Προπασχαλινό ταξίδι αναμνήσεων.

Πασχαλινή περίοδος και το ταξίδι του νου, γυρίζει περίπου πενήντα χρόνια πίσω,στα αξέχαστα παιδικά μου χρόνια στην Ανδραβίδα. Οι γονείς, μας είχαν μάθει ότι λόγω των εορτών κάθε περίοδος μες στο χρόνο  έχει τα δικά της έθιμα, απαιτεί τις δικές της προετοιμασίες, είναι όλα αυτά που έδιναν και δίνουν χρώμα στη ζωή, για όσους βέβαια τα ακολουθούν.Αυτονόητο όλο το αφιέρωμα του πνευματικού νοήματος.Ως μικρότερη, με την τύχη να περικλείομαι από ποικιλία βιβλίων είχα από νωρίς την πληροφόρηση για τις συνήθειες που ακολουθούνταν σε όλα τα μέρη.

Το Πάσχα ανέκαθεν αποτελούσε τον βαρύ σε νόημα κρίκο που συνέδεε τον αποχαιρετισμό του χειμώνα και την υποδοχή της άνοιξης, της μελιτοφόρας νύφης. Κάθε χρόνο είχαμε δυο χελιδονοφωλιές και παρατηρούσα το μεγαλείο της λεπτομέρειας με το οποίο συντόνιζε τη ζωή της η φτερωτή οικογένεια. Η αυλή πλημμυρισμένη στα χρώματα και στα αρώματα, αρμπαρόριζες, μέντες, λεβάντες, ρίγανη, τριανταφυλλιές, γαριφαλιές , η βυσσινιά, οι πορτοκαλιές, οι λεμονιές συνέθεταν μαζί με τα χαμομήλια το μαγικό ανοιξιάτικο υφαντό.

Με την έλευση της Καθαράς Δευτέρας έρχονταν και τα σχέδια για τις ετοιμασίες του νοικοκυριού. Μια εικόνα έρχεται κάθε τέτοια εποχή ολοζώντανη στο νου μου, ήταν αργά το Πάσχα δηλαδή Μάιο ...και τέτοιες ημέρες στην εξοχή μας έτρεχαν δώδεκα κατσικάκια παίζοντας και χοροπηδώντας χωρίς κανένα απ' αυτά να είναι το θύμα...(αγοράσαμε από τον κρεοπώλη τότε τον κ.Σάκη τον Λάγαρη,αγαπημένο φίλο του μπαμπά). Είχαμε τρεις κατσίκες που γέννησαν από τέσσερα. Θεέ μου! δεν μπορώ να αποτυπώσω εκείνη την εικόνα με κανέναν τρόπο. Έντεκα κατάλευκα χαριτωμένα τετραποδάκια και ένα με μαυριδερές αποχρώσεις, χοροπηδούσαν ευτυχισμένα μες στις παπαρούνες, τους μάηδες , τα χαμομήλια μη δίνοντας σημασία στο άλογο και στις κότες.

Η μάνα  μου μάζευε  τ' αυγά που γεννούσαν οι κότες καθημερινά και τα έβαζε σ' ένα ταψί κάτω από την ντουλάπα σε σκοτεινό και δροσερό μέρος, ώστε να μην αλλοιωθούν και την Μεγάλη Πέμπτη να βαφτούν.  Είχαμε επικοινωνήσει με τους συγγενείς στην Αθήνα για να γνωρίζουμε αν θα έρθουν για Πάσχα και πόσοι, ώστε να οργανώσουμε την φιλοξενία. Σήμα κατατεθέν της Ανδραβίδας τότε..η φιλοξενία,τα κεράσματα. Μικρό και φτωχικό  το σπίτι μας, είχε τόση ζεστασιά και αρχοντιά!Τα άσπρα σεντόνια, οι πετσέτες και οι χειροποίητες πλεκτές κουβέρτες περίμεναν στο μπαούλο την κατάλληλη μέρα που θα έβγαιναν στον ήλιο, ώστε να ετοιμαστούν για τους φιλοξενούμενους. Έκοβε κάλλους, τα μεγάλα άσπρα κρίνα που ανθίζουν τέτοια εποχή,από της γιαγιάς  την αυλή, από τον κήπο μας βιολέτες και τριαντάφυλλα ώστε τα βάζα να είναι γεμάτα και να μοσχοβολάει το σπίτι.Τα αρώματα της αυλής μας δεν μπορώ να τα περιγράψω..
 Η καθαριότητα με το ύφος της ανανέωσης ήταν απαραίτητη τέτοιες ημέρες, γιατί το απαιτούσε η Λαμπρή αλλά και η αναγεννησιακή εποχή της άνοιξης. Το σπουδαιότερο υλικό των ημερών  ήταν ο ασβέστης. Όλη η γειτονιά άσπριζε τα δέντρα για απολύμανση , άσπριζε τα πεζοδρόμια, άσπριζαν ότι μπορούσαν και η μυρωδιά της καθαριότητας πραγματικά προμήνυε μια νέα ελπιδοφόρα περίοδο.Εκτός της καθαριότητας και της ανανέωσης, του προγράμματος για τα κουλούρια και τα τσουρέκια, την τιμητική τους είχαν και τα μικρά παιδιά.Την εβδομάδα των Βαΐων περνούσε ο νουνός ή η νουνά μου και μου έδιναν το δώρο μου.  Είχα πάντα καινούργια  άσπρα και κόκκινα λουστρίνι παπουτσάκια που δεν τα ξεχνάω όσα χρόνια κι αν περάσουν. Επίσης φουστάνι με μαργαρίτες και κορδέλες (η αλήθεια είναι πως και τώρα στα πενήντα τέσσερα τις μαργαρίτες δεν τις αποχωρίζομαι από το ενδυματολόγιο..χαχα). Τα πασχαλινά αυγά που ήταν σοκολατένια τα τσάκιζα στην κυριολεξία και εκείνα από πλαστικό, ξύλο  ή χαρτόνι  τα κρατούσα.... κάποια τα έχω ακόμη.Η συλλογή των αυγών με ακολουθεί και μου θυμίζουν έντονα τον Ανδρέα (ο μεγάλος μου αδερφός που δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιστρέψει από την Αθήνα με μια μεγάλη τσάντα και κάθε είδους πασχαλινό αυγό). Στην αυλή μας είχαμε μια μεγάλη βαγιά και ερχόντουσαν  εκ μέρους της εκκλησίας να κόψουν φύλλα για την Κυριακή των Βαΐων.

Την Μεγάλη Παρασκευή η αυστηρή νηστεία δεδομένη, η μέρα της προσήλωσης στο Θείο Δράμα. Το Μεγάλο Σάββατο εγώ με τον Αντώνη (ο άλλος μου αδερφός) μετά την πρώτη Ανάσταση όπως λέμε το πρωί, ξεκινάγαμε κρυφά από τη μαμά το τσούγκρισμα των αυγών, κάτι που έπαιρνε είδηση το βράδυ που ήταν λιγότερα απ' όσα είχε βάψει. Όσο για τη μαγειρίτσα η γεύση της ποτέ δεν έφυγε..αυτό είναι το αγαπημένο μου είδος μαγειρίτσας σε στυλ φρικασέ, μαρούλι και άνηθο φρέσκα από τον κήπο, κρεμμυδάκι φρέσκο από εκεί κι αυτό..Όταν για κάποια χρόνια έκανα σε άλλο μέρος της Ελλάδας Πάσχα και δεν γευόμουν αυτή την μαγειρίτσα..δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ένιωθα... 

Όλα τα παραπάνω εις ανάμνηση των αξέχαστων χρόνων και εις μνήμην των λατρεμένων μου γονιών γιατί εκτός των τόσων καλών που μου δίδαξαν, μου έμαθαν πως κάθε βήμα στην Ορθοδοξία είναι και μια γιορτή, πως κάθε γιορτή ακολουθείται από μια πληθώρα εθίμων που γεμίζουν με νότες εκτός καθημερινότητας τη ζωή μας. Με μύησαν στην ουσία της πίστης και της παράδοσης χωρίς κανένα ίχνος της θρησκοληπτικής και υποκριτικής αντίληψης.Ο πατέρας πήγαινε σπάνια στην εκκλησία αλλά η συμπεριφορά του ήταν υποδειγματική προς όλους. Η Μάνα μου όταν νήστευε δεν το ήξερε κανένας....πολλές φορές ούτε κι εγώ που ήμουν συνέχεια δίπλα της δεν το καταλάβαινα. 

 

Με το καλό να συμπορευθούμε έως το Γολγοθά, με χαρά να ζήσουμε και φέτος την λάμψη της Ανάστασης.
Κι ας μην ξεχνάμε πως ο φανατισμός και μόνο είναι ανοιχτή πληγή.

Ας ευχόμεθα για το καλό όλης της Οικουμένης γιατί το καλό φέρνει γαλήνη σε όλους, το κακό φέρνει δεινά σε όλους.
Η αληθινή πίστη...ο δρόμος που μας δίδαξε ΕΚΕΙΝΟΣ χαράχτηκε με το αίμα Του που έγραφε
ΑΓΑΠΑΤΕ  ΑΛΛΗΛΟΥΣ.