πέρας των Πανελληνίων.

Πριν λίγο καιρό οι μαθητές της Γ' Λυκείου διαγωνίστηκαν προκειμένου να εισαχθούν σε κάποιο Πανεπιστημιακό ή Τεχνολογικό Ίδρυμα. Ο αγώνας αυτός μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων αποτελεί τον πρώτο μεγάλο αγώνα τους, τουλάχιστον για τα παιδιά που δεν έχουν βιώσει άλλου είδους προβλήματα.
Μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων... Πολλά νέα παιδιά πετυχαίνουν όπως φαίνεται από τη βαθμολογία τον στόχο τους. Γέλια, δάκρυα συγκίνησης, όνειρα και σχέδια για την νέα φάση της ζωής τους, την ονομαζόμενη φοιτητική χρονική περίοδο ή φοιτητική ζωή. Είναι το στάδιο που ανοίγουν τα φτερά τους όπως τα νεογέννητα πουλιά πετούν απ' τη φωλιά τους... για να γνωρίσουν νέους ορίζοντες. Ανήκουν στο στάδιο της ενηλικίωσης, που απ' τη μια βλέπουν την ελευθερία τους και απ' την άλλη τις ευθύνες που πηγάζουν. Οι επιτυχόντες και οι γονείς αυτών εξέρχονται από την  αγχώδη περίοδο που προηγήθηκε όλα τα χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εκδηλώσεις της ικανοποίησης είναι υπερβολικές, έτσι ώστε να νομίζουν πως η ζωή των παιδιών απέκτησε την παντοτινή ευτυχία. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε ποτέ και να θυμόμαστε πάντα πως το πρώτιστο αγαθό είναι η υγεία.Επίσης η ακεραιότητα του χαρακτήρα των παιδιών, τα οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν πολλές παγίδες κατά τα φοιτητικά - νεανικά τους χρόνια τις οποίες αν έχουν οπλιστεί με τις κατάλληλες αρχές, θα παραβλέψουν. 
Η ευαίσθητη πλευρά γέρνει προς τους μη επιτυχόντες στις προαναφερόμενες εξετάσεις. Όταν λέμε αποτυχία εννοούμε το αποτέλεσμα μιας ενέργειάς μας, που δεν έχει αίσια έκβαση αλλά αντίθετη από αυτή που αναμέναμε. Είναι λογικό οι μαθητές που δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους να διακατέχονται αυτόν τον καιρό από δυσάρεστα συναισθήματα που πολλές φορές δημιουργούν και σωματικά προβλήματα. Οι γονείς κι αυτοί επηρεάζονται και στενοχωριούνται. Πολλές φορές όλοι σκέφτονται τον κοινωνικό περίγυρο και ως εκ τούτου την αποτυχία στις εξετάσεις την παρουσιάζουν ως αρρώστια που έπεσε στο σπίτι. Για τους νέους που βρίσκονται στην εν λόγω κατάσταση, τα πιο συνηθισμένα συναισθήματα είναι η απογοήτευση, η πτώση της αυτοεκτίμησης και της πίστης στο εαυτό τους, η κατάθλιψη.Είναι αρκετά κάθε χρόνο τα παιδιά που επειδή δεν έγραψαν όπως ήθελαν, παρουσιάζουν άρνηση για τις κοινωνικές τους σχέσεις, κλείνονται στον εαυτό τους, αδιαφορούν για την εικόνα τους. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ή συμπτώματα πρέπει σύντομα να αναστραφούν.Πολύ σπουδαίο ρόλο σε όλη την κατάσταση έχουν οι γονείς, οι οποίοι δεν πρέπει να συμμετέχουν σ' αυτό το είδος "πένθους" που νιώθουν τα παιδιά. Αντιθέτως πρέπει να τα ωθούν ώστε να βγαίνουν βόλτα, να συναντούν την παρέα τους και να συμμετέχουν στη χαρά του φίλου τους που πέτυχε. Αν τα συμπτώματα συνεχίζουν επιβάλλεται η επίσκεψη στον ψυχολόγο.Ακόμη και μια συνάντηση είναι ικανή για να τους λύσει απορίες που δεν μπορούν να λύσουν μόνα τους. Υπάρχουν παιδιά που δεν διάβασαν όσο έπρεπε και πνίγονται από τις τύψεις τους. Στην περίπτωση αυτή έχω να τους παρουσιάσω τους μαθητές που δίνουν για δεύτερη φορά και αριστεύουν αφού έχουν την άνεση να αφιερώσουν τον χρόνο μόνο για την προετοιμασία των εξετάσεων και όχι για τα υπόλοιπα σχολικά μαθήματα.
Σίγουρα η αποτυχία στις εξετάσεις δεν σημαίνει αποτυχία στη ζωή ούτε ανικανότητα για τις εκπαιδευτικές τους δυνατότητες. Μην ξεχνάτε πως πολλές φορές κάποιο εμπόδιο είναι η προστασία από κάτι σοβαρό, που δεν μπορούμε άμεσα να καταλάβουμε. Επίσης στη ζωή η κάθε είδους αποτυχία θα πρέπει να λειτουργεί ως έναρξη της προσπάθειάς μας με μεγαλύτερη δύναμη και όρεξη. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να επιτρέψετε  στην αδράνεια και στην απογοήτευση να σας ρίξουν το ηθικό. Ας κάνετε μια μικρή πνευματική αφιέρωση στους αριστούχους που έφυγαν χωρίς να προλάβουν να χαρούν τη ζωή τους. Στους νέους που για χρόνια βρίσκονται στην εντατική.



 Με πολλή αγάπη παιδιά σας δίνω συγχαρητήρια για την προσπάθειά σας, ως ένας απλός πολίτης που στη ζωή έχει γνωρίσει τα χειρότερα και ίσως γι'αυτό έμαθε να εκτιμά τα απλά που κάνουν την ευτυχία.
Στους επιτυχόντες εύχομαι ολόψυχα για μια ζωή να μας χαρίζουν γέλιο και επιτυχίες! Στους αποτυχόντες να είναι οι επόμενοι επιτυχόντες!!Σε όλους να ακολουθούν στη ζωή τους αυτό που αγαπούν, να χαρακτηρίζονται από φιλαλληλία, να είναι απόμακροι από την αλαζονεία, να σέβονται τον εαυτό τους για να σέβονται τους γύρω τους!!

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Η ημέρα της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος.



Σπουδαίες ημέρες για την Ορθοδοξία.

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν. Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν»

Την Ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς, ακολούθησε η επιστροφή των Αποστόλων και μαθητών, της Παναγίας και άλλων γυναικών, στο όρος των Ελαιών.Εκεί ανέβηκαν στον πάνω όροφο του σπιτιού, στο λεγόμενο υπερώο και περίμεναν κάνοντας προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, όπως ήταν η υπόσχεση του Κυρίου απέναντί τους.Κατόπιν της επιφοίτησης οι μαθητές έβαλαν ως σκοπό της ζωής τους, να διδάσκουν στον κόσμο σχετικά καθώς επίσης να καλούν το λαό ώστε να βαπτίζεται, προκειμένου να γίνει κοινωνός αυτής της Χάρης.
Ουσιαστικά με την Πεντηκοστή καθιερώθηκε η αδιάλειπτη παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Ως εορτή εκπροσωπεί την Αγία Τριάδα γιατί με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος διδασκόμαστε την Τριαδικότητα του Θεού. Ημέρα Κυριακή πραγματοποιήθηκε η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος αλλά εορτάζεται ξεχωριστά την Δευτέρα.
 Κατά την υμνογραφία "“Την μεθέορτον πιστοί και τελευταίαν εορτήν εορτάσωμεν φαιδρώς, αύτη εστί Πεντηκοστή, επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμία”.
Την Κυριακή γιορτάζουμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα δηλαδή που το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στους Μαθητές του Χριστού. Την Δευτέρα γιορτάζουμε την Αγία Τριάδα, ως αναπόσπαστη ενέργεια του Θεού και οι Πατέρες της εκκλησίας για να δώσουν ξεχωριστή τιμή στο Άγιο Πνεύμα έκαναν αυτή την εορταστική επιλογή, να εορτάζεται και ξεχωριστά.
Τα έθιμα που συνδέονται με την εορτή του Αγίου Πνεύματος είναι πάρα πολλά και με ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Σαν κοινό ακούγεται πως το πρώτο επίσημο μπάνιο του καλοκαιριού,πρέπει να γίνεται εκείνη την ημέρα. Έχει ως βάση την κάθαρση και καθαγίαση του ανθρώπου γενικά. 

 


 Με την ευκαιρία αναφέρω ένα έθιμο που συνηθίζεται στην Κύπρο.  
Υπάρχει ένα έθιμο, αυτό του Κατακλυσμού που τηρείται εδώ και αιώνες ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Σε όλη την Κύπρο υπάρχει η συνήθεια να κατακλύζονται, ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες, να «μπουγελώνουν» δηλαδή με νερό ο ένας στον άλλο να φύγει κάθε κακό από κοντά τους. Το έθιμο του Κατακλυσμού θεωρείται στη ρίζα του ειδωλολατρικό, δηλαδή πηγάζει από τη λατρεία της Θεάς Αφροδίτης και του Άδωνη που γιόρταζαν οι αρχαίοι Κύπριοι στην Πάφο, την Αμαθούντα και όπου υπήρχαν βωμοί της Αφροδίτης και του Άδωνη. 
Επίσης πραγματοποιούνται πολλά πανηγύρια και παραδοσιακά ανταμώματα καθώς και λογοτεχνικές συναντήσεις αφού το Άγιο Πνεύμα θεωρείται ως προστάτης των ανθρώπων του πνεύματος.




Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους για τους οποίους οι μέρες έχουν σημασία!
Σε όλους μας, το Άγιο Πνεύμα να καθοδηγεί τους πνευματικούς μας ορίζοντες ώστε να είναι συνεχής ο εσωτερικός τους αγώνας,ώστε να επιτελούν αγαθές πράξεις,

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Το άσπρο των ελληνικών νησιών!!



Tο κύριο χαρακτηριστικό των αιγαιοπελαγίτικων νησιών και ιδιαιτέρως των Κυκλάδων, είναι το άσπρο. Επί του θέματος έχουν γίνει πολλές συζητήσεις, επειδή δεν ήταν όλοι σύμφωνοι με το αν έπρεπε να επιβληθεί. Το λευκό καθιερώθηκε  από τον γαλλοελβετό αρχιτέκτονα Le Corbusier  τη δεκαετία του 1930, αφού ο ίδιος το θεωρούσε ως το χρώμα των οικισμών της Μεσογείου. Θεσμοθετήθηκε ως το επίσημο χρώμα από τον Ιωάννη Μεταξά, που θεώρησε το άσπρο ως το κατάλληλο για την αρμονία του χώρου, ίσως και επειδή δένει με το γλαυκό τ' ουρανού...


Το 2005, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (Κ.Α.Σ) , εξέφρασε τις αμφισβητήσεις του σε παραδοσιακό οικισμό της Θήρας ως προς την ύπαρξη του λευκού και έτσι ξανάρχισαν συζητήσεις. Οι γνώμες ήθελαν την επαναφορά της πολυχρωμίας όπως υπήρχε κάποτε ή της χρησιμοποίησης της πέτρας. Την πολυχρωμία όπως μας έχουν πει πολλοί ηλικιωμένοι νησιώτες αλλά και όπως καταγράφεται σε κάποιες λαογραφικές σημειώσεις, την επέβαλε η οικονομική κατάσταση των ανθρώπων, οι οποίοι μη έχοντας τη δυνατότητα αγοράς χρωμάτων, έβαφαν τα σπίτια τους με ότι χρώμα περίσσευε από τα καράβια τους.   
 Οι υποστηρικτές του λευκού, όπως είναι και η γράφουσα, θεωρούν πως έτσι επιτυγχάνεται το απόλυτο της λάμψης της Μεσογείου. Είναι το μόνο χρώμα που παρουσιάζει το ελληνικό φως του πολιτισμού και της λαμπρότητας, στοιχεία που έχουν τιμηθεί άπειρες φορές από αμέτρητους καλλιτέχνες.  Ένας Αμερικανός νατουραλίστας φιλόσοφος, ο Henry David Thoreau έχει πει "Ένα τοπίο όπου το πλούσιο στοιχείο είναι το αθώο φως του ήλιου, είναι ένα δυνατό τοπίο". Είναι αλήθεια πως στην περίπτωση πολυχρωμίας ο ήλιος θα χάνεται, καθώς επίσης και στην ύπαρξη της πέτρας που απορροφά τον ήλιο. Το άσπρο των νησιών, αυτό το απέριττο αλλά καθαρό, βρίσκει τη θέση του στον ασβέστη ο οποίος διώχνει τις ηλιακές ακτίνες κατά τις δύσκολες καλοκαιρινές ημέρες του καύσωνα. Με το ασβέστωμα συνδέεται η υγεία γι' αυτό παντού ασβεστώνουμε τους κορμούς των δέντρων καθόσον όπως λέμε "καίει" τα μικρόβια. Επίσης το ασβέστωμα είναι μια πανέμορφη εργασία, ιδιαιτέρως όταν τα σπίτια ετοιμάζονται για το Πάσχα αλλά και για το καλοκαίρι.
 Οι νησιώτες ,ιδιαιτέρως παλιότερα είχαν μεγάλη αγωνία, αφού τα δικά τους άτομα ήταν ναυτικοί και ζούσαν με το φόβο της κακής είδησης του ναυαγίου...και έτρεχαν στο εκκλησάκι να προσεύχονται και να ελπίζουν.Επίσης ο χειμώνας τους ήταν και σε αρκετά νησάκια είναι ακόμη, πολύ δύσκολος γιατί οι κάτοικοι ήταν μόνοι τους με συντροφιά τις τρικυμίες και το βαθύ γκρίζο της εποχής. Έτσι το λευκό χρώμα γι' αυτούς τους καθαρά ψυχολογικούς λόγους, ήταν αυτό που σκόρπιζε το φως της αισιοδοξίας και της ηρεμίας.
 Είναι γεγονός πως κατά την ιστορία του Αιγαίου το λουλακί, η ώχρα και το  κόκκινο ήταν τα χρώματα που επικρατούσαν καθώς και κάποιοι άλλοι έντονοι χρωματισμοί, όπως αποκαλύφτηκαν σε κυκλαδίτικες τοιχογραφίες. Στα σύγχρονα χρόνια όμως το άσπρο όπως φαίνεται άρμοσε ώστε αφήνοντας την σκέψη ελεύθερη όταν ταξιδεύεις να νομίζεις πως παντού υπάρχουν γλάροι...Σπουδαίες ιστορικές και περιηγητικές αναφορές του 18ου και  19ου αιώνα σχετικά με τους οικισμούς των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων, κάνουν λόγο για το λευκό.
 Κατόπιν συζητήσεων , αμφισβητήσεων και αποφάσεων...η αλήθεια είναι πως το άσπρο μπορεί άψογα να σταθεί ανάμεσα στο γαλάζιο τ' ουρανού και της θάλασσας.
Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, γνωστός για το λυρικό του λόγο, δίνει την εξής ομορφιά του άσπρου νησιώτικου περιβάλλοντος " T' άσπρα σπιτάκια, οι λουλακιές εκκλησιές, είναι μια μορφή αφθαρσίας. Είναι ακίνητα , καθώς η αιωνιότητα. Η δική μας αιωνιότητα είναι πολυσάλευτη πάντα. Κι ανάμεσα σ' αυτές τις δυο αιωνιότητες, η "εντύπωση"γίνεται "θύμηση".Μια πολύτιμη θύμηση, Να την παίρνουμε μαζί μας για την ώρα του απαυδημού, για την ώρα της νοσταλγίας. Άσπρο και πράσινο και σταχτί είναι το ονειρεμένο νησί...".

Ο Ανδρέας Καραντώνης νησιώτης, θέλει τις Κυκλάδες να γοητεύουν εκτός των άλλων και τη "λευκή μικροσκοπική αρχιτεκτονική τους"...την αισθητική του Αρχιπελάγους. Κάποια χρώματα δεν απορρίπτονται με την ύπαρξη του λευκού, όπως το μπλε, το πράσινο, το κίτρινο στα παραθυρόφυλλα, στις πόρτες στα εσωτερικά των σπιτιών. Ο Νορβηγός διανοούμενος Φερντινάντ Φίννε έγραψε " Και τα χρώματα; Πότε ξανασυνάντησα τη χρυσαφιά τούτη λάμψη πάνω από τα νησιά; Τη ρόδινη απόχρωση; Τη φωτεινή ασπράδα των σπιτιών; Ήταν μοναχά το φως που τα 'κανε όλα τούτα; Το ελληνικό φως που μεταλλάζει τα πάντα σε μύθους κι ονείρατα;Όχι, δεν ήτανε μονάχα υφασμένο με τη θάλασσα, μα έμπαινε μέσα σου, γινότανε κομμάτι του εαυτού σου".

 Η ένσταση πολλών ειδικών σήμερα διατυπώνεται στο ότι πια το άσπρο προέρχεται από ακρυλικά χρώματα και όχι από τον ασβέστη. Έτσι είναι διαφορετική η όψη και η αίσθηση.  Ο καθηγητής -αρχιτέκτονας Τάσης Παπαϊωάννου εκφράστηκε ως εξής επί του θέματος " ...o ασβέστης δίνει ένα φωτεινό χρώμα, έχει μια διαφάνεια μοναδική, που προσδίδει βάθος και ποτέ δεν καλύπτει την επιφάνεια του τοίχου ομοιόμορφα. Μοιάζει με ζωγραφική. Ζωγραφίζανε τα σπίτια τους τότε, δεν τα βάφανε..".

 Μια μικρή αναφορά που όμως τη θεωρώ απαραίτητη...στον υμνητή της Ελλάδας, στον Οδυσσέα Ελύτη
"Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς,
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες,
πέστε μου είναι η τρελή ροδιά,
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της,
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα,
πέστε μου είναι η τρελή ροδιά,
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο,
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Κλείνω το αφιέρωμα στα μοναδικά ελληνικά νησιά, στην ομορφιά των θαλασσών όλου του κόσμου!! με κάποιους στίχους από ένα δικό μου ποίημα με τίτλο "Ταξίδι στο Αιγαίο"


Στων βράχων τον λευκό αφρό
στέκουν εκκλησάκια με χρυσό σταυρό,
στου μαΐστρου, στου γαρμπή το χάδι
οι καμπάνες αντηχούν κάθε βράδυ.

Αγέρωχοι οι γλάροι στον ουρανό πετούν,
τα όνειρα μας θέλουν και ρωτούν,
το βλέμμα μεθάει στη ζωγραφιά,
που του χαρίζουν τα ελληνικά νησιά.



25η Μαρτίου 2024.Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος".

  Όπως γνωρίζουν οι φίλοι μου, αυτός εδώ ο ιστότοπος αποτελεί για πολλά θέματα, αρχείο. Έτσι συμβαίνει και με τις δραστηριότητες του Ομίλου ...